He wants me

Part eighty - two

POV Brooke

Samen met Lydia loop ik naar boven. Ik laat mezelf op Aiden zijn bed vallen en meteen dringt zijn vertrouwde geur vanuit zijn kussens binnen. 'Vertel me alles.' zegt ze terwijl ze naast me komt zitten. Ik ga rechtop zitten en vertel haar alles. Met grote ogen kijkt ze me aan terwijl ik het haar vertel.
'Wat ga je met je pa doen?' Ik haal diep adem. 'Ik weet het niet. Ergens wil ik hem spreken maar aan de andere kant heb ik iets van, je liet me in de steek dus je zoekt het maar uit, snap je?' Ze knikt. 'Maar goed, hoe zit het tussen jou en Nathan?' vraag ik grijnzend om van onderwerp te veranderen. 'Hij is zo lief! Hij was zo bezorgd toen je weg was maar hij was zo lief voor me. Echt ik hou zoveel van hem!' gilt ze bijna van geluk. Automatisch krijg ik een glimlach terwijl ik naar haar kijk. 'En hoe zit het met Liam?' vraag ik serieus. Ze haalt diep adem en haar blik glijd naar haar handen. 'Die dag dat jij verdween zaten wij met z'n alle bij Cam. Liam had gevraagd of we wilde komen maar hij wilde niet dat jij er was. Hij wilde zijn verhaal doen zonder dat wij beïnvloed zouden worden door jou. Toen hij het vertelde en die foto's liet zien zakte de woede in mij. Echt. Ik snap alleen niet waarom hij niet me me heeft gepraat. Ik wil gewoon dat hij naar me toe was gekomen en het me had verteld.' zegt ze zonder mij aan te kijken. Ik knik. 'Maar goed. Dat is geweest en zoals je ziet hebben we elkaar niet vermoord want iedereen zit beneden. Dus het zal allemaal wel goed zijn.' zegt ze opgewekt. Ik grinnik en sta op van het bed. 'Ik ga even wat drinken.' zeg ik en loop Aiden zijn kamer uit. Lydia volgt en samen lopen we de trap af.

'Alles zit ook goed tussen jou en Aiden?' vraagt ze. 'Ja. Waarom zou het niet goed zitten?' vraag ik terwijl ik de koelkast opentrek en er een fles cola uit haal. Ik draai de dop open en kijk haar vragend aan. 'Nou ik weet dat hij het deed om een goede reden maar ik zou het niet chill vinden.' zegt ze terwijl ze me serieus aan kijkt. Ik zet de fles terug en geef haar een glas. Niet begrijpend kijk ik haar aan. 'Waar heb je het over?' vraag ik niet begrijpen. Voor enkele seconden kijkt ze me niet begrijpend aan maar dan lijkt ineens het kwartje te vallen. Haar ogen worden groot en ze springt recht. 'Shit.' mompelt ze. 'Waar heb je het over?' herhaal ik mijn vraag maar dan wat feller. 'Jij had die voicemail achtergelaten en zo wisten we dat Lucy er iets mee te maken had en we wilde je terug dus Aiden speelde op haar in en ging met haar mee naar huis en toen hebben ze gekust en toen bleek dat je er niet was en toen heeft hij haar tegen de muur geduwd en toen hij het vertelde heb ik tegen hem geschreeuw maar hij zei dat hij niets was hij was tevens niet met haar naar bed geweest.' ratelt ze achter elkaar door zonder adem te halen. Langzaam dringt het tot me door wat ze zojuist heeft gezegd en zonder antwoord te geven loop ik snel de keuken uit.

Ik loop de woonkamer in en zie hem ontspannen op de bank zitten met een lach op zijn gezicht. 'Brooke alsjeblieft!' hoor ik Lydia wanhopig achter me roepen. Hij draait zich om en zijn glimlach verdwijnt meteen van zijn gezicht. Hij staat op en loopt naar me toe. 'Wat is er?' Hij wilt mijn hand vastpakken maar ik zet een stap naar achter. Bijna gekwetst kijkt hij me aan. 'Brooke?' 'Je verzekerde me dat er niets was gebeurd.' Niet begrijpend kijkt hij me aan. 'Ik heb een week lang gehoord hoe gelukkig Lucy was dat jullie terug bij elkaar waren. Hoe fantastisch je was en hoe erg je van haar hield. Hoe snel je mij was vergeten. Toen ik ernaar vroeg zei je dat er niks was gebeurd.' zeg ik snel. Ik zie hem nadenken maar het duurt niet lang voordat hij weet waar ik het over heb. 'Het was een kus. Haar tong heeft de mijne niet eens aangeraakt.' zegt hij snel. 'Oh alleen jullie lippen. Goh, wat een opluchting!' zeg ik sarcastisch. 'Ze zat met haar benen wijd voor me en ik heb enkel tegen haar geschreeuwd. Er is niks gebeurd!' Er gaat een gevoel van opluchting door me heen maar biet volledig. Hij had het gewoon moeten zeggen. Wanhopig kijkt hij me aan. 'Weet je nog hoe je je voelde toen je Liam en mij zag kussen? Toen ik je vertelde dat ik hem van me had afgeduwd en zei dat het niks voorstelde. Het maakte je niks uit en werd alleen maar kwader toen ik in Nathan zijn auto aan kwam rijden. Weet je nog hoe je je toen voelde?' vraag ik fel terwijl ik mijn armen over elkaar sla. 'Dat was anders.' zegt hij wijzend. 'En als je het me gewoon had verteld had dit voorkomen kunnen worden.'