Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

67.Κυριακος

Μια κοιτάει αυτό μια εμένα.Μια αυτό μια εμένα.

Όχι ρε φιλε.
Όχι.

Το παίρνω γρήγορα και το βάζω πάλι στην τσέπη.Αφηνω κάτω την σοκολάτα αφού τώρα τα έκανα όλα σκατα.

«Αυτό είναι...;»ρωτάει.

Τώρα;Αν της πω ότι είναι κάτι άλλο;Θα με πειστεψει;
Δεν νομίζω.

Την τύχη μου.
Γιατί όλα γίνονται σε εμένα;

«Δεν είναι αυτό που νομίζεις»λέω γρήγορα.

Κοιτάει ακόμα πιο μπερδεμένη.

«Δεν είναι;»
«Δεν είναι»λέω.
«Αφού είναι...»
«Δεν είναι»λέω πάλι.

Θα με περνάει για χαζό τώρα.

«Δεν ξέρω πως βρέθηκε εκεί»λέω.

Τι μαλακιες λέω.
Ας με σταματήσει κάποιος.

«Δεν ξέρεις πως βρέθηκε στην τσέπη σου;»
«Τελοσπαντων...μήπως να πάμε;Μήπως αργήσεις στο μαγαζί και φωνάζει ο αδερφός σου...;»ρωτάω για να βγω από αυτήν την θέση.
«Σήμερα έχω ρεπό.Το ξέχασες;»με ρωτάει.

Σωστά.

Κάθομαι κάτω και παίρνει την σοκολάτα στα χέρια της και την κοίταζε αλλά ξέρω ότι σκεφτόταν αυτό το πράγμα στην τσέπη μου.

Η γυναίκα του αδερφού της φταίει βασικά που μου έβαλε την ιδέα.Καλα ήμουν.

«Ευχαριστώ...»λέει για την σοκολάτα.
«Μην το συζητάς..»λέω.

Κοιτάω γύρω το γήπεδο και αυτή τα ποδια της και πιο αμήχανη στιγμή από αυτή δεν έχω ξαναπεράσει.Και έχω περάσει πολλές με την Ξενια.Καμια σαν και αυτήν.

Καταρχάς δεν ξέρω τι να πω.Πως να αρχίσω τώρα συζήτηση μετά από αυτό;Μηπως νομίζει ότι είμαι εδώ για να γίνει;Μήπως νομίζει ότι για αυτό την έφερα εδώ;Μήπως νομίζει ότι περιμένω να γίνει τώρα;

Καλά να πάθω.
Όχι.Καλα να πάθω!

«Εδώ είστε...»λέει μια γνώριμη φωνή και ποτέ στην ζωή μου δεν έχω χαρεί που τον βλέπω όσο τώρα.

«Σωτήρη φιλε μου...»λέω και παω κοντά του.

Δεν ξέρω τι με εποιασε και το είπα αυτό αλλά σε μια τέτοια κατάσταση ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή.

Βάζω το χέρι μου στον ώμο του και περπατάγαμε προς την Ξενια.Αυτος φυσικά το βγάζει.

«Πας καλά ρε;»
«Σσσσς»λέω όταν φτάνουμε.

«Γεια σου Σωτηράκη...»λέει η Ξενια.
«Τι κάνουν τα πιτσουνάκια;Μήπως ενοχλώ από τίποτα;»ρωτάει με αυτό το ύφος που μου έρχεται να τον χτυπήσω.

«Όχι βέβαια.Τι να ενοχλείς;Πας καλά;Εσυ ποτέ δεν ενοχλείς...»λέω.
«Μάλιστα....»λέει ο Σωτήρης.

Χτυπάει το κινητό της Ξένιας όταν σηκώνεται και πάει έξω.
«Έλα Στεφανε...»λέει.

«Εσυ μιλάς πολύ ωραία σε εμένα.Και αυτό δεν συμβαίνει ποτέ.Τι έγινε;»ρωτάει τώρα ο Σωτήρης.
« Τίποτα.Τι να γίνει...»λέω και απομακρύνομαι λίγο από κοντά του αφού θυμιθηκα ότι μου σπάει τα νεύρα.

«Μαλωσατε μάλλον...»
«Όχι δεν μαλωσαμε.Ποτε δεν μαλώνουμε με την Ξενια»λέω.
«Τότε;»λέει.
«Μην είσαι κουτσομπόλης...»λέω και ξενερώνει.

«Τότε να φύγω...»λέει και σηκώνεται.

Βλέπω την Ξενια να πλησιάζει.
«Όχι όχι μη...κάτσε...»λέω ψιθυριστά.
«Σίγουρα κάτι συμβαίνει...»λέει και τον σταματάω.

«Πρέπει να φύγω.Εχω να προσέχω τον Κωστα»λέει και μαζεύει τα πράγματα από κάτω.
«Και εγώ παω στην Ρωξανη»λέει ο Σωτήρης.

Εγώ δεν μίλησα.
«Θα....έρθεις μαζί μου;»ρωτάει η Ξενια.

Μαζί της;Να γίνει ακόμα πιο αμήχανο;Να με κοιτάει έτσι και να μην ξέρω τι να πω;

«Θα παω με τον Σωτήρη»λέω γρήγορα και γύρισαν και τα τέσσερα μάτια να με κοιτάξουν.

«Στην Ρωξάνη;»λέει η Ξενια όλο απορία.Πραγμα λογικό αφού από που και ως που.

«Θέλει ο Σωτήρης να παω.Θελει να πάρει ένα δώρο στην Ρωξάνη και θέλει την βοήθεια μου...»λέω.

Ένα μπράβο που το σκέφτηκα αυτό τόσο γρήγορα.

«Θέλω;»ρωτάει εκείνος.
«Θέλει;»ρωτάει και η Ξενια τώρα.

«Θέλει θέλει...»λέω και τον τραβάω έξω.

«Μην με ακουμπάς για αρχή...»λέει και τον αφήνω.
«Πολλά νευράκια έχεις.Με αυτά γεννήθηκες;»
«Άτομα σαν και εσενα μου τα δημιουργούν»λέει.
«Καλό...»λέω και τον ακολουθω.

Όταν το καταλαβαίνει γυρνάει να με δει.
«Μαλωσατε;»
«Όχι βέβαια»λέω.
«Σου φενομαι για μαλακας;»ρωτάει.

Το σκέφτομαι λίγο.
«Κοιτά μάλλον φταίει το φωτισμός...»λέω και γελάω μόνος μου γιατί ήταν πετυχημένο.

Του Σωτήρη δεν του άρεσε.

«Βασικά ήθελα να σε ρωτήσω κάτι εδώ και μέρες αλλά ντρεπόμουν...»λέει μετά σοβαρά.

Ντρεπόταν;Ο Σωτήρης ντρεπόταν;Αυτό δεν το περίμενα ποτέ να το ακούσω από αυτόν...

«Τι;»ρωτάω.
«Είσαι τέρμα ηλίθιος έτσι;»λέει και περπατάει μακριά μου.

Εξυπνάκιας.
Το παίζει εξυπνάκιας.