Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

99.Κυριακος

Τελειώνει η προπόνηση και πάμε στα αποδυτήρια για μπάνιο.

Ανοίγω το ντουλάπι μου και παίρνω ρούχα καθαρά και περιμένω να αδειάσει κάποια ντουζιέρα.

«Εεεει καινούργιε;»ακούω και σηκώνω το κεφάλι μου.Ειναι το παρατσούκλι μου.

«Ήσουν καλός τελικά.Δεν στο είχα»λέει ο Τζάκ.

Ο Τζακ υποτίθεται είναι ο καλύτερος στην ομάδα.Ενταξει.Εμενα δεν με τρέλανε και ολας.Εχανε πολλές βολές.

«Γιατί δεν μου το είχες;»ρωτάω.
«Εννοεί ότι επειδή ήσουν καινούργιος περιμενε στην πρώτη προπόνηση να έπαιζες πιο χαλαρά»λέει ο Σαμ.
«Ποτέ δεν παίζω πιο χαλαρά»λέω.Εκαναν όλοι επιφωνήματα.

«Τώρα ή έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου ή όντως είσαι τόσο καλός»λεει ένας άλλος.
«Το δεύτερο»απαντάω.

Δεν τους φοβάμαι ούτε θα παίζω πιο ήρεμα για να περάσω απαρατήρητος.Ηρθα εδώ για να παίξω μπαλα.Και αυτό θα κάνω.

«Έχεις πειθαρχία στο μπάσκετ.Μαρεσει αυτό.»λέει ο Τζακ.
«Ποσό καιρό παίζεις μπάσκετ;»
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου»λέω και χτυπάει το κινητό μου.

Είδα το όνομα της Ξένιας αλλά τις το έκλεισα αφού καλύτερα να μιλήσουμε μετά ήρεμα.

«Ποια είναι αυτή η κούκλα;»ρωτάει ο Σαμ.

Έχω βάλει την φωτογραφία της όταν με παίρνει και έτσι εμφανίστηκε στην οθόνη.

«Η κοπέλα μου»λέω.

Φωνάζανε όλοι «οοοοο» λες και τι είπα ξέρω εγώ.

«Έχεις κοπέλα;Σοβαρά τώρα;»
«Ναι γιατί;»
«Εμείς δεν έχουμε.Εστιαζουμε μόνο στο μπάσκετ»λέει ο άλλος.
«Γκόμενες μόνο όταν θα φτάσουμε εκεί που θελουμε.Τοτε θα έχει πολλές!!» λέει ένας άλλος και κολλάνε πέντε.

Πολλοί ώριμοι.Πολλοι.

«Εγώ μάλλον μπορώ να τα κάνω και τα δυο παιδιά...!»λέω και μπαίνω σε ένα άδειο ντους.

***

Τα μάτια μου έκλειναν και ήθελα τόσο να κοιμηθώ αλλά είπα θα αντέξω άλλο λίγο επειδή όλη μέρα δεν μιλήσαμε.

«Ξαπλωμένος είσαι;»με ρωτάει.
«Ναι»
«Και εγώ...»λέει.

Άκουγα την ανάσα της στο αυτι μου πράγμα που το κάνει να φενεται λες και είναι όντως δίπλα μου.

«Κουράστηκες σήμερα έτσι;Μήπως θες να κλείσουμε;»λέει και χασμουριέμαι.
«Όχι ακόμα.Μαρεσει να σε ακούω.»λέω.
«Εντάξει τότε»απαντάει.

Την φαντάζομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της με τις πιτζάμες τις εκείνες της γκρι με τις βούλες που φοράει συχνά,τα μαλλιά της μπερδεμένα και κουρασμένη από το μαγαζί.

«Πες μου;Τι έκανες σήμερα;»ρωτάω.
«Τα ίδια.Μαγαζι.Σπιτι.Εσυ πες μου;Πως σου φενονται τα παιδιά εκεί;»
«Έτσι και έτσι.Καποια είναι καλά κάποια το παίζουν έξυπνα.Θα δειξει....»λέω αφού είναι νωρίς ακόμα να βγάλω μια γνώμη.Δεν έχουμε μιλήσει και τόσο.

«Είσαι ο πιο καινούργιος εκεί.Δωσε τους χρόνο»λέει.
«Άσε τους αυτούς τώρα.Στα δικά μας...»λέω αφού αυτό το λίγο που μιλάμε ας μην είναι για αυτούς.

«Κανείς τα όνειρα σου πραγματικότητα σιγά σιγά.Πως σου φενεται αυτό;»με ρωτάει.

«Εξουθενωτικό.Δεν περίμενα να είναι τόσο κουραστικό.»λέω ειλικρινά.
«Αλήθεια ζωή μου;Τόσο πολύ;»
«Προπονούμαστε ώρες χωρίς διάλειμμα.Αλλα θα τα καταφέρουμε.»λέω.

Γελάει στην άλλη γραμμή.
«Σίγουρα θα τα καταφέρεις»λέει.
«Αν ήσουν εδώ θα ήταν πιο εύκολα όλα»λέω.

Βολεύομαι καλύτερα και σκεπάζομαι αφού εδώ δεν είναι Σαντα Ροζα που κοιμόσουν γυμνός.Εδω έχει κρύο.

Το να είμαι μακριά της σίγουρα μου έμαθε να εκτιμάω πιο πολύ τις στιγμές που θα έχουμε μαζί όταν την δω.