29. I'll always catch you

8.1K 1.4K 70
                                        

Unicode

နည်းနည်းလေးတော့ ပုရွက်ဆိတ်တက်မယ်နော် 😉

_________

ဤစကားကိုကြားတော့ ကျန်းချန် မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားရသည်။

'သူ ဘာမှ မစားရသေးတာ....? သူ့မှာ ပိုက်ဆံ...မရှိ...လို့?

ကျန်းချန်က အန်းလျန်၏ လက်ကို ဆွဲယူကိုင်လိုက်ကာ ပြောလေသည်။

"အဲ့ဒါကို ဘာလို့ စောစောမပြောပြတာလဲ? နောက်ရက်တွေ နောက်အနပ်တွေ လကုန်တဲ့အထိ ကိုယ်ဝယ်ကျွေးမယ်"

"အိုး! မဟုတ်တာ...မလို''

ကျန်းချန်က ပြတ်သားစွာ ထပ်မံပြောခဲ့သည်။

"အန်းလျန်...ကိုယ် ဒါကို ထပ်မပြောတော့ဘူး ။ နောက်မှ ပြန်ဆပ်ချင်ရင် ရတယ်။ အရေးကြီးဆုံးက မင်းကျန်းမာရေးပဲ"

အန်းလျန်က ခဏတော့ မယုံကြည်နိုင်သလိုကြည့်မိသော်လည်း ကျန်းချန်ကတော့ သဘောမတူမချင်း စာကြည့်တိုက်ထဲကမထွက်သွားပေ။

ထို့အပြင် အန်းလျန်ကိုလည်း ခေတ္တအနားယူဖို့််နှင့် စားဖို့တိုက်တွန်းနေသေး၏။

နောက်တစ်နေ့တွင်လည်း ကျန်းချန်က အရသာရှိပုံရသည့် အသားတို့ဝယ်လာကာ အန်းလျန်စားသောက်သည်ကို အနီးကပ် ကြပ်မတ်လေသည်။ ဒါတွင်မက ညဘက်တွင် လုံလုံလောက်လောက် အိပ်မအိပ်နှင့် စာလုပ်ချိန်အလွန်နောက်ကျသွားခြင်းမျိုး မရှိရအောင်လည်း စောင့်ကြည့်ပြန်သည်။

စာမေးပွဲကာလဟာ အဆုံးမှာတော့ ပြီးစီးခဲ့ပြီ။ ကျောင်းသားအားလုံးဟာ သေလုအောင်ပင်ပန်းခဲ့ရပုံနှင့် လျှောက်လှမ်းနေကြသည်။

လေထုက ဆွေးမြေ့ဖွယ်မှုန်မှိုင်းနေကာ...ကျောင်းသားအများစုသည်ကား ဒါဟာနောက်ဆုံးထွက်သက်ပဲဟုပင် ခံစားနေမိတော့သည်။

အန်းလျန်သည်လည်း ကုန်လွန်ခဲ့သည့်နှစ်ပတ်တာကာလမှာ သူ့စိတ်နှင့်ခန္ဓာကိုခေါင်းလောင်းထိုး၍ သင်္ဂြိုဟ်ခဲ့ရသယောင် ခံစားရသည်။

ကံကောင်းတာက ကျန်းချန်ရဲ့ ကျေးဇူးတော်ကြောင့်....။ သူ့ကျန်းမာရေးကို ပစ်စလတ်ခတ် မထားမိတော့သည်ကြောင့် အန်းလျန်မှာ ဆိုးဆိုးရွားရွားထိခိုက်မှု မရှိခဲ့သော်ငြား စာမေးပွဲ၏ဖိအားဆိုတာကြီးက သူ့အား   ခြေကုန်လက်ပန်းကျသွားစေအောင်တော့ လုံလောက်သေးသည်။

ကမ္ဘာကြီး ဤလောက်တောက်ပမှန်း ဘယ်တုန်းကမျှမသိခဲ့Where stories live. Discover now