He wants me

Part forty - one

POV Aiden

Samen met Lydia loopt ze weg. De aula stroomt leeg maar wij blijven staan. 'Wat was dat net?' Ik zucht en loop naar een tafel. Ik laat mezelf op de bank zakken en ga met mijn handen door mijn haar. Nathan en Cameron komen tegenover mij zitten en kijken me vragend aan. 'Wat?' 'Waarom keek je zo?' 'Hoe?' 'Die blik die je aan Brooke gaf.' zegt Cameron op een duh toon. 'Hoe keek ik?' 'Schuldig.' 'Ik keek niet schuldig.' 'Iedereen zag het.' mengt Nathan. 'En wat dan nog?' 'Ey, doe kalm. We zeggen niet dat het erg is, we vragen alleen waarom.' Ik zucht en kijk naar de tafel. 'Ik weet het niet.' mompel ik. Cameron zucht en gaat achterover zitten. 'Ben je nou echt zo dom of doe je alleen maar zo?' 'Pardon?' Niet-begrijpend en een beetje beledigd kijk ik hem aan. 'Je vind haar leuk. Leuk leuk.' zegt Nathan. Ik krijg een lach op mijn gezicht. 'Ja ik denk het ook. En de paus is zeker bekeerd tot protestant.' Cameron zucht en vouwt zijn armen over elkaar. Hij leunt op tafel en kijkt me moeilijk aan. 'Als dit jou manier is tot ontkennen moet je het lekker zelf weten maar je zet jezelf uiteindelijk alleen maar voor lul.' Hij zucht en staat op. Hij loopt de gang in en het duurt dan ook niet lang tot Nathan hem volgt. Ik kijk ze na terwijl ik hier alleen blijf zitten.

Ik rol met mijn ogen en sta op. Ik maak een aanstalten om achter ze aan te lopen maar ik bedenk me. Ik draai me om en loop de andere gang in.
Zonder te kloppen open ik de deur. Hij schrikt op en kijkt weg van zijn computer. Zodra hij ziet dat ik het ben zucht hij en gaat hij achterover zitten in zijn stoel. 'Je bent er net. Je gaat me toch niet vertellen dat je er nu al bent uitgestuurd?' Ik grinnik en sluit de deur achter me. Ik ga in een stoel zitten en leun op zijn bureau. 'Nope.' 'Wat kom je dan doen?' Met bijna dichtgeknepen ogen kijk ik hem aan. 'Ze zeggen dat ik verliefd ben.' 'Wie?' Niet begrijpend kijkt hij me aan. 'De jongens.' Hij krijgt een lach op zijn gezicht. 'Tja, ze kennen je als geen ander.' 'Ik word niet verliefd.' zeg ik stellig. Het komt er feller uit dan ik bedoel maar het is zo.
'Aiden,' hij zucht en vouwt zijn handen in elkaar. Hij leunt op zijn bureau en kijkt me recht aan. 'Liefde kan je niet sturen. Iedereen word verliefd. Het is normaal.' Ik bijt op de binnenkant van mijn lip en ontwijk zijn blik. 'Wat als ze zo word als mama?' fluister ik. Ik kijk hem aan en een vlaag van schrik schiet door zijn ogen. 'Ach jongen, jou moeder had veel problemen met zichzelf. Te veel dat ze het niet meer aan kon maar dat wil niet zeggen dat iedereen dat krijgt.' Moeilijk kijkt hij me aan. 'Ik was de enige die ze had. Het was mijn schuld.' mompel ik. Meteen staat hij op en komt naast me staan. Ik ga tegenover hem staan en probeer zijn blik te ontrafelen. Hij kegt zijn handen op mijn wangen en kijkt me doordringend aan. 'Het is niet jou fout wat er met je moeder is gebeurd.' Hij zegt het op een duidelijke toon. Ik voel de brok in mijn keel groeien en hij ziet het. Hij slaat zijn armen om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik knijp mijn ogen dicht en probeer tot rust te komen. Langzaam laat ik hem los en stap ik achteruit. 'Dank je.' 'Tuurlijk. Daar is familie voor.' Hij schenkt me een kleine glimlach. 'Je moet ervoor gaan. Ze is geweldig.' Vragend kijk ik hem aan. 'Hoe weet je over wie ik het heb?' 'Ik ben je oom. Ik ken je.' Hij begint te lachen en ik grinnik. Ik loop naar de deur en verlaat zijn kantoor.

Ik kijk op mijn horloge. Het heeft niet echt zin meer om naar de les te gaan. Over twintig minuten ben ik uit en zij ook.
Micheal had gelijk, en natuurlijk ook Cameron en Nathan. Ik moet ervoor gaan. Ik loop naar buiten en loop naar mijn auto. Ik start de motor en rijd weg. Naar haar huis. Ik weet dat ze nog op school zit en haar moeder is werken maar ik wacht daar wel op haar. Ik weet toch al dat ze met Lydia mee naar huis rijd.
Die blik die ze me gaf toen ik haar aankeek nadat Lucy me zoende... Het was leeg. De twinkel die je normaal in haar ogen kan vinden was er niet.

Ik parkeer de auto op de oprit en stap uit. Ik doe mijn auto op slot en loop naar de deur. Naast de deur staat een plantenbak. Ik grijp er een steen uit en open het dekseltje. Ik heb wel eens gezien dat Brooke hier een sleutel uit pakte. Ik open de deur en leg de steen samen met de sleutel terug waar ze horen. Ik sluit de deur achter me en loop naar binnen. Niemand, zoals verwacht. Ik loop naar de keuken en schenk voor mezelf een glas water in die ik gulzig leeg drink. Ik pak mijn telefoon. Over tien minuten is ze uit dus met twintig minuten is de thuis. Ik zet het glas terug en loop naar boven. Ik open haar slaapkamer en kijk rond.
Op haar nachtkastje zie ik een fotolijstje staan. Ik loop erheen en pak het vast. Een foto van Brooke en haar moeder toen ze nog klein was. Een kleine lach komt op mijn gezicht.
Ze was zo schattig.
Ik schrik van mijn gedachten en leg het fotolijstje weer terug. Ik ga op haar bed zitten en staat voor me uit. Het klopt. Ze was schattig. Ze is schattig. Die kleine lach die ze me geeft. De twinkel in haar ogen. Hoe ze me gerust stelt. Hoe ze me veilig laat voelen in haar armen. Hoe haar zachte lippen op de mijne zitten.
Een tinteling gaat door me heen. Cameron heeft echt gelijk. Ik ben verliefd.

Ik zucht en grijp mijn telefoon. Ik ga naar Netflix om de tijd te doden. Ik klik Lucifer aan en kijk verder.

Ineens hoor ik hoe de deur open gaat en weer in het slot springt. Ik leg mijn telefoon weg en ga rechtop zitten. Zachte voetstappen klinken op de trap en ik sla mijn armen over elkaar. De deur gaat open en zodra ze me ziet schrikt ze.
'What the hell doe jij hier?' Ik grinnik. 'Ik moet met je praten.' zeg ik enkel.
—————-
Song : Talk by Khalid