23. It's you?

10.1K 1.7K 284
                                    

Unicode

ညစာ စားပြီးကာကျတော့ အိပ်ယာဝင်ဖို့ အချိန်ရောက်ပါပြီ။

အန်းလျန်က ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်နေရင်း အိပ်ငိုက်သွားတာ သူ့ကိုယ်သူသိလိုက်သလို ကျန်းချန်ကလည်း သတိပြုမိပါတယ်။

"ပင်ပန်းနေပြီလား?"

အန်းလျန်က သူ့ရဲ့ အိပ်မက်မက်လုလုအခြေအနေမှ ပြန်နိုးလာခဲ့ပြီး နောက်စေ့ကို လေး ငါးချက် ကုတ်လိုက်ပါတယ်။

"ဟဲ..ဟဲဟဲ...အမ်း..အဲလိုပဲ စားပြီးရင် ငိုက်တတ်တယ်..."

"တကယ်ကြီး အဲလိုပေါ့..."

"ဟင်?"

ကျန်းချန်က ပြုံး၍ထပ်ပြောသည်။

"အေးပါ ရတယ်....မင်း အိပ်ခန်းကိုသွားနှင့်လေ...ငါ ဒီမှာရှင်းလိုက်ဦးမယ်...ပြီးရင် လာခဲ့မယ်"

"အိုး...နိုး..ငါ မင်းကိုကူညီနိုင်ပါတယ်။ငါက လာလည်း ရှုပ်သေးတယ်...." ဟု အန်းလျန်က ကမန်းကတမ်းပြောသည်။

"ငါဒါလေးတော့ အေးဆေးပာ။ တကယ်လို့ မင်းကူညီချင်တယ်ဆိုရင်တော့ မီးဖိုခန်းကို ဒီပန်းကန်းပြားတွေ သယ်သွားပေး....ကျန်တာတော့ ငါပဲ လုပ်လိုက်ပါ့မယ်"

ကျန်းချန်က နည်းလမ်းတကျ ပြောတာကြောင့် အငြင်းအခုန်ရပ်သွားခဲ့ပြီ။ အန်းလျန်က ကျန်းချန်ခိုင်းတာလေးတင် လုပ်လိုက်တော့၍ အိပ်ခန်းဆီသို့ ထွက်လာလိုက်သည်။

သူက king-size မွေ့ယာကြီးပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း ဘာသာတွေးတောနေမိသည်။

'နေဦး.....ဒါက ငါတို့် အတူအိပ်ကြမှာဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်လား? ဒါပေမဲ့...ဒါ...ဒါ...ပေမဲ့'

အန်းလျန်က သဘောပေါက်သွားပြီးနောက်မှာ ကြောက်လွန်းလို့ ဒူးတုန်သွားတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ပထမဆုံးအကြိမ် သူတို့အတူ အိပ်ယာတစ်ခုထဲအိပ်ခဲ့တုန်းက ရှက်ဖွယ်လိလိတွေ ဖြစ်ခဲ့တယ်လေ........အာ။

'ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ကြိ်မ်တော့ အိပ်ယာက အကျယ်ကြီးပဲ.....ငါတို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တိုးဝှေ့နေစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့'

အန်းလျန်က စောင်ထူကြီးရဲ့အောက်ကို ဝင်ပုန်းလိုက်ပြီး အိပ်ယာရဲ့ ဘေးအစွန်းတစ်ဖက်ကို ရွှေ့သွားလိုက်ကာ အသိုက်လိုထွေးထားခဲ့တယ်။

ကမ္ဘာကြီး ဤလောက်တောက်ပမှန်း ဘယ်တုန်းကမျှမသိခဲ့Donde viven las historias. Descúbrelo ahora