Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

103.Σωτηρης

«Κυρία Ρωξάνη καλημέρα»λέω και την βλέπω έξω που πότιζε τα λούλουδια.
«Καλημέρα αγόρι μου»
«Η Ρωξανη;Μέσα;»
«Κάνει μπάνιο.Θα βγείτε;»με ρωτάει.
«Θα πάμε να φάμε»της λέω αφού με το σπιτι και τα τρεχάματα όλο κάτι φτιάχνουμε.

«Αχ τι ωραία.Μπραβο.Για εσάς είναι η ζωή...»λέει και παω μέσα ελπίζοντας να έχει βγει και να είναι ετοιμη.

Δεν την βλέπω στο δωμάτιο της έτσι κάθομαι στο κρεβάτι της.Ξαπλωνω.Ωραιο το στρώμα μου αλλά και αυτό μου έλειψε κάπως τις τελευταίες μέρες.

Όταν μπαίνει μέσα δεν περίμενα να την δω έτσι.Ειχε μια πετσέτα γύρω από τα μαλλιά της και μια αλλη μεγάλη γύρω από το σωμα της.Εδενε στο πλάι όχι τόσο σφιχτά.Ποδια,μπούτια όλα έξω.

Δεν με έχει δει.Ουτε άκουσει αφού είχε ακουστικά στα αυτιά και κράταγε με το χέρι της το κινητό.

Πάει κατευθείαν στο ντουλάπι και παίρνει δυο ρούχα.Κουναγε και την μέση της ταυτόχρονα.

Βάζω τα χέρια στο κεφάλι μου και βολεύομαι καλύτερα για την στιγμή που θα γυρίσει και θα με δει εδώ.

Προσπαθώ να μην σκέφτομαι ότι είναι γυμνή κάτω από αυτό και τα σχετικά.Για το καλό μου.

Δεν αργεί να γυρίσει.Με βλέπει και μένει ακίνητη να με κοιτάζει.Σηκωνω το χέρι και την χαιρετάω και της πέφτουν τα ρούχα και τα παίρνει γρήγορα και τρέχει μέσα στο μπάνιο.

Βγαίνει και με άγριο κοιτάζει.Ντυμένη πλέον αλλά με την πετσέτα στο κεφάλι της ακόμα.

«Τι;Έκανα τίποτα;»ρωτάω.

Πάει στο τετράδιο της και γράφει με μεγάλα γράμματα κάτι έντονα.Το σκίζει από το τετράδιο της και το αφήνει στο κρεβάτι και πάει πάλι στο μπάνιο.

Παίρνω το φίλο.
•ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΌ!•

Ακούω το πιστολάκι από μέσα και παω.Ηταν με τα μαλλιά κάτω σκυμμένη και τα στέγνωνε.Βγαζω το πιστολάκι από την πρίζα και σηκώνει το κεφάλι της προς την μεριά μου.

«Θύμωσες;»λέω.

Κουνάει το κεφάλι θετικά.
«Σορυ.Ηλπιζα να σου πέσει η πετσέτα για αυτό δεν μίλησα»λέω για να δικαιολογηθώ αλλά σουφρώνει τα φριδια της .

«Εντάξει εντάξει σταματάω...»λέω και βάζω το πιστολάκι πάλι στην πρίζα και την κοιταζα προσηλωμένος σε αυτό που έκανε.

Στο κάτω κάτω αν σου κλέψει το μυαλό όλα τα αλλά τα χαρίζεις.

                                              ***

Ήμουν χαλαρά και ξαπλωμένος στο καναπέ μου.Στο σπιτι μου.

Που ακόμα δεν το πειστευω ότι έχω σπιτι.Μου.

Τό κουδούνι χτυπάει και χερομαι που έφτιαξα επιτέλους αυτήν την πόρτα.Παω να ανοίξω και βλέπω τον Μάριο.

«Δεν θα μου πεις να περάσω...»λέει ενώ έχει μπει ήδη μέσα.
«Φυσικά.Σαν το σπιτι σου...»τον ειρωνεύομαι.

Μπαίνει μέσα κοιτάει γύρω,μπαίνει στο μπάνιο,μπαίνει στο δωμάτιο και μετά έρχεται πάλι σε εμένα.

«Πως σου φενεται;»λέω.
«Ωραίο φενεται.Ωραιος καναπές»λέει και κάθεται.
«Η Ρωξανη»εξηγώ.
«Φενεται»λέει.

Κάθομαι και εγώ.
«Τι θες εδώ;»
«Ήρθα για το σπιτι.Το πρώτο σπιτι του Σωτηράκη και δεν θα ερχόμουνα...»λέει και μου ανακατεύει τα μαλλιά.

«Παράτα με!»λέω και τον σπρώχνω.
«Λίγο σεβασμό στον άνθρωπο που σου δάνεισε το σπιτι για να κάνεις τα γενέθλια σου τότε οκ;»λέει.

Μου το πετάει συνέχεια αυτό να πούμε.

«Αν δεν ήταν η Αλεξάνδρα....»λέω και μετά σκέφτηκα καλύτερα τι είπα.Δεν ήθελα να το πω αυτό.Δεν ήξερα αν έπρεπε να το πω.

Κατεβάζει το κεφάλι του αμέσως.
«Έχεις δίκαιο.Αν δεν ήταν η Αλαξανδρα...»λέει με τελείως άλλη διάθεση.

Μπορεί με την Ξενια να ήμασταν πιο μικροί αλλά θυμόμαστε.Την θυμόμαστε.Ηταν πάντα καλή μαζί μας και δεν μας χάλαγε χατίρι ποτέ.

Θυμάμαι το ποσό κλαίγανε όλοι όταν πέθανε.Κλαιγανε μέρες.Θυμαμαι τον Μάριο πως είχε αλλάξει τελείως.Με την Ξενια τον λέγαμε Τέρας.Ηταν κλεισμένος στο σπιτι και σπάνια τον βλέπαμε τότε.Και σου μένει στο μυαλό κάτι τέτοιο επειδή ο Μαριος είναι έτσι όπως είναι και αυτό ήταν τελείως αντίθετο με τον χαρακτήρα του.

«Συγνώμη.Δεν ήθελα....»
«Μην ζητάς συγνώμη.Ολα καλά.Αληθεια είναι.»
«Σου λείπει;»ρωτάω μετά αφού το έφερε η κουβεντα.

«Φυσικά»λέει χωρίς να το σκεφτεί.

«Αλλά ας αλλάξουμε θέμα οκ;Ήρθα να δω το σπιτι σου,έχω και κάποια δώρα στο αμάξι.»
«Δεν χρειάζονταν»λέω.
«Σιγά.Φερε να πιούμε,να φάμε να δούμε μπαλα και να το ξενυχτήσουμε όλο το βράδυ!!!!»λέει και χτυπάει το κινητό του.

«Άκυρο.Εχω να παω να πάρω πάνες για την Χαρά»λέει.

Έσκασα στα γέλια.

«Μην γελάς.Με τρεις γυναίκες που έχω μπλέξει...»λέει και σηκώνεται.Τοσο ήταν.
«Γυναίκες...δεν τις καταλαβαίνεις...»λέω.
«Ναι αλλά τι θα κάναμε χωρίς αυτές.»λέει.

Συμφωνώ μαζί του.Επειδη περιτριγυρίζομαι από γυναίκες.Εναν φιλο άντρα ποτέ δεν είχα.

«Να σου πω εγώ τι θα κάναμε.Θα πεθαιναμε.Ενας ένας άντρας.Μεχρι να μην έμενε κανείς...»λέει.

Εγώ γελαγα αλλά αυτός μίλαγε σοβαρά.