Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

105.Σωτηρης

«Αυτό που του είπες δεν έπρεπε να το πεις»λέω.
«Νομίζεις δεν το ξέρω;Απλά με νευρίασε!»λέει πρόσπαθωντας να δικαιολογήσει τον εαυτού της.

Σταματάει να με χτυπάει και έτσι της ρίχνω μια στο πρόσωπο.
«Πρόσεχε»λέω.
«Αφαιρέθηκα»λέει και μετά με χτυπάει στην κοιλιά.

Αφού στα αλήθεια με έχει άνετα με το καράτε που ξέρει,παίζουμε με κονσόλα.Που την έχω εγώ άνετα.

«Γιατί διάλεξες αυτόν με την μοικανα πάλι;»ρωτάει.
«Γιατί μαρεσει»λέω για τον παίκτη που διάλεξα.
«Εμένα με τρομάζει»λέει αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί.

Παω να της ρίξω μπουνιά αλλά σκύβει.Εξυπνο.

«Καθόμαστε και παίζουμε με αυτό που παίζει ο Κώστας.Τραγικο»
«Σιγά.Εχουμε κάνει και πιο τραγικά»λέω.
«Έχεις δίκιο»λέει και με χτυπάει με τον αγκώνα.
«Και δεν θα μιλήσεις με τον Στέφανο;»
«Όχι.Μονο όταν σταματήσει να μου φέρεται σαν μωρό.»λέει.

Βάζω παύση και με κοιτάει.
«Εσυ έλεγες ότι είναι αδερφός μπαμπάς και κολλητός σου...»λέω αφού είναι βλακεία αυτό που κάνουν.Στο ίδιο σπιτι μένουν.

«Περίεργο...»
«Περίεργο τι;»
«Το ίδιο μου είπε και ο Θωμάς»λέει.

Ο Θωμάς που κολλάει τώρα;

«Ποτέ τον είδες τον Θωμά;»
«Ήρθε στο μαγαζί.Τελοσπαντων.Αστο αυτό.Τι θα έλεγες να με υιοθετήσεις;Να έρθω σπιτι σου να μείνω για πάντα;Δεν θα ήταν γαματο;»λέει και χαμογελάει.
«Που πήγε το εσυ να μείνεις πάνω με τον Κυριάκο και εγώ κάτω με την γυναίκα μου και να βάλουμε πισίνα και να καλούμε μπάρμπεκιου τις Κυριακές;»
«Θα πρέπει να αργήσει λίγο αυτό.Τι να κάνω;Έχω αγόρι που τα όνειρα του θα του πάρουν κάποια χρόνια...»

Γελάω.
«Τα ήξερες από τη να αρχή.Δεν στα έκρυβε.»
«Υσχυει.Τα θέλα και τα έπαθα»λέει και πατάω play.

Αρχίζουμε πάλι το ξύλο όταν μπαίνει ο Στέφανος στο σπιτι.

«Ποιος νικάει;»ρωτάει.
«Εγώ φυσικά»λέω.
«Μην με προκάλεις.Με μια κίνηση σε έχω άνετα»λέει.

Δεν διαφωνώ σε αυτό.

«Ξενια να σου πω λίγο;»της λέει.
«Θα παίξω ένα ατομικό μόνος μου»λέω και κουνιέμαι πιο εκεί στον καναπέ για να τους δώσω χώρο.

Αρχίζω να παίζω μόνος μου και να χτυπάω τον άλλον.

«Έτσι θα ήμαστε τώρα;»της λέει.
«Όχι.Δεν μαρεσει ουτε εμένα.Σορυ που σε αποφεύγω»
«Και εγώ συγνώμη που σου φωνάζω και κάνω έτσι»λέει αυτός και πριν πουν αλλά ξέρω ότι είναι όπως πριν τα πράγματα.

Ο αδερφός είναι πολύ σημαντικό πράγμα.Εχεις κάποιον να περάσεις το δραμα της οικογένειας σου μαζί.Δεν είναι λιγο.

«Θα σταματήσεις να μου φέρεσαι σαν μωρό;»λέει η Ξενια.
Δύσκολο.

«Θα προσπαθήσω.»
«Θα με αφήσεις να ξανά παω στο Λονδίνο;»ρωτάει η Ξενια.
«Εντάξει.Θα το συζητήσουμε»
«Είσαι ο καλύτερος όταν θες...»λέει αυτή και αγκαλιάζονται.

Αδερφάκια Κυριακιδη κύριες και κύριοι.

«Παω να πάρω τον Κωστα και την Άννα από τον πολύαγαπημένο μου πεθερό.»λέει.
«Εντάξει»
«Και κάτι ακόμα;Αυτό που είπες για τον Κυριάκο ότι ξερεις...έτσι το είπες έτσι;Για να με νευριάζεις;»ρωτάει τώρα ο Στέφανος.

Ναι.Το βρήκες.

«Στέφανε....»λέει η Ξενια.
«Εντάξει εντάξει σταματάω...!»φωνάζει ενώ φεύγει.

Βάζω πάλι τον αγώνα όπως πριν και ξεκινάμε από την αρχή.

«Καλά πήγε...»λέω.
«Ναι.Μεχρι να τον πιάσει πάλι.»
«Πάλι καλά που έχει γιο και όχι κόρη»λέω.
«Μόνο πάλι καλά;Θα την κηνυγαγε από πίσω όπου και αν πήγαινε».

Εγώ τον Στέφανο τον καταλαβαινω.Οτι και να κάνει.Νιωθει την ανάγκη να την προσέχει.Νιωθει ότι πρέπει να κάνει ότι θα έκανε και η μαμά του και ο μπαμπάς του για αυτήν.
Πράγμα δύσκολο εδώ που τα λέμε.

Γενικά υπάρχει λόγος που ήμουν όλη μέρα σε αυτό το σπιτι πάντα.

Το κατάλαβα από μικρός ότι οικογένεια δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν το ίδιο αίμα με εσενα.
Είναι αυτοί που σε αγαπούν χωρίς να περιμένουν κάτι από σένα.Να μην θέλουν να κερδίσουν κάτι.