De Escorte {COMPLETED}

53

Ik werd wakker, maar zonder Steve naast mij. Het was al 9u en ik wandelde naar beneden. Het was één van de eerste keren dat ik zonder Steve wakker werd. "Steve?", riep ik meerdere keren. Cara stond al in de keuken en ze maakte het ontbijt. "Goedemorgen, July." Ik groette haar. "Waar is Steve?" Ik zag dat Cara haar bezorgde ogen verstopte. "Steve is al gaan werken met Emilio." Hij had me niet eens dag gezegd. "Wanneer?" Ze keek schuin naar de klok. "Ik denk rond 8u." Ik hief mijn schouders op en zette me neer aan tafel. "Hoe heb je geslapen?" Ze lachte. "Goed, jullie zetel is voortreffelijk...Jij?"

"Niet echt, maar ik snap niet waarom Steve zo abrupt weg is."

"Nee, hij is de resterende spullen gaan halen in je appartement."

"Wat? Maar we gingen dat samen doen."

"Haast je."

Ik stak vlug een stuk brood in mijn mond en kleedde me aan. Een douche kon wachten tot straks, ik moest Steve helpen. Ik liet Cara even alleen en ik rende letterlijk naar mijn oude appartement. De bar was open, tot mijn verbazing en Leona stond achter de bar. "Dag July." Ik gaf haar een kus. "Steve is boven.", en ze knipoogde. Toen ik schuin achter mij keek, zag ik Giovanni zitten. Hij zwaaide en ik lachte kort. Boven hoorde ik gestommel en ik zag Emilio met een doos vol naar beneden komen. "Ah, July. Steve is boven, maar...hij is niet goed gezind." Vol schrik stapte ik verder en keek naar Steve die met zijn rug naar me stond toegekeerd. "Komaan, rotding. Werk toch!" Hij was redelijk pist en geënerveerd. "J...je moet op de benedenste knop drukken." Hij draaide zich om en zei niets. Een korte knik volstond en hij draaide zich om. Vervolgens drukte hij de knop in en het werkte. "Graag gedaan." Voorzichtig ging ik naar hem toe en wilde hem aanraken. Hij liet het even toe maar nam een doos en stapte weg. "Shit." Ik stond stil voor de deuropening en ik nam ook een doos. Waarom zou hij boos zijn? Ik stapte naar buiten en ik kwam Emilio terug tegen. "Ik ga de laatste doos halen, zet hem maar bij de rest." Toen ik buiten kwam stond Emilio's auto vol met dozen. Steve zat op de passagiersstoel en keek voor zich uit. Ik opende de deur. "Bedankt om te helpen.", zei hij bot. Dat deed pijn en ik sloeg de autodeur terug dicht. Wat een klote hommel soms! Ik stapte terug want er was geen plaats meer in de auto. Ik had even geen zin om naar huis te gaan, dus wandelde ik door tot het plein.

"Godverdomme!", zei ik stil tegen mezelf. Ik wist niet waarom ik Steve kwaad had gemaakt, maar die opmerking had hij nooit moeten maken. Als hij me wakker had gemaakt, dan had ik gerust geholpen. Er was nog maar één bankje vrij. Het was vroeg en er was nog geen beweging. Ik stampte tegen een steentje en ging zitten. Ik gleed met mijn handen door mijn haar en ik sloot mijn ogen. Ik dacht aan gisteren. Wat zou er gebeurd zijn? Omdat ik te veel had gedronken was alles één grote waas. Misschien was hij boos door het telefoongesprek. Ik was stom tegen hem en legde gewoon af. Zitten piekeren had geen zin dus ik zette me recht en liep naar huis.

"Is July hier nog niet?", vroeg Steve aan Cara. "Nee, die was naar jou gegaan om te helpen...Waarom misschien?"

"Omdat ze hier al lang had moeten zijn." Ik deed de deur open en wandelde de woonkamer binnen. "Ik ben er nu, blij?" Hij draaide zich om en slikte. Toen hij iets wilde zeggen rolde ik met mijn ogen en wandelde terug naar de slaapkamer. "Steve! Stommerik." Het leek hem niets te doen, maar toch liep hij me achterna. KLOP KLOP!

Ik zat op de rand van het bed en Steve kwam naast mij zitten. We keken elkaar niet aan, maar staarden allebei naar het raam dat een prachtig uitzicht gaf. "Waarom ben je kwaad op mij Steve?", vroeg ik en legde een lok achter mijn oor. Even kwam er geen antwoord. "Door je telefoontje van gisteren. Je was bot tegen mij en dat maakte mij ongerust." Ik glimlachte. "Waarschijnlijk ben ik het nog niet gewoon om je los te laten." Voor de eerste keer keek hij me aan en ik schoof dichter tegen hem aan. "Ik zie je doodgraag Steve, maar ik begreep niet waarom je mij niet wekte. Ik had andere meegewerkt." Hij lachte. "Dat weet ik, maar ik was gewoon nog wat ambetant. En...sorry van die opmerking. Dat had ik niet moeten zeggen." Ik vergaf hem want hij was gewoon te schattig. "Het geeft niet." Ik wilde het vastpakken. "Kom hier, prinses." Ik omarmde hem en kuste hem. "Verlaat me nooit meer."

"Nooit, nooit zal ik je verlaten."