He wants me

Part fifty - nine

POV Brooke

Aiden start de motor en ik draai de radio aan. Hij rijd de oprit af en legt zijn hand op mijn been. Ik glimlach naar hem en kijk dan uit het raam. De zon schijnt door de bomen en ik kan het niet laten om het raampje maar bekenden te doen. Ik druk op het knopje en laat mijn arm uit het raam hangen. De warme wind waait door mijn haar ik hoor Aiden naast me grinniken. 'Wat?' Ik draai me naar hem om en zie lachen. 'Niks.' grinnikt hij. 'Wat?' vraag ik lachend. Hij laat zijn hoofd voor enkele seconde verlagen hangen en parkeert de auto dan. Hij stapt uit en ik volg zijn voorbeeld. 'Nou?' Hij kijkt me aan en begint te lachen. Hij stopt zijn autosleutels in zijn jack. Hij stopt zijn handen in zijn zakken en nieuwsgierig ga ik voor hem staan. 'Je bent mooi.' zegt hij simpel. 'Maar dat was algemeen bekend.' antwoord ik. Hij rolt met zijn ogen en laat zijn hoofd verslagen hangen. Ik begin te lachen en sla mijn armen om zijn nek. 'Grapje.' zeg ik. Hij haalt diep adem en drukt dan een snelle kus op mijn lippen. 'Kom we gaan, de rest staat waarschijnlijk al te wachten.' Ik laat mijn armen van hem afglijden. Hij pakt mijn hand vast en samen lopen we maar de Starbucks.
Lydia had gevraagd of we vandaag met z'n allen minder afspreken. Aiden had al geantwoord voordat ik überhaupt iets kon zeggen.

Maar Aiden had gelijk. Cameron, Nathan en Lydia staan met z'n drieën te wachten voor de Starbucks. 'Wat denk je, hebben ze al wat?' vraag ik Aiden, doelend op Lydia en Nathan. 'Geen idee, maar ik heb zo'n idee dat jij daar zometeen achter gaat komen.' zegt hij met zijn blik op gericht op Lydia en Nathan. 'Wat ken je me toch goed.' zeg ik lachend. 'Weet ik.' zegt hij met een glimlach op zijn gezicht.
'Daar zijn ze eindelijk!' roept Cameron van een afstand. Ik hoor Aiden zuchten maar ik begin enkel te lachen. Ik laat zijn hand los en loop naar Lydia toe die in snel een knuffel geef. 'Willen jullie wat?' vraagt Lydia. 'Nee.' zeggen ze alledrie in koor. Ik grinnik en samen lopen we naar binnen. 'Ik betaal.' zegt ze meteen zodra we binnenkomen. 'Oké.' 'Mooi.' vastbesloten loopt ze naar de toonbank terwijl ik aan ene tafel ga zitten. Na een minuut komt ze aanlopen. Ze schuift de stoel naar achter en kijkt me aan. 'Wat?' 'Hoe zit het tussen jullie?' vraagt ze opgewekt. 'Dat kan ik beter aan jou vragen. Hebben jullie nou wat?' 'Weet ik niet.' zegt ze enkel. 'Toen we bij jullie weggingen hebben we de hele avond gezoend en geknuffeld, weet je wel? Maar hij heeft niks gevraagd ofzo.' 'Dan vraag je toch gewoon om verduidelijking?' 'Ja, maar genoeg over mij, hoe zit het met jou?' 'Goed.' 'Blijven jullie nu eindelijk bij elkaar?' vraagt ze zuchtend. 'Ja.' lach ik. 'Dat werd tijd.' mompelt ze. Ik begin te lachen.

Onze namen worden worden omgeroepen en meteen staat Lydia op. Ze duwt mijn beker in mijn handen en samen lopen we maar buiten. 'O god.' hoor ik Lydia mompelen. 'Wat?' Ze seint naar de jongens en ik kijk op. 'Ze is net de duivel man. Ze duikt overal op.' Ik grinnik en kijk naar het tafereel voor me. 'Moet je hem niet wegtrekken ofzo?' 'Nee, dit word leuk.' zeg ik bedachtzaam. Ik neem een slok van mijn koffie en kijk naar tafereel voor me.
Met vele tasjes om haar armen staat Lucy zich uit te sloven voor Aiden. Hij leunt tegen de picknick tafel en Lucy wurmt zich tussen zijn benen. Hij laat het toe maar geeft haar verder geen aandacht. Hij kijkt om zich heen en zodra hij mij ziet aanlopen kijkt hij me verveeld aan. We lopen naar de jongens en Lydia gaat tussen Nathans' benen zitten. Ik ga achter Cameron zitten en leg mijn hoofd op zijn schouder zodat ik maar Aiden kan kijken. 'Vind je het niet erg?' vraag hij. 'Nee. Dit word leuk.' zeg ik enkel. Hij grinnikt.
'Mijn ouders zijn niet thuis en ik heb een nieuw setje gekocht, dus ik zat te denken...' uitdagend haalt ze haar wenkbrauwen op. 'Nou, weet je wat het is,' hij haalt diep adem en kijkt me even aan. Hij buigt zich naar voren en fluistert wat in haar hoor. De blik op haar gezicht veranderd en boos glijd haar blik af naar mij. Ze stampt op de grond en loopt dan naar me toe. Ik sla mijn arm om Cameron zijn schouder en kijk haar aan. 'Vertel het eens meid.' zeg ik. Ik neem een slok en wacht op haar antwoord. 'Hij is van mij!' gilt ze. Ik kijk even naar de rest die allemaal moeite hebben met hun lach in te houden. 'Het spijt me. Wil je erover praten?' vraag ik medelevend. Ze loopt rood aan en kijkt dan naar Aiden. Hij staat op en komt naast me zitten. Hij slaat zijn arm om mijn middel en drukt een snelle kus op mijn lippen. Ik draai me terug om naar Lucy die me vernietigend aankijkt. 'Jullie zijn nog niet van mij af.' Ze draait zich om en loopt weg terwijl wij allemaal in lachen uitbarsten.

'Zijn jullie dan nu eindelijk officieel samen?' vraagt Cameron. 'Ja.' zegt Aiden. 'Dus je weet eindelijk hoe je je emoties moet uiten?' vraagt hij. 'Shut up.' Ik lach en neem nog een slok. 'Wat zei en tegen der?' vraagt Lydia. 'Net in haar oor.' zegt de voor verduidelijking. 'Oh, ik vertelde gewoon wat ik vannacht heb gedaan.' zegt hij simpel. Ik voel mijn wangen rood worden en de rest hun adem stokt. 'Nee!' zegt Lydia. Ik kijk naar de grond. 'En dat vertel je mij niet?' gilt ze. Ik kijk op. 'Ja het is nou niet echt dat je dat door een megafoon schreeuwt.' zeg ik beschaamd.