He wants me

Part seventy - five

POV Aiden

Lucy stormt achter me de kamer binnen en langzaam draai ik mij om. De adrenaline raast door mijn lichaam ik knijp mijn handen tot vuisten. Ze kijkt me aan maar zegt niks. 'Waar is ze?' fluister ik. 'Hoe vaak moet ik nog zeggen dat ik niet weet waar jij het over hebt?' Ik loop op haar af en buig met iets over haar heen. 'Als ze ook maar één blauwe plek heeft, eentje, en ik zweer het je ik doe je wat.' fluister ik. De blik in haar ogen word angstig maar ze doet haar best om het te verbergen. Ik ga recht staan en loop om haar heen naar de deur. Voordat ik de kamer verlaat sla ik met mijn vuist tegen de muur en een steek van pijn schiet door mijn lichaam. Door de adrenaline voel ik er niks van. De schrik is inmiddels van haar gezicht af te lezen maar ik let er niet meer op. Ik loop de kamer uit en ren het huis uit.                                                                                                           
Eenmaal buiten ren ik naar mijn auto en haal ik diep adem. Ik grijp naar mijn haar en uit frustratie en paniek laat ik een harde kreet horen. Ik schreeuw voor enkele seconden mijn longen uit mijn lijf en schop een keer tegen mijn band. Ik stap in en scheur de oprit af. Zonder op te letten of voor stoplichten te stoppen rijd ik door naar het huis van Cameron. Dat iedereen daar is, is de grootste kans.

Voor zijn huis zet ik de auto stil en stap uit. Ik doe de auto op slot en zonder te kloppen loop ik naar binnen. Zacht hoor ik de tv maar verder is het muisstil. Ik loop de woonkamer binnen en zie Nathan en Cameron languit op de bank liggen. Lydia zit in de stoel en kijkt afwezig voor zich uit. Ik gooi mijn sleutels op tafel en meteen schrikt iedereen op. Vol hoop kijken ze me aan. Ik zucht en steek mijn handen in mijn zakken.
'Ik weet in ieder geval dat ze daar was.' zucht ik. Lydia springt op en begint te ijsberen. 'Wat heb je gedaan? Wat zei ze? Hoe zag het eruit?' ratelt ze. 'Niks bijzonders. Ik deed gewoon hoe ik altijd was. Ik geilde haar wat op totdat ze beet. Ze drukte haar lippen op de mijne en ik kuste terug en toen...' 'Wat?' sist ze. Niet begrijpend kijk ik haar aan. 'Je heb haar gezoend?' sist ze kwaad. 'Ik heb haar gekúst, toen ze dwinger begon te zoenen en haar tong in mijn mond probeerde te douwen, duwde ik haar op bed. Ik heb haar dus niet gezoend, mijn tong heeft niet in haar mond gezeten.' zeg ik. 'Maar goed. Toen ik haar op bed duwde heb ik haar gevraagd over Brooke. Ze deed natuurlijk alsof ze achterlijk was en alsof ze niet wist waar ik het over had. Ik heb in alle kamers gekeken, maar toen ik de laatste kamer zag lagen er enkel wat bloed spetters op de grond en het bed was onopgemaakt.' zeg ik zonder emotie, al gaat er op dit moment zoveel emotie door me heen waarvan ik niet eens wist dat het kon.                                             

Verslagen laat ze zich terug in de stoel zakken. 'Ze had een bed?' fluistert ze met iets van opluchting in haar stem. 'Het was een kleine, witte kamer met een bed en een klein raam.' zucht ik terwijl ik me op de bank laat zakken. 'En wat moeten we nu?' vraagt ze. 'Politie.' zeg ik snel. Vragend kijken de jongens mij aan. 'Zij hebben de apparatuur die we moeten hebben en dan is de kans groter dat we haar vinden.' zeg ik concluderend. 'Oke.' zuchten ze.

Ik haal mijn handen door mijn haar en zak onderuit. Mijn hart gaat tekeer en ik heb een gejaagde ademhaling. Ik sluit mijn ogen en probeer tot rust te komen maar dan vliegt de deur opnieuw open. Ik open mijn ogen en kijk de rest vragend aan maar niemand kijkt terug. Ik draai me om en kijk naar de deuropening. Met een gejaagde ademhaling staat Liam in de deur opening en zijn ogen staan verwilderd. 'Sinds wanner chillen we hier?' hijgt hij. 'What the fack doe jij hier nou weer?' zucht ik. 'Ik ga helpen.' hijgt hij. Ik ga staan en draai me naar hem om. 'Heb jij nou een blauw oog?' vraag ik terwijl ik mijn armen over elkaar sla. Zijn ogen glijden af naar iemand achter mij en ik draai me om. Met een grijns zie ik Lydia voor zich uit starend, mijn blik ontwijkend. 'Je kan niet eens een meisje ontwijkend en jij wilt ons helpen om Brooke terug te krijgen. Ik dacht echt dat ik je dingen beter had geleerd.' zeg ik grinnikend. Hij rolt met zijn gen en kijkt me serieus aan. 'Ik snap dat je me niet geloofd, maar deze keer heb ik er echt niets mee te maken. Laat me helpen en ik bewijs het.' vraagt hij bijna smekend. Ik steek mijn handen in mijn zakken en kijk de rest aan maar de rest staart mij emotieloos aan. Ik kijk Liam terug aan en hij kijkt mij vragend aan. 'We gaan naar de politie.' zeg ik zonder twijfel. 'Oke, zeg maar als ik iets moet doen.' zegt hij met een kleine glimlach op zijn gezicht.