1.Ξενια

5.1K 234 13
                                    

Ακούω την πόρτα δυνατά να ανοίγει και μετά να κλεινει.Ανοιγω τα μάτια μου αλλά όλα είναι σκοτεινά έτσι τα ξανακλεινω.Μετα όμως ακούω το παραθυρο να ανοίγει.

Σίγουρα τώρα το δωμάτιο έχει γεμίσει φως.

«ΤΩΡΑ ΟΡΘΙΑ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ!»ακούω τον Στέφανο.

Ανοίγω τα μάτια και τον βλέπω θυμωμένο να με κοιτάει έτσι τα ξανακλεινω.Παιρνω το μαξιλάρι και το βάζω στο πρόσωπο μου.Ποναει το κεφάλι μου για να τον ακούω να φωνάζει.

«ΤΙ ΩΡΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΉ ΕΧΘΕΣ;ΜΟΥ ΛΕΣ!»φωνάζει.

Γιατί φωνάζει;Είμαι σίγουρη είναι πολύ νωρίς ακόμα.

«Σσσσσς....!»φωνάζω από μέσα από το μαξιλαρι.Φυσικα μου το τραβάει και τώρα έχασα την μόνη μου προστασία.

«ΟΡΘΙΑ!ΤΩΡΑΑ!»φωνάζει και με χίλια ζόρια προσπαθώ να σηκωθώ.
«Τι είναι;Δεν μπορείς να φωνάξεις λίγο πιο μετά;Πονάει το κεφάλι μου....»του λέω.
«Με κοροιδευεις;Εδώ μέσα βρωμάει αλκοόλ!»λέει για το δωμάτιο μου.

Εγώ βέβαια δεν το μυρίζω αλλά για να το λέει ο Στεφανος σίγουρα ισχύει.

«Χθες σε περιμενα μέχρι να έρθεις και με πήρε ο ύπνος.Αργα.Που σήμαινε ότι άργησες και άλλο...»λέει.
«Σου είπα ότι θα αργήσω...»λέω.

Σε μια εβδομάδα τελειώνει το σχολειο και βγήκαμε όλα τα παιδιά να το γιορτάσουμε.Τελοσπαντων αυτό σκέφτηκαν κάποιοι έξυπνοι για να έχουν και μια δικαιολογια να πουν.

«Τι ωρα ήρθες;»με ρωτάει.
«4.05 ήταν...»ακούγεται η φωνη του Σωτήρη από κάτω.

Σκύβω για να τον δω καλυτερα.
«Μας υποχρεωσες...»λέω.
«Ήρθες 4 η ώρα;;;;»φωνάζει τώρα ο αδερφός μου.
«Δεν θυμάμαι...για να το λέει ο Σωτήρης.»απαντάω.

«Νομίζω θα ξεράσω....»γκρινιάζει ο Σωτήρης.
«Πως ήρθατε σπιτι;Ποιος σας έφερε;Ελπίζω να μην ήπιε αυτός που σας έφερε...»
«Στέφανε ηρέμησε.Ταξι πήραμε»λέει ο Σωτήρης.
«Εσυ Σωτηράκη πόσο ήπιες;Έτσι προσεχεις την Ξενια...;»τώρα τον ρωτάει.Λες και τον έχει πάρει για σωματοφύλακα μου να πούμε.

Επειδή ήταν αυτός..

«Να ανοίξει το ματι μας πρώτα;Και τα λέμε μετά....»λέω.
«Σας περιμένω κάτω...»λέει και φεύγει χτυπώντας με δύναμη την πόρτα για να δούμε ποσό θυμωμένος είναι.

Νομίζω ποτέ δεν θα σταματήσει να μου φέρεται σαν παιδί.Τελος.

«Πολύ βοήθησες την κατάσταση...»λέω στον Σωτήρη και σηκώνομαι από το κρεβάτι.
«Ότι και να έλεγα δεν θα βοηθούσε.Θα του περάσει που θα πάει...»

Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)Where stories live. Discover now