Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bahar benim siyah gömleğim nerede?"
Gözümdeki yaşı silip zar zor konuşabildim. Nefesim tıkanıyordu. Bu kadar kötü olacağını düşünmemiştim.
"Nereye koyduysan oradadır Fatih."
Sinirle homurdanırken ben de önüme dönüp acıklı bakışlar atmaya devam etmiştim. Soğan artık bir numaralı düşmanımdı. Gözümde yaş kalmamıştı yahu.
El mecbur derin bir nefes alıp doğramaya devam ettim. Akşama misafir vardı ve onlar için yemek hazırlıyordum. Misafir dediğim de bizimkilerdi. Fatih sanki podyuma çıkacakmış gibi hazırlanıyordu. Sanırım Dağhan'a süsleniyordu bu kadar.
Evliliğimizin üzerinden bir ay geçmişti ve benim Fatih hakkında öğrendiğim bir gerçek vardı ki gerçekten dağınıktı. Kıyafetlerini oraya buraya çıkarıyordu ve ben deli oluyordum. Sinirle ona kızdığımda unuttuğunu söylüyordu. Ardından alevli bir kavgaya tutuşuyorduk. Sonra ise kavganın ortasında beni öpüyordu ve sinir falan kalmıyordu. Sonra bunlar aklıma gelince daha fazla sinirleniyordum ama bu kez kendime.
"Allah Allah bulamıyorum gömleği ya."
Bıçağı tahtaya bırakırken çoktan elimi belime koymuş kaşlarımı çatmıştım. Fatih bana yandık bakışları atarken ben çoktan başlamıştım.
"Çıkardığın şeyleri oraya buraya atarsan öyle olur. O siyah gömleği daha dün yıkayıp dolabına koydum. Ama sen dolaptan bir kıyafet almak için bütün dürülmüş kıyafetleri bozduğundan bulamaman normal. Üstüne üstlük büyük ihtimalle sadece o gömlek için bütün dolabı dağıtmışsındır. Of Fatih vallahi bezdim."
O da benim gibi kaşlarını çatmıştı. Hayır neden sinirleniyordu ki burada haklı olan bendim. Hiç de sinirlenmeye hakkı yoktu.
"Bezdin mi? Ciddi misin? Tamam belki biraz dağınığım."
Gözlerimi belerttim. "Biraz mı?"
Derin bir nefes alırken "Tamam dağınığım anasını satayım. Ama bezecek kadar değil." dedi. Iç çekerken gözlerimi devirdim. Dedikleri doğruydu ondan bezemiyordum. Ama inkar edemediğim başka bir şey daha vardı ve evliliğimiz boyunca Fatih bana elinden geldiği kadar yardımcı olmaya çalışmıştı. Asla bağanaz bir düşünceye girip "Ben erkeğim yapamam." demiyordu. Yorulduğum yerde elimden tutup kanepeye beni bizzat oturtup kaldığım yerden yarım yamalak da olsa yapmaya çalışıyordu. Bu benim için o kadar değerli bir şeydi ki şikayet etme gibi bir eziyete girmiyordum.
"Neyse bekle sen biraz. Şu soğanları doğrayayım bulurum ben onu."
Sadece başını sallarken bir süre tezgaha dayanıp beni izledi. Bense kalan soğanları hızla doğrama peşindeydim. Tabii bakışlarını üzerimde hissetmek biraz olsun elimi ayağımı birbirine katıyordu ama ben düşünmemeye çalışıyordum.
