ÖLÜM TAAHHÜD'Ü |Wattys2020|

Bölüm 6

~Duman - Haberin Yok Ölüyorum🎶

Ölüm

Dört harf iki heceden oluşan bu sözcüğün bıraktığı sarsıcı etkileri tecrübe ettiğimden dolayı biliyorum ki, bizi mahvediyordu.
Ölen kişinin neler hissettiği hakkında bir fikrim yoktu.

Fakat geriye kalan insanları yok edecek kadar güçlüydü.

-12.08.2016... E ♡         ~          -25.06.2019... K ♧

Kapı kulpu yerinden oynarken gözlerimi hızlıca oradan çekerek yatağın arka tarafındaki yere bedenimi serdim.
Göğsüm biraz acımıştı ama umrumda değildi.

Burada yakalanmamalıydım!

Aslında gardıroba saklansam daha iyi olacaktı fakat oraya girecek vaktim yoktu, kapı yavaşça açılırken sohbetleri kulağıma daha net geliyordu.

"Bak buradaki sandığı kızımın çeyizi için hazırlıyordum" ağlayan ses tonuyla Ayşe teyze konuşurken ayak sesleri yatağın önünde yankılanıyordu, hızlı bir haraketle yatağın altına kayarak nefesimi tutup onların gitmesini beklemeye başladım.

"Getir Ayşe içerde bakalım bunlara" diyen titrek sesli teyzeyi duyunca ister istemez rahatladım çünkü burada daha fazla kalmak istemiyordum.

Ancak rahatlamam kısa sürmüştü, çünkü yatağın önüne eşarp düşmüştü.

Ah hayır! Onu eğilip alırken ya beni görürse? Ne yapacaktım şimdi?

Nefesim içime hapsolmaya devam ederken önümdeki bir çift ayak yatağa daha fazla yaklaştı.

Kalp ritmim hızlanırken gözlerimi sımsıkı kapatarak başımı yana yatırdım.

Her şey bitmişti, yakalanacaktım...

Büyük bir gürültü odada yankılanınca ne olduğunu göremeyecektim fakat yine de gözlerimi açarak bekledim.

Ayşe teyzenin bacakları titriyordu.

Ne olmuştu birden?

"Gel Ayşe daha fazla bu odada durmayalım çok kötü oldun sen" Tanımadığım teyzenin sesi son bulurken adım sesleri benden uzaklaşmaya başladı.

Onların çıktığını ayaklarına bakarak görünce
yatağın altından çıkarken vücudum ve ciğerlerim resmen nefes almıştı.

Sahi biz şu kadarcık yerde duramazken mezarda nasıl duracaktık? Kocaman Dünyaya sığmayan bedenimizi o küçücük tabuta nasıl sığdıracaktık?

Daha fazla oyalanmadan etrafa göz attım sanırım bakmadığım tek yer gardırop kalmıştı.
Ellerimle kapağını hızla açarak göz gezdirdim,
en üstlere doğru bakmak için parmak uçlarıma kalktım, bir şey görememiştim. Sanırım vazgeçmem gerekiyordu, tam dolabın ağzını kapatacaktım ancak parlayan demiri görmemle duraksamak zorunda kaldım.

İşte buldum!

Yüzümdeki zafer gülümsemesiyle anahtarı parmaklarımın arasına bastırırken beklemeden kapının önüne geçerek delikten salona baktım.

Kimse yoktu, hepsi oturma odasındaydı fakat şimdi daha da zor olan kısımdaydım.

Baharın odasına girmek.

Kapıyı ses çıkarmayacak bir şekilde açarak kafamı uzatıp kimsenin olmadığından emin olunca adımlarımı sessizce ileri yönelttim.

Oturma odasının hemen karşısında baharın odası olduğundan nasıl gireceğimi düşünmeye başlarken aklıma gelen fikirle bunu nasıl yapacağımı buldum.