He wants me

Part sixty - seven

POV Aiden

Cameron trekt de deur open en laat me binnen. 'Wat is er?' vraag ik. Hij antwoord niet en loopt terug de woonkamer in. Vragend kijk ik hem na. Ik sluit de deur en loop de woonkamer in. Meteen zie ik Nathan en Cameron naast elkaar staan met hun armen over elkaar geslagen en met een moeilijk gezicht. Mijn ogen glijden af naar de stoel die in de kamer staat en de woede komt in mij naar boven. 'Jij heb drie seconden om dit huis te verlaten.' zeg ik terwijl ik naar de deur wijs. 'Aiden.' zucht hij. 'Niks Aiden, ik wil het niet horen! Ik wil de je oprot!' zeg ik enkel. Zachte voetstappen hoor ik achter me en ik draai me om. 'Goh, wat een gezelligheid.' Stil loopt ze langs me heen en blijft bij de bank staan. 'Ik weet dat je me niet geloofd maar ik wil gewoon dat je me minstens laat uitpraten, dan mag je zelf beslissen of je me geloofd of niet.' zegt hij bijna smekend. Ik zucht en sla mijn armen over elkaar. 'Waar is Brooke eigenlijk?' hoor ik Nathan vragen. 'Die heb ik thuis afgezet. Ik kreeg een berichtje dat Cam me snel moest spreken en ik dacht dat hij mij nodig had, niet wetende dat we hier een gezellige reünie zouden hebben. Waarom mocht Brooke er niet bijzijn?' zucht ik terwijl ik Cam aankijk. Hij geeft geen antwoord en kijkt me enkel aan. 'Ik had gevraagd of ik alleen met jullie kon praten, ik heb Brooke alles al verteld.' Ik geef geen reactie. Ik kijk naar de rest. Nathan en Cameron kijken Liam kwaad aan en Lydia kijkt naar de grond. 'Ik geef je vijf minuten.' zucht ik.

'Ik weet dat Brooke je sowieso alles heeft verteld maar ik laat het je zien. Ik kreeg foto's van een onbekend nummer dat mijn zus zat vastgebonden. Hier.' Hij heeft me zijn telefoon en ik kijk naar de foto's van een meisje met blauwe ogen, opgedroogd bloed en ze zit vastgebonden aan een stoel. Ik kijk weg en geef hem zijn telefoon terug. 'Waarom heb je het ons niet verteld?' vraag ik. 'En dan? Je had me voor gek verklaard en ik had het risico gelopen dat Brooke en mijn zus wat aangedaan werd.' Ik haal diep adem en kijk weg. 'Je heb Brooke laten ontvoeren. Je heb er zelf verdomme aan meegeholpen!' Ik kijk naar Lydia die voor het eerst wat zegt. Ze ademt snel en haar wangen zijn rood. Ik kijk naar de jongens die haar grijnzend aankijken. 'Ik weet het, en ik kan het niet goedpraten. Ik wilde gewoon dat je dat je wist hoe het zat en dat je het van mij zou horen. Meer niet. Ik verwacht niet dat jullie mij nu vergeven en dat alles weer goed is.' Hij staat op en draait zich en loopt de gang in. Net voordat hij de deur opent draait hij zich nog naar ons om. 'Het spijt me echt.' Dat gezegd te hebben draait hij zich om en loopt het huis uit. Zacht valt de deur achter in het slot.                                 

De adem die ik blijkbaar inhield stroomt mijn longen uit en ik laat mijn armen langs mijn lichaam hangen. De rest gaat zitten maar niemand weet blijkbaar wat ze moeten zeggen. Ik draai me om en loop de keuken in. Uit het kastje pak ik vier glazen en schenk ze vol met water. Onhandig loop ik de woonkamer in en zet de glazen op tafel. Meteen gooi ik een glas achterover en zet het terug op tafel. Ik ga in een van de stoelen zitten en kijk naar de rest.                                                                                  'Wat denken jullie?' is Nathan de eerste die de stilte verbreekt. 'Brooke geloofd hem.' zucht ik. 'En jij?' 'Die foto's waren echt. Waarom zou hij de rest verzinnen?' vraag ik meer aan mezelf dan aan de rest. Ik zucht en laat mezelf achterover vallen in de stoel. 'Ik kan er gewoon niet bij dat hij niet naar ons is toegekomen. Hij wist dat we hem hadden geholpen.' Niemand geeft een reactie. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en zie dat Brooke me een bericht heeft gestuurd om te vragen of alles goed gaat. Ik antwoord niet en stop mijn telefoon weer weg. Ik kijk naar Lydia maar die zit wat aan haar vingers te frunniken. 'Lyd?' ze schrikt op en kijkt me aan. 'Wat denk jij?' 'Ik weet het echt niet.' 'Zeg wat je denkt.' zeg ik zuchtend. Ze haalt diep adem en kijkt me aan. 'Ik denk dat hij de waarheid spreekt.' zegt ze en ik knik.

Cameron staat op en loopt naar de tv. Zonder wat te zeggen zet hij het apparaat aan en start Netflix op. 'Welke film?' vraagt hij. Ik kijk hem vragend aan. 'Ja wat? Of we gaan hier de hele middag depressief zitten doen of we gaan nu gewoon even aan iets anders denken en een film kijken.' zegt hij simpel.