Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

120.Σωτηρης

Παω να κουνηθώ αλλά νιώθω έναν μεγάλο πόνο στο κεφάλι.Λες και κάθεται εκεί κάποιος και το χτυπάει με ένα σφιρι.

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω άσπρα φώτα πάνω μου έτσι τα ξανά κλεινω.Το σωμα μου πονάει παντού.

Προσπαθώ να τα ανοίξω πάλι και βλέπω ότι δεν
είμαι σπιτι.Γυρναω το κεφάλι μου σιγά σιγά επειδή πονάει πολύ και βλέπω την Ρωξάνη.

Με κοίταζε και χαμογέλαγε.Μου κράταγε και το χέρι μου.

Νοσοκομείο είναι αυτό;Ναι.Νοσοκομειο.

«Τι κάνω εδώ;»ρωτάω και κράταγα με το χέρι μου το κεφάλι γιατί νόμιζα θα έφευγε από την θέση του.

«Είχες ένα ατύχημα....»λέει η Ρωξάνη.

Ατύχημα;

Σωστά.Ναι.Ημουν με τον Θωδωρη στην δουλειά.Εγραφα ένα μήνυμα στην Ρωξάνη και μετά κενό.Τρακαραμε;Λογικά τρακάραμε.

«Ο Θοδωρής;»ρωτάω.
«Μια χαρά είναι»λέει η Ρωξάνη πάλι.

Τουλάχιστον δεν επαθε κάτι.

Κλείνω τα μάτια μου πάλι επειδή κλειστά νιώθω καλύτερα και μετά το συνηδητοποιω.

Η Ρωξάνη μόλις μου μίλησε;
Η ΡΩΞΑΝΗ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ;

Ανοίγω πάλι τα μάτια και την κοιτάω.
«Μίλησες ή το φαντάστηκα;»ρωτάω.

Χαμογελάει και μου φυλάει το χέρι.
«Επιτέλους ξύπνησες»λέει.

Μιλάει;Μιλάει;
Παω να σηκωθώ αλλά μου ήρθε κάτι σαν ζάλη και πέφτω πάλι πίσω.

«Μην σηκώνεσαι...»λέει τώρα.

Δεν το πειστευω.Μιλαει.Η Ρωξάνη μιλάει.

Η φωνή της είναι αγγελικη.Σαν από τον ουρανό.Ή απλά μου έχουν δώσει πολλά φάρμακα και τα έχω παίξει.

«Μιλάς.Ρωξανη μιλάς»λέω.
Κουνάει το κεφάλι της.

«Ποτέ,πως,τι,τι έγινε;»λέω.
«Μίλησα με τον εαυτό μου.Πηρα δύναμη.Και το έκανα.»λέει.

Πολλές φορές είχα φανταστεί πως θα ήταν η φωνή της.Και έπεσα έξω.Ειναι ακόμα καλύτερη στην πραγματικότητα.

Όσο γλυκιά πρέπει,όσο ήρεμη πρέπει,με σωστή χροιά και τέλεια ένταση.Φωνη που σε ηρεμεί.

«Πως είσαι;Πονάς;»ρωτάει.

Δεν το πιστεύω ότι ρωτάει.Δεν γράφει.Ρωταει.

«Τώρα που σε άκουσα πολύ καλύτερα.»

Κατεβάζει το κεφάλι της.Δεν ξέρω πως νιώθει,πως το έκανε και τι σκέφτεται τώρα αλλά ελπιζω να μην της ήταν υπερβολικά πολύ δύσκολο και να μην θυμήθηκε πάλι εκείνη την μέρα σαν και εκείνη την φορά στο σπιτι μου.