" ငါနဲ႔ေဝးရာ ထြက္သြားေပးပါ"
"ဟင့္အင္း က်ြန္ေတာ္မသြားဘူး P ကြၽန္ေတာ့ကို မခ်စ္လည္းေနပါ Pအနားမွာေတာ့ ေနခြင့္ျပဳပါ"
Krist ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ျဖင့္ ငိုယိုၿပီး singto ကို ဒူးေထာက္မတတ္ ေတာင္းပန္ကာ တသြင္သြင္ ဆိုေနသည္
"Kit...kit "
ဆိုဖာေပၚ ေယာင္ယမ္းျပီး ေအာ္ေနသည့္ krist ႐ွိရာ အေျပးလႊားသြားၿပီး စိုးရိမ္တႀကီး ေမးယူေနသည့္ singto ၏ လက္မ်ားကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး သူ႔ကိုခ်စ္ေၾကာင္း ထပ္တလဲလဲေျပာေနသည့္ krist ပံုံုစံေလးေၾကာင့္ သူ႔မွာ ငိုရခက္ ရယ္ရခက္
"Kit..."
ေနာက္တစ္ႀကီမ္ အသံ႐ွည္နဲ႔ ေခၚလိုက္ေတာ့မွ krist အိပ္ယာမွ လန္႔န္ိုးလာသည္
ႏိုးႏိုးခ်င္း လူကို မျမင္ဖူးသည့္လူလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ singto ႏိုးေနသည့္လူကို ထပ္သတိဝင္ေအာင္ ထပ္ေခၚရျပန္သည္
"Kit ထမင္းစားမယ္ ထေတာ့"
"P..."
"အင္း ဘာေျပာမလို႔လည္း "
"ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ထမင္းစားမွာမလား ကြၽန္ေတာ္ကူညီေပးမယ္"
"အင္း ျမန္ျမန္ထေတာ့"
Singto ႏွင့္အတူ krist လည္း ထမင္းစားခန္းသို႔ အတူဝင္ေရာက္လာသည္
စားပြဲေပၚျမင္လိုက္ရတဲ့ ဟင္းခြက္မ်ားစြာက သူယခင္က ခ်က္ထားသည္ႏွင့္ ပံုစံအနည္းငယ္ ကြဲပါးေသာ္လည္း သူခ်က္သည့္ အမယ္အတိုင္းပင္
Singto က သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ေနရာယူထိုင္လိုက္ၿပီး အစားေသာက္မ်ားကို စတင္စားေနသည္
Krist လည္း မိမိႏွင့္နီးရာ ခံုတစ္ခုကို ဆြဲယူၿပီး ထမင္းဝင္စားေနေလသည္
ဒီထမင္းစားဝိုင္းတြင္ ဇြန္းသံမွအပ မည္သည့္စကားသံမ်ွ မၾကားရေပ
မည္သူမွလည္း ထမင္းကို မယ္မယ္ရရ စားေသာက္ျခင္းမ႐ွိဘဲ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အရိပ္အကဲျကည့္ စားေသာက္ေနျခင္းေၾကာင့္ စားေသာက္ျခင္းက ထင္သေလာက္ ခရီးမေရာက္ၾက
