Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

110.Σωτηρης **

«Ώρα για διάλειμμα»λέει και τότε μόνο βγήκα από τις σκέψεις μου.Ακομα οδηγαγε.Μαλλον για να βρει κάπου να σταματήσει.

«Σήμερα είσαι στον κόσμο σου.Ολα καλά;»ρωτάει.

Πως να μην είμαι στον κόσμο μου;Ότι και να κάνω δεν μπορεί να βγει αυτό που μου είπε η κυρία Ρωξάνη χθες.

Η Ρωξάνη μιλάει.

Και εγώ νόμιζα,βασικά όχι,εγώ υπέθεσα ότι δεν μιλαει.Οτι είναι μουγκή.Οτι γεννήθηκε έτσι.Ή έστω ότι επαθε κάτι στην φωτιά.

Δεν της είπα κάτι χθες γιατί ήμουν σαν χαμένος.Δεν περίμενα ούτε μια στο εκατομμύριο να γίνει αυτό,να ακούσω αυτό.

«Μπορούμε να σταματήσουμε πιο κάτω;Στο τρίτο στενό από έδω;»λέω αμέσως.Αφου σταματάμε όπου να ναι δεν θα τον πειράξει.
«Ναι.Κανενα πρόβλημα»λέει και οδηγάει μέχρι εκεί.

Όταν φτάνουμε έξω από το σπιτι της εκείνος βγάζει να φάει το σάντουιτς όπως κάθε μέρα και εγώ βγαίνω έξω.

«Μην αργήσεις!Εχουμε πολύ δουλειά!»φωνάζει οσο περπατάω.

Χτυπάω την πόρτα αντί για το κουδούνι και ανοίγει κατευθείαν η Ρωξάνη.Με κοίταζε όλο απορία με αυτά τα μεγάλα πράσινα μάτια της και σίγουρα αναρωτιόταν τι κάνω εδώ.

«Μιλάς;Τόσο καιρό μπορείς να μιλήσεις κανονικά;»ρωτάω.

Δεν το αρνήθηκε.Οχι ότι το περίμενα αφού δεν πειστευω θα μου έλεγε ψέμματα η γιαγιά της απλά τώρα νιωθω και κάπως ηλίθιος.Νομιζα ότι ήμουν πιο έξυπνος από αυτό.Ειμαι όλη μέρα μαζί της.Πως δεν το κατάλαβα;Πως δεν μου πέρασε από το μυαλό να ρωτήσω αν γεννήθηκε έτσι ή αν έγινε μετά;

Μαζεύεται.

«Γιατί δεν μου το είπες Ρωξανη;Εγώ νόμιζα γεννήθηκες έτσι...»λέω.

Κάνει στην άκρη για τα περάσω.
«Δεν μπορώ.Με περιμένουν.Εχω το διάλειμμα μου τώρα»λέω.

Πάει μέσα και ξαναέρχεται με ένα τετράδιο.Αρχιζει να γράφει.

«Μπορείς να μου μιλήσεις ξέρεις...»λέω.Με κοιτάει και μετά συνεχίζει να γράφει.Το κρατάει να το διαβάσω.

•Είναι μεγάλη ιστορία.•

«Αν μου μιλήσεις θα τελειώσει πιο γρήγορα αυτή η μεγάλη ιστορία»λέω.

Ας μου μιλήσει.Ποσο δύσκολο είναι πια;

•Μην το κανείς αυτό Σωτήρη.Ακομα αυτή που γνώρισες είμαι.Αυτη που δεν μπορεί να μιλήσει•