De Escorte {COMPLETED}

44

"Steve gaat het?", vroeg Del Castro. Ik kon mijn eigen ogen niet geloven. Voor mij stond Steve in levende lijven. Na bijna een maand hem uit mijn leven te wissen stond hij terug voor mij. Ik struikelde over zijn woorden en Emilio zweeg. Ik begon overal te trillen. Alle herinneringen kwamen in een flits voorbij en verdwenen weer. Giovanni trok het zich niet aan. "Dit is dus Elena en wij zijn samen." De teleurstelling in Steve's ogen was te veel voor mij. Ik zag al zijn woede, jaloezie en verdrietigheid in zijn ogen. Ik kon er niet naar kijken. "Ik...euhm...ik." Ik kon mijn zin niet afmaken en rende zo snel mogelijk weg. "Elena? Waar ga je naartoe?" Giovanni keek Steve aan. "Kennen jullie elkaar?" Steve die niet wist wat zeggen schudde zijn hoofd. Giovanni liep mij achterna terwijl Steve recht stond. "Fuck! Fuck! FUCK!", riep hij. Hij keek Emilio aan. "Man, ga haar achterna voordat die macho haar neemt!" Emilio gaf hem een duw en Steve rende Del Castro achterna. "Godverdomme!"

Ik rende en rende tot ik buiten adem was. Ik had geen zin om naar huis te gaan en naar het plein was ook geen optie. Omdat ik zo in shock was had ik een plek nodig waarmee ik vertrouwt was. "Het...het hotel." Ik moest het doen. Het was niet ver en ik rende de berg op. Mijn voeten deden zeer van in de hakken te zitten. De tranen kwamen en liepen als bakken over mijn wangen. Ik scheurde een stukje stof van mijn jurk en veegde al mijn make-up weg. Ik draaide mijn hoofd om te kijken of ze mij achterna zaten. "Auw, shit!" Ik botste tegen de muur en mijn hele arm zat onder het bloed van de harde schaafwonde. Ik strompelde en was volledig uitgeput. Ik zag het hotel en tussen de spleet van het hotel en het andere huis was genoeg plaats om mij even te verbergen en te gaan zitten. Verschillende gedachten spookten door mijn hoofd en alles draaide. Ik kreeg weer zo'n paniek aanval. Heel mijn lichaam luisterde niet meer naar mijn hersenen en begonnen hun eigen ding te doen. Ik kon het niet tegen houden, het was te sterk.

"Rustig July, adem rustig in en uit!" Ik deed er alles aan om mezelf te doen kalmeren. Ik was uiteindelijk gekalmeerd en ik zuchtte. Het stukje stof veegde ik over het bloed en bond het rond mijn arm. Mijn mooie avond was plotseling in stukken gescheurd door al dat gedoe. Ik begon weer te huilen, maar probeerde zo stil mogelijk te zijn. Niet veel later hield ik op met huilen. Een koppeltje passeerde en ik schoof dieper het donker in. Het was nacht en gelukkig zagen ze mij niet. Ik was vuil, gewond en mijn voeten deden zeer. Mijn hakken gooide ik weg. "Rot avond!" Ik sloeg wel 10 keer tegen de muur. Al mijn frustratie moest eruit. Ik sloeg tegen de muur tot dat mijn handen brandde van de pijn. Na een tijdje voelde ik de pijn niet meer. Ik maakte een bolletje en sloot mij even volledig af van alles en iedereen. Ik probeerde om aan niets meer te denken, maar het enige waar ik aan moest denken was Steve. Ik had zo hard mijn best gedaan om hem te doen vergeten en het was mij gelukt. Nu bleek dat ik het gewoonweg niet kon. Ik kon Steve niet vergeten. Hij had mijn hart gestolen en hij zal het nooit meer geven. Hij zal het bijhouden, gebruiken om mij te zoeken. Plots hoorde ik voetstappen. Ik verstijfde en bleef muisstil. Ik realiseerde dat mijn hart niets anders wou. Ik wilde Steve, ook al had hij mij pijn gedaan. Ik wilde hem vasthouden en de hele nacht met hem spenderen. De voetstappen kwamen dichterbij. Ik probeerde ze te herkennen en hoopte tot mijn laatste minuut dat het Steve was. Ze kwamen nog dichterbij en plots... verdwenen ze...