Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

71.Σωτηρης

«Και τι;Τώρα ήσαστε κολλητοί...;»ρωτάει.

Προσπαθώ να κάνω ότι δεν τον ακούω και να φάω με την ησυχία μου αλλά δεν μπορώ αν μιλάει συνέχεια.

«Κολλητοί δεν νομίζω να γίνουμε ποτέ»λέω.

Ήμαστε αρκετά διαφορετικοί για αυτό.

«Και τι λέτε;»
«Για τον καιρό»απαντάω ειρωνικά.
«Πως τα πάει με το Μπάσκετ;Ακόμα προπονείται το ίδιο;Δεν το έχει αφήσει έτσι;»ρωτάει.

Εδώ μπορώ να δω έναν πατέρα να ανησυχεί για τον γιο του.Το θέμα είναι ότι ρωτάει τα λάθος πράγματα.

«Ο γιος σου ζει για αυτό...αναπνεύει για αυτό...λες να το άφησε;»λέω.
«Ναι το παιδί μου.Αφου είναι καλός.Θα γίνει γνωστός μια μέρα.Θα δεις»λέει περήφανα.
«Εσυ του φουσκωσες το μυαλό δηλαδή...;»

Εντάξει είναι καλός αλλά αυτός είναι και ψωνάρα μαζί.

«Η αλήθεια είναι.Ηδη κάτι προσπαθώ να κάνω για αυτό...»λέει και δεν θέλω να μάθω τι σκαρώνει.
«Γιατί προσπάθεις να τον βοηθήσεις;Είναι ξεκάθαρο ότι δεν θέλει να σε βλέπει καν μπροστά του...»
«Όταν γίνεις  πατέρας θα καταλάβεις...»λέει.

Τελικά υπάρχουν και χειρότεροι από τον δικό μου.

«Να σου πω μια αλήθεια;Απορώ τι βλέπει η μαμά μου σε εσενα...»λέω και τελειώνω με το φαγητό.
«Τι εννοείς;Έχω πολλά καλά...»
«Που είναι;Δεν τα βλέπω»λέω και σηκώνομαι.

«Καταρχάς δεν καταλαβαίνω γιατί δεν κρατάει μούτρα σε εσενα και κρατάει σε εμένα...»αναρωτιέται.

Σοβαρά.Αναρωτιεται.
«Ξέρω εγώ βρε...μήπως γιατί εγώ δεν χάλασα καμία οικογένεια;Λέω εγώ τώρα...»απαντάω και δεν του άρεσε αλλά δεν με ενδιαφέρει και ολας.

                                              ***

Η ταινία τελείωσε και η Ρωξάνη σκέφτεται ένας θεός ξέρει τι.

Πάντα αυτό κάνει.Τις νιώθει τόσο πολύ που μετά μάλλον τις σκέφτεται.Σκεφτεται το νόημα.Ή τι θα έκανε στην θέση τους και αλλά τέτοια.

«Ευτυχία λοιπον...»ξεκινάω.
•Σου άρεσε;•έγραψε.
«Ναι μπορώ να πω.Το να κυνηγάς την ευτυχία είναι ένα θέμα πολύπλοκο»λέω.
•Δεν θα έπρεπε να είναι•

Πολλά δεν θα έπρεπε να γίνονται Ρωξάνη μου...
Πολλά...

«Για εξήγησε τι εννοείς ακριβώς.Για σένα τι είναι ευτυχία;»ρωτάω.

Δεν το σκέφτεται.Αμεσως το γράφει.Αρα φαντάζομαι το έχει ξανασκεφτεί αυτό το πράγμα.

Γενικά είναι πάντα ωραίο να συζητάς μαζί της.Να ακούσεις τι έχει να πει.Ειναι ενδιαφέρον.Ειναι έξυπνη και έχει γνώμη για τα πάντα.

Πράγμα που με εξιτάρει.

•Ευτυχία είναι να είσαι χαρούμενος με την ζωή που έχεις.Να είσαι χαρούμενος με αυτά που έχεις•

Αυτό είναι λογικό.Ναι.

«Εσυ είσαι;»ρωτάω και της πέφτει το μολύβι κάτω και σκύβει να το πάρει.

Με κοιτάει και γουρλώνει τα μάτια της.

«Χαρούμενη λέω;Με την ζωή σου και με αυτά που έχεις;Είσαι;»ρωτάω πάλι.

•Ναι.Τωρα είμαι•γράφει και δεν μπορώ να μην το πάρω και λίγο πάνω μου.

«Τώρα που με γνώρισες φαντάζομαι...;»λέω.

Δεν γράφει κάτι.Γελαει και έρχεται πιο κοντά μου.

Μου δείχνει την τηλεόραση και καλά να κοιτάξω εκεί.Διαφημισεις έχει άρα δεν τρελενομαι και ολας.

•Εσυ;•διαβάζω από το τετράδιο της μετά από λίγο.Με ρωτάει αν είμαι χαρούμενος.

«Σχεδόν...σχεδόν είμαι»απαντάω.
•Το σχεδόν δεν είναι ωραία λέξη.Η είσαι ή δεν είσαι•

Αυτό το κορίτσι.
«Είσαι ξερολας ε;Όλα τα ξέρεις;»την πειράζω και αυτή κάνει μια γκριμάτσα και βάζει το κεφάλι της στον ώμο μου.Αυτο είναι συνηθισμένο.Το κάνει συνέχεια.Αυτο που δεν είναι συνηθισμένο είναι να αναπνέει στον λαιμο μου.

Νιώθω την ανάσα της εκεί να πηγαίνει ρυθμικά.Βεβαια αυτή δεν το καταλαβαίνει.Κοιταει την τηλεόραση ακόμα αλλά εγώ εδώ πέρα μόνο σε αυτό δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

Μετά σέρνει το χέρι της από το στήθος μου κάτω και πάει στην μέση μου.

«Ζέστη έχει εδώ...»λέω και σηκώνει τι κεφάλι της να με κοιτάξει.

•Θα ανοίξω το air condition•έγραψε και σηκώθηκε και την τραβάω από το χέρι μου και πέφτει πάνω μου και κάθεται στα ποδια μου.

«Δεν εννοούσα ακριβώς αυτό»λέω.

Εκείνη δάγκωνε τα χείλη της αμήχανα και κοίταζε μια εμένα μια το ταβάνι μια εμένα μια το ταβάνι.Καταλαβε μάλλον τι εννοούσα.

Το μόνο που ακούγονταν ήταν η τηλεόραση και το ροχαλητό της γιαγιάς Ρωξάνης μέσα.Πολυ ρομαντικά.

Γράφει κάτι και το βάζει μπροστά στο πρόσωπο μου.

•Δεν κρατάς τίποτα μέσα σου έτσι;•
«Προσπαθώ να μην Ρωξάνη.Κακο είναι αυτό;»ρωτάω.

•Δεν μπορείς να λες συνέχεια τέτοια πράγματα•
«Αν δεν τα λέω στην κοπέλα μου που θα τα πω;»ρωτάω.

Εκείνη γέλασε με αυτό αλλά προσπάθησε να μην το δειξει.

«Έλα εδώ βρε κουτό...»λέω και εκείνη πλησιάζει και βάζει όλο το βάρος της πάνω μου και με αγκαλιάζει.

Μυρίζει ωραία.
Μυρίζει Ρωξάνη.