«Αυτά θα πάρω για αρχή...»λέει και έχει δυο βαλιτσες,μια σε κάθε χέρι.
Η μαμά μου προσπαθούσε να το παιξει χαλαρή και να μην δείχνει κανένα συναίσθημα αλλά ξέρω ότι από μέσα της είναι ράκος.
«Για το διαζύγιο θα μιλήσουν οι δικηγόροι μας....»λέει η μαμά μου.
«Εντάξει τοτε...»λέει και πάει μέχρι την πόρτα.
Φεύγει στα αλήθεια.Μαζεψε τα πραγματα του και φεύγει στα αλήθεια.
«Γιε μου...»
«Κυριακο με λένε!»τον διορθώνω.
«Κυριακο ερχεσαι λίγο έξω...;»λέει.
«Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω»λέω και κοιταω την μαμά μου που κάνει νόημα να πάω.
Δεν θέλω αλλά θα το κάνω επειδή είναι χάλια και δεν θέλω να την τρελαίνω και εγώ από πάνω.
«Δυο λεπτά μονο...»λέω και τον ακολουθώ έξω.
Δεν είναι ότι μπορώ να τον αποφύγω.Το ξέρω αυτό.Καπου κάποτε θα τον δω στην Σαντα Ροζα.Απλα τώρα δεν μπορώ να τον κοιτάξω καν χωρίς να μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η νύχτα.
Κλείνω την πόρτα πίσω μου και περιμένω να δω τι θα πει.
«Κοιτά αγορι μου δεν ήθελα να γίνουν έτσι τα πραγματα.Αληθεια δεν το ήθελα.Καταλαβαινω ότι τώρα σίγουρα θα με μισείς...»
«Δεν σε μισώ μόνο.Εχω χάσει κάθε σεβασμό που είχα για σένα...!»λέω μπας και καταλάβει ότι δεν θέλω ούτε να του μιλάω ούτε να τον βλέπω.
«Είναι νωρίς ακόμα και σίγουρα θα περάσει όλο αυτό...δεν θέλω αυτό που έγινε να αλλάξει την σχέση μας...»λέει.
Σοβαρολογει τώρα;Είναι σοβαρός;
«Άλλαξε τα πάντα μπαμπα.Ακομα δεν το έχεις καταλαβει;ΤΑ ΠΑΝΤΑ!Δεν είναι το θέμα ότι χωρισες με την μαμά,το θέμα είναι ότι την κατέστρεψες.Μας κατέστρεψες.Δεν σεβάστηκες όχι μόνο αυτήν αλλά ούτε την οικογένεια μας!Πως να μην αλλάξει αυτό την σχέση μας μου λες;»λέω.
Δεν είχε τι να πει.
«Καλυτερα να φύγεις από το σπιτι μου...»λέω.
Δεν έχει καμια δουλειά εδώ.Ουτε στο σπιτι μου αλλά ούτε στην ζωή μου.Ειδικα στην ζωή μου.
«Κυριακο....»λέει.
«Καλή ζωή να εχεις...»λέω και μπαινω μέσα.
Ακούω τα κλάμματα της μαμάς από την κουζινα αλλά δεν πάω.Σιγουρα θα θέλει να μείνει μόνη τώρα.Να το χωνέψει.
Έτσι μπαινω στο δωμάτιο μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου.Παιρνω το κινητό και χωρίς να το σκεφτω δεύτερη φορά καλώ την Ξενια.
«Ναι;»λέει στην άλλη γραμμή.
«Ενοχλώ;»ρωτάω.
«Όχι βέβαια.Εκανα ένα μπάνιο και τώρα ξάπλωσα λίγο»λέει.
«Παραξενο.Και εγώ είμαι ξαπλωμένος...»λέω.
Ακούω το γέλιο της από την άλλη μεριά.
Είναι περίεργο αλλά μόλις μιλησα μαζί της αμέσως ένιωσα καλυτερα.
Η φωνή της,δεν ξέρω, με ήρεμει.
«Πως είσαι;»ρωτάει.
«Έφυγε από το σπιτι.Μολις»λέω αν και ακόμα δεν το πειστευω.
«Η μαμά σου;»
«Χαλια»λέω.
«Μην σταναχωριεσαι.Ενταξει;»λέει.
Μπορώ να δω ότι νοιάζεται για μένα.Αληθεια μπορώ να το δω.Αλλα ώρες ώρες ξεχνάω ότι είναι η κολλητή του Σωτήρη.Και μετά το θυμάμαι.
«Ο φίλος σου θα πρέπει να είναι χαρούμενος...»λέω.
«Δεν τον ξέρεις τον Σωτήρη καθόλου μάλλον.Αλλα ας μην συζητάμε για αυτόν οκ;»λέει προσπαθώντας να αλλάξει κουβέντα.
Στιγμές που ήμουν με τον μπαμπά μου ερχόντουσαν στο μυαλό μου.
«Ήταν ο άντρας του σπιτιού...και τώρα έφυγε...»λέω.
Δεν μιλαει.
«Τώρα τι θα κάνω;»την ρωτάω.
Νιώθω ότι πάντα ξέρει τι να πει.Και τι να κανει.
«Τώρα θα γινεις εσυ ο άντρας του σπιτιού...»λέει τόσο απλά.
Έτσι όπως κοίταζα το ταβάνι γυρνάω στο πλάι και κοιταω την πόρτα. «Ακόμα ξαπλωμένος;Σήκω!Ας προπονηθούμε...!»θα έλεγε ο μπαμπάς μου αν ήταν εδώ.
«Ξενια;»λέω.
«Ναι Κυριακο...»απαντάει.
«Μπορείς να έρθεις εδώ;Σπιτι μου;»την ρωτάω.
أنت تقرأ
Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)
عاطفية*16 βιβλίο* 5ο της σειράς Σαντα Ροζα. Ξενια,Σωτήρης και Κυριάκος. Τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες που προέρχονται από διαφορετικές οικογένειες. Όνειρα,ερωτες,οικογενειακά προβλήματα και φιλια. Μπορεί ένας ερωτας να ξεκινήσει στα ψέμματα και να γίνει ό...
