He wants me

Part seventeen

POV Aiden

Ik laat mezelf op tafel vallen. Cameron en Nathan waren er al. Hun gesprek van stil en ze kijken me aan. 'Wat? Jullie kunnen gewoon verder gaan hoor, ik ben het maar.' zucht ik. Cameron zijn ogen glijden af van mij naar Brooke. Even volg ik zijn ogen. Ze staat met Lydia ergens bij de ingang. Snel maak ik mijn blik los en kijk even naar mijn telefoon, maar ik heb niks gemist. 'Je heb haar opgehaald.' zegt Nathan uit het niets. Ik doe mijn telefoon weer weg en kijk hem vragend aan. 'Jullie kwamen bijna tegelijk binnen en hoe je gister reageerde op dat bord... Je heb haar opgehaald.' zegt hij concluderend. 'Dus? Dan heb ik haar opgehaald, wat is daar mis mee?' 'Ik zeg niet dat er wat mis mee is maar waarom ben je zo?' 'Hoe?' 'Zo bezorgt.' 'Hallo. Heb je gezien hoe ze eruit ziet. En ik heb haar gezien in mijn kleren. Ik zweer het je, je kan 'm niet slap houden dan.' Ik zeg het zonder erbij na te denken of te kijken wie er allemaal omheen staat. Ik word van de tafel gesleurd en ik ontvang een harde klap. Verschrikt kijk ik op. Liam. Boos kijkt hij me aan.
'What the fack doe je?!' blaas ik. Hij knijpt zijn ogen samen. 'Ik heb gezegd dat je van der af moest blijven!' 'Ik heb der niet aangeraakt!' Maar weer ontvang ik een klap. Met moeite laat ik mijn armen hangen. Ik ga hem niet slaan. We zijn vrienden. 'Zo. Praat. Je. Niet. Over. Haar!' Weer een klap. Snel kijk ik om mee heen. We staan inmiddels in het midden van de aula en iedereen is in een kring om ons heen gaan staan.
Liam heeft me vast bij mijn kraag. Hij kijkt me kwaad aan. 'What the fack is jou probleem?! Ik heb niks met der gedaan!' Zijn antwoord is weer een klap. De gedachte dat we vrienden zijn verlaat mijn hoofd en ik haal uit. Ik hoek hem neer en hij valt naar achter. Hij komt nog bij van de vorige klap maar ik sla hem weer. Een straaltje bloed loopt langs zijn lip. De adrenaline giert door mijn lijf en weer is haal ik uit. Niemand valt mij aan. Wat denk hij wel niet? Ik dacht dat we vrienden waren.

Armen worden om me heen geslagen maar ze zijn niet strek genoeg. Nathan hangt om Liam en probeert om hem ook in bedwang te houden maar hij stormt op me af. Met een zwaai wilt hij slaan maar ik grijp zijn pols val en geef hem vervolgens een stoot met mijn elleboog. Hij valt naar achteren, op de grond. Ik ga op hem zitten en en hef mijn hand om weer uit te halen als mijn arm ineens word vastgegrepen. Ik geef er geen aandacht aan en wil uithalen maar het lukt niet. In mijn ooghoeken zie im Brooke met al haar gewicht aan mijn arm hangen. 'Laat los!' en weer doe ik een poging om uit te halen.
'Alsjeblieft, doe het niet.' fluistert ze. Op de een of andere manier word mijn hartslag rustiger en sta ik op. Nathan en Cameron halen hem overeind. Kwaad kijk ik ze aan. Ik zie Brooke naar me kijken maar ik kijk haar niet aan. Dan grijpt ze mijn hand vast en trekt ze me mee. Snel grijpt ze haar tas van de grond maar baant zich dan een weg door de menigte. Ik voel angstige blikken op me maar ik geef er geen aandacht aan. Ze trekt me mee de jongenskleedkamer in.

'Zitten.' zegt ze met een boze ondertoon. Ik zucht en laat mezelf op de bank zitten. 'Schat als je naar de jongenskleedkamer wilde had je me dat ook gewoon kunnen vragen.' 'Aiden, hou je mond.' zegt ze boos. Ik zucht maar hou toch me mond. Ik volg haar bewegingen. Ze gooit haar tas neer en probeert een kluisje te open. 'Godver.' hoor ik haar mompelen. 'Kluisje 10, de code is 7645.' zeg ik. Vragend kijkt ze me aan maar ze luistert naar me. Ze opent mijn kluisje en haalt er een handdoek uit. Ze loopt naar de wastafel en maakt de punt nat. Dan loopt ze naar me toe. Voorzichtig pakt ze m'n kin vast en duwt mijn hoofd iets maar achteren. Voorzichtig doet ze met de handdoek tegen mijn wenkbrauw. Ik heb niet eens gemerkt dat im bloedde. 'Waarom doe je dit?' vraag ik. 'Wat?' 'Dit?' 'Iemand moet je wonden toch verzorgen.' zegt ze met een kleine lach op haar gezicht. Ik grinnik. Heel even glijden haar ogen af naar de mijne maar zodra we oogcontact hebben kijkt ze weer terug naar haar handeling.
'Waarom gingen jullie nou weer vechten?' vraagt ze. 'Weet ik veel. Hij begon ineens te slaan.' zucht ik. Vragend kijkt ze me aan. 'Ik zweer het je ik deed niks deze keer.' ze knikt licht ja en draait zich dan weer om om de handdoek uit te spoelen. Ze legt de handdoek neer op de wastafel en draait zich naar me om. 'Je shirt zit onder het bloed.' Ik kijk naar mijn shit. Een wit shirt wat inmiddels niet meer wit is. Ik zucht en sta op. Ik trek 'm uit en loop naar mijn kluisje. Ik heb er altijd een reserve in liggen. Ik grijp het shirt en trek het aan. Ik draai me om en zie Brooke tegen de wastafel aanleunen. 'Waarom heb jij hier een kluisje?' vraagt ze mompelend. 'Ik was tot laatst de quarterback. Nu ben ik reserve.' zeg ik terwijl ik naar haar toe loop. Ik ga voor haar staan en onderzoekend kijkt ze me aan.

'Heb je pijn?' vraagt ze terwijl ze haar hand op mijn wang legt en zacht over de wond heen wrijft. Ik krijg een lach op mijn gezicht. 'Ik kan wel tegen wat klappen.' verzeker ik haar. Ze knikt en trekt haar hand weer terug. Ze slaat haar armen over elkaar maar blijft me aanstaren. Ik haak mijn ogen in de hare, niet van plan om ze los te maken. Ik zet een stap dichterbij en leg zacht mijn hand op haar heup. Haar ogen glijden over mijn gezicht en haar ademhaling word sneller. Ik kijk naar haar lippen en buig langzaam naar voren.
Maar dan word de deur open getrokken en meteen zet ik vol schrik een stap achteruit