He wants me

Part thirty - four

POV Aiden

Ik laat mezelf languit op de bank vallen. 'Dus je heb haar niet gevonden?' Ik kom weer overeind en haal het pistool van achter mijn broekrand weg. Ik gooi het op tafel. 'Nee.' zucht ik. Ik kijk naar Lydia. Met haar handen tegen haar gezicht aangedrukt kijkt ze naar de grond. Ik spring recht en kijk de jongens een voor een aan die in de kamer staan. 'Ik snap het niet. Ze was daar. Ik weet het zeker.' 'Gab, ze komt wel terug. Al vinden wij haar niet dan vind de politie haar wel. Er is al een bericht uit gegaan. Misschien zit ze al op het bureau.' zegt Cameron rustig. Ik knik. 'Misschien heb je gelijk.' Ik laat mezelf weer op de bank vallen en pak mijn telefoon.
Ik zie Lydia naar naar voren buigen en ze pakt de afstandsbediening. De tv springt aan maar ik geef er geen aandacht aan. Ik scroll door mijn berichten maar er staat niks interessants bij. Ik gooi mijn telefoon naast me neer en laat mezelf onderuit zakken. Ik sluit mijn ogen en laat de gedachten door me heen razen. Dan word ik ineens uit mijn gedachten gehaald.

'En dan een update over Brooke White. De politie heeft een inval gedaan bij een verlaten loods. Er is een tip binnen gekomen dat ze daar zou zitten. De tip bleek betrouwbaar te zijn. Samen met een ME is de politie binnengevallen maar het heeft helaas niks opgeleverd. Het meisje is gezien. Op de beelden hiernaast is te zien wat er is gebeurd. De beelden zijn gemaakt door een omstander.'

Op de beelden is te zien hoe de politie naar binnentreed. Al snel komen er twee personen uit lopen. Een man met een meisje tegen zich aangedrukt. Tranen lopen over haar gezicht, haar polsen zijn stuk en een pistool tegen haar hoofd aangedrukt. Ik hoor iemands adem stokken en bij mij gebeurd hetzelfde. Brooke staat daar en het duurt niet land voordat ze door haar benen zakt.

'Om levensgevaarlijke situaties te voorkomen heeft de ME niet ingegrepen. Het meisje werd een auto in gesleurd. Heeft u een witte Peugeot 5008 met het kenteken TF-967-N gezien, laat het dan zo snel mogelijk weten.'

Ik blijf naar het beeld staren. Het nieuws gaat allang over iets anders maar ik kan mijn ogen niet los maken. Het beeld van Brooke, de tranen die over haar wangen rollen het verdwijnt niet.
De tv word uitgezet en iemand springt op. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Een poging om de tranen in mijn ogen weg te halen maar het lukt niet. Ik haal een keer diep adem en wrijf met mijn handen over mijn gezicht. Ik kijk op.
Bij Lydia lopen de tranen stil over haar wangen en bij Cameron en Nathan is al de kleur uit hun gezicht verdwenen.
'Wat doen we nu?' Ik schraap mijn keel en kijk Cameron aan. 'We kunnen weinig doen.' fluister ik. 'Als jij haar nu in de steek laat ben je een nog grotere eikel dan ik al dacht!' Lydia springt op en beent weg. Twijfelend kijkt Nathan me aan. Ik sein met mijn ogen en meteen loopt hij met grote passen achter haar aan.

'Je gaat haar toch niet in de steek laten?' 'Tuurlijk niet.' zeg ik bits. 'Wat ga je doen.' 'We.' 'Je snapt wat ik bedoel.' 'Ik weet het niet. Ze is weg. Ze kan al in een andere staat zijn.' zeg ik terwijl ik met mijn handen door mijn haar ga. Hij komt naast me zitten. 'Gaat het?' Ik kijk hem aan. Zijn blik is gevuld met medelijden. 'Ik... ik weet het niet.' 'Ik zag hoe je keek naar de beelden. De tranen stonden in je ogen.' 'Dus?!' 'Je vind haar leuk. Leuk leuk.' zegt hij zacht maar concluderend. 'Ja tuurlijk. Denk het ook.' 'Je kan nu wel de sarcastische klootzak uit gaan hangen maar dat gaat deze keer niet werken. En zeker niet bij mij.' 'En daar is onze Cameron weer die alles zo goed weet.' 'Het is niet erg om verliefd te worden. Ga dat nou eens begrijpen!' 'Ik word niet verliefd! En als je dat nou nog niet inziet ken je met toch niet zo goed als dat ik dacht.'

Ik sta op en been weg. Naar boven. Naar mijn kamer. Ik sla mijn deur hard achter me dicht en laat mezelf op bed vallen. Enkele tranen glippen uit mijn ogen. Gedachtes razen door mijn hoofd. Van vroeger van nu. Ik grijp mijn kussen wat naast me ligt en druk het tegen mijn gezicht. Een schreeuw verlaat mijn mond maar het geluid word gedempt door het kussen.
Wat begon bij een enkele traan, word gevolgd door een waterval aan tranen.
————
Song : Sad songs by We the kings