Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

85.Ξενια

«Όχι»λέει.
«Κωστα γιατί πάντα αυτό λες;Δεν σαρεσει να έχεις καθαρά δόντια;»ρωτάω.
«Βαριέμαι.Θελω να μου τα πλύνεις εσυ»είναι η απάντηση του.
«Είσαι μεγάλος.Μπορεις και μόνος σου»λέω.

Περπατάμε μέχρι το μπάνιο.
«Ο Παππούς λέει μπορείς να κανείς τα πάντα με τα λεφτά.Ειναι αλήθεια αυτό θεία;»ρωτάει.

Αν τον βρίσω τώρα θα φταίω;Έλεος.Παιδι είναι.

«Όχι.Οχι τα πάντα.Μπορεις να κανείς κάποια πράγματα αλλά δεν μπορείς να έχεις τα πάντα.»
«Δηλαδή;»
«Δηλαδή μπορείς να πάρεις ρούχα,παπούτσια αλλά δεν μπορείς να πάρεις αγάπη.Αυτη δεν την αγοράζεις»
«Όπως την αγάπη που έχω με την μαμά μου;»ρωτάει.
«Ακριβώς»λέω και του δίνω την οδοντόβουρτσα του με οδοντόκρεμα πάνω και ξεκινάει να τα πλένει.

«Μπομπο πα παω πικοτα;»με ρωτάει και δεν καταλαβαίνω τίποτα.
«Φτύσε πρώτα»λέω αφού έχει γεμάτο το στόμα.Φτυνει στον νεροχύτη και με κοιτάει.
«Μπορώ να φάω μπισκότα μετά;»ξανά ρωτάει.
«Μπορείς»λέω και τον αφήνω στο μπάνιο.

Στο σαλόνι ο Κυριάκος δεν κουνήθηκε από την θέση του και με περιμενε.
«Δηλαδή τώρα αυτά τα παιδιά το πρωί είναι κανονικά παιδιά και το βράδυ γίνονται ήρωες με πιτζάμες;»με ρωτάει όλο απορία βλέποντας την τηλεόραση.

«Ακριβώς»
«Γιατί;»με ρωτάει και γελάω.
«Δεν ξέρω...αλήθεια...» λέω για τα κινούμενα σχέδια που αρέσουν στον Κώστα τελευταία.

«Ήρθαμε...»λέει η Άννα καθώς μπαίνει σπιτι με τον αδερφό μου από πίσω και με σακούλες στα χέρια.
«Καλώς τους»λέω.
«Πάλι εδώ εσυ;»ρωτάει ο Στέφανος τον Κυριάκο.
«Και έχω χαίρομαι που σε βλέπω Στέφανε»λέει το αγόρι μου και χερομαι που δεν θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί πλέον και απαντάει έτσι.

«Μμμμ»μουρμουρίζει όταν μπαίνουν στην κουζίνα.

«ΚΥΡΙΑΚΟ ΘΑ ΦΑΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ;»φωνάζει η Άννα από μέσα.
«ΜΟΝΟ ΑΝ ΜΑΓΕΙΡΕΨΕΙΣ ΕΣΥ!»απαντάει εκείνος και γελάμε όλοι.

«Κοιτά κοιτά που μας την λέει και ο Κυριάκος...»την ακούω από μέσα.

Και δεν ξέρω μαρεσει όλο αυτό.Λες και ήταν καιρό εδώ μέσα σε αυτό το σπιτι.Λες και είναι μέρος της οικογένειας μας πλέον.Μπορει να έρχεται όποτε θέλει,φεύγει αργά,τρωει μαζί μας.

«Τι σκέφτηκε πάλι αυτό το μυαλό σου;»με ρωτάει.
«Τίποτα.Απλα ποσό ωραίο είναι που είσαι εδώ»
«Στην ζωή σου;»ρωτάει και σηκώνει το φριδι του.
«Και αυτό αλλά έννοω εδώ στο σπιτι μου.Στο σαλόνι μου.Με τον αδερφό μου και όλους εδώ.Ξερεις...»λέω.

Δεν περίμενα να συγκινηθεί ή να το σκεφτεί όπως εγώ ενοειται.

«Σκέφτηκα ότι αν είναι να βάλει κάποιον να με εξαφανίσει από προσώπου γης θα το είχε κάνει.Δεν είναι ο πεθερός του εκατομυριουχος και έτσι;»ρωτάει.

Ότι ο πεθερός του και ο αδερφός μου έχουν τέτοια σχέση ας πούμε.

«Δεν έχουν και την καλύτερη σχέση»
«Κακώς.Ατομα με τόσα λεφτά να τα έχεις από κοντά!»λέει και τον χτυπάω με μια κίνηση καράτε και το πρόσωπο του πάει κολλημένο στο τραπέζι.

«Άου άου άου...!»φωνάζει και τον αφήνω.

«Μην χρησιμοποιείς το καράτε στο αγόρι σου...!»λέει.
«Μην λέει βλακείες το αγόρι μου!»λέω και πλησιάζει και μου δίνει ένα φιλί στα γρήγορα γιατί είδε ότι νευρίασα.

Έχε χάρη που είναι τόσο όμορφος και κούκλος και γλύκας και όμορφος.

«Έχει κανένα αγώνα ποδοσφαίρου να δούμε;»λέει ο αδερφός μου και κάθεται στον άλλον καναπέ.
«Δεν βλέπουμε ποδόσφαιρο.Ειναι ντροπή για την κοινωνία.Μονο μπάσκετ βλέπουμε!»λέει ο Κυριάκος.

Ξεκίνησε...

«Σιγά το μπάσκετ...»λέει ο αδερφός μου.
«Μίλας επειδή δεν ξέρεις.Αστο.Ετσι και αλλιώς δεν το αντέχει ο οργανισμός σου τόσο μπάσκετ.Δεν είναι για όλους.»
«Ηρέμησε μάγκα.Ακου δεν είναι για μένα.»παρεξηγήται ο Στέφανος.
«Το μπάσκετ είναι ένα πολύ ωραίο φαγητό ή γλυκό που δεν μπορείς να έχεις κάθε μέρα. Που δεν είναι να καταλωνεται σε ποσότητα γιατί θα σου πέσει βάρυ.Στους κοινούς θνητούς.Για μένα όμως...»λέει και ξεκινάει μια συζητήση που δεν θέλω να ακούσω έτσι σηκώνομαι να παω μέσα στην Άννα να βοηθήσω.

«Μακάρι να μίλαγε για μένα όπως μιλάει και για το μπάσκετ....»λέω στην Άννα.
«Άντρες κορίτσι μου...»λέει.
«Λάμπουν τα μάτια του ρε εσυ.Γινεται να ζηλεύω ένα άθλημα;Ένα χόμπι;»λέω γιατί ακούγομαι τραγική.
«Γίνεται εγώ να μαγειρέψω;Τότε τα πάντα γίνονται...!»

Αυτό υσχυει βασικά.

Και ακούγαμε να μιλάνε δυνατά από μέσα για το ποιο άθλημα είναι καλύτερο.

Η Άννα κουνάει το κεφάλι της.
«Τι σου έλεγα;Άντρες.Νομιζουν μόνο αυτοί κοιτάνε κωλους και εμείς κοιτάμε την καλή την καρδιά τους ή την υπέροχη προσωπικότητα τους.Που να ήξεραν ότι και εμείς κωλους κοιτάμε...»λέει και με έπιασαν τα γέλια έτσι πως τα λέει.

Την αγαπώ την Άννα.