Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

54.Κυριακος

«Τρώγε γιατί δεν τρως;»με ρωτάει και παίρνω ένα κομμάτι μαρούλι και το βάζω στο στόμα.

Η Ξενια μου κάνει νόημα αλλά δεν καταλαβαίνω τι θέλει.Μετα μου έρχεται μήνυμα στο κινητό.

Γιατί κανείς έτσι;Φέρσου φυσιολογικά.Να είσαι ο εαυτός σου.

Εύκολο να το λέει.Νιωθω ότι ότι και να κάνω με κοιτάει με την άκρη του ματιού του.

«Κυριακο σαρεσει το φαγητό;»ρωτάει η Άννα.
«Πολύ»απαντάω.Οχι ότι το έχω ευχαριστηθεί καθόλου βέβαια.

«Κυριάκο;Πως είναι το καλοκαίρι σου μέχρι στιγμής;»ρωτάει ο Στεφανος.

Τώρα αυτό είναι ερώτηση παγίδα ή όχι;

«Καλο»απαντώ κάτι ουδέτερο.

Αν πω ωραίο θα καταλάβει ότι έννοω επειδή είμαι με την αδερφή του.Αν πω χάλια θα πει πως και έτσι αφού είμαι με την αδερφή του.

«Είσαι καλός λένε όλοι στο μπάσκετ..Ισως μια μέρα έρθω να σε δω σε κανέναν αγώνα»λέει.

Γιατί;Για να ανχωθω και να τα παω χάλια;Και μετά να πέσω και άλλο στα μάτια του;

«Ωραία»απαντάω.

«Έχω ένα πολύ ωραίο κρασί που το έχει φέρει ο πεθερός μου.Πανακριβο μάλλον.Πιο ακριβό από ολονων τα ρούχα έδω μέσα.Θες να το άνοιξω να πιούμε;»με ρωτάει.

Οπα κάτσε.Αυτο σίγουρα είναι ερώτηση παγίδα.

«Όχι ευχαριστώ.Δεν πίνω αλκοόλ»λέω και νιώθω περήφανος που το κατάλαβα και απάντησα σωστά.

Δεν λέω ψέμματα βέβαια.Οι αθλητές δεν πίνουν.

«Μα τσιγάρο;Κανείς;»με ρωτάει.
«Όχι.Ποτε.»απαντάω.
«Με ναρκωτικά και τέτοια έχεις καμία σχέση;»
«Ανύπαρκτη»

«Στέφανε αγάπη μου..σε παρακαλω...»λέει η γυναίκα του.

«Δεν πίνει δεν καπνίζει.Φενεσαι για το τέλειο αγόρι...»σχολιάζει.
«Είναι το τέλειο αγόρι»λέει η Ξενια.
«Δεν υπάρχει τέλειο Ξενια.Πουθενα»λέει τώρα ο αδερφός της.

Της κάνω νόημα να μην συνεχίσει αφού όσο πιο πολλά τέτοια λέει τόσο πιο δύσκολος θα είναι ο Στέφανος αλλά δεν με ακούει.

«Στα μάτια μου υπάρχει και είναι ο Κυριάκος»λέει εκείνη και αν και χερομαι που το πειστευει αυτό ο Στέφανος βγάζει έναν ήχο εκνευρισμού.

«Μωρό μου πάμε να καθαρίσουμε φρούτα εμείς μαζί για τα παιδιά.Ελα...»λέει η Άννα και σηκώνονται.
«Και εμείς πάμε στο δωμάτιο μου»λέει η Ξενια.

Πως τα λέει κάτι τέτοια;
Δεν φοβάται για την ζωή της;

«Να κάνετε τι;»
«Να πλέξουμε τα μαλλιά μας κοτσιδάκια....»λέει και με τραβάει από το χέρι προς το δωμάτιο της.

Όταν μπαίνει μέσα κλείνει την πόρτα.

«Ξενια τι κανείς;Την θέλω την ζωή μου οκ;»
«Έλα μην κανείς έτσι.Οσο πιο πολύ φοβάσαι τόσο χειρότερο είναι για τον Στεφανο.Πρεπει να είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου.Για ότι λες και ότι κανείς.Ετσι θα σε συμπαθήσει»μου λέει.

Σίγουρος για τον εαυτό μου ενώ φοβάμαι ότι θα με πλακώσει στο ξύλο;Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό.

Κάθεται στο κρεβάτι και κάθομαι δίπλα της.Αλλα μετά σκέφτομαι ότι μπορεί να ανοίξει η πόρτα και να μπει έτσι παω στην άλλη γωνία.

Τι άλλο θα κάνω για αυτήν την κοπέλα.Τι;

«Σήμερα δεν με φιλησες καθόλου...»παραπονιέται και κάνει μια κακομοιρικη φάτσα.
«Προφανώς.Φοβομουν μην έρθει κανένα μαχαίρι στο στομάχι έτσι μπαμ!»λέω και το δείχνω με το χέρι μου για να καταλάβει τι εννοώ.

«Είσαι υπερβολικός τώρα....»λέει και κάθεται εκεί με τα χέρια στα ποδια της και κοιτάει πάνω και ανοιγοκλείνει τα μάτια της περιμένωντας να την φιλήσω.

Πλησίασα γρήγορα σαν τον Φλας και την φιλάω μια στο στόμα και απομακρύνομαι.

«Έστω...»λέει και γελάει.
«Βλέπεις τι τραβάω για να είμαι μαζί σου έτσι;Βλέπεις τι ψυχική οδύνη περνάω ο κακομοιρος...;»της λέω γιατί βασιλιά πρέπει να με έχει μετά από αυτό που έκανα.

Όχι μόνο ήρθα εδώ μέσα ενώ ξέρω,αλλά τα πήγα και πολύ καλά.

«Βλέπω.Θα στο ανταποδώσω»
«Και πως ακριβώς;»ρωτάω.
«Θα κέρασω αύριο που θα βγούμε»λέει.
«Δεν είχα αυτό στο μυαλό μου αλλά οκ...»λέω τελικά.
«Και τι είχες δηλαδή;»με ρωτάει και έτσι που είχε το χερι της πάνω στο κρεβάτι βάζω το δικό μου πάνω στο δικό της και φυσικά επειδή είμαι εγώ θα βρει τώρα να ανοίξει η πόρτα και να εμφανιστεί ο πολυαγαπημένος μου Στέφανος.

«Χέρι είναι αυτό εκεί πάνω;»ρωτάει και εγώ το βγάζω γρήγορα και η Ξενια σηκώνεται και πάει σε αυτόν.

«Στέφανε....»
«Ήρθα να δω τι κάνετε.Να μπω και εγώ;»
«Όχι να μην μπεις!»φωνάξει εκείνη και πάει να κλείσει την πόρτα αλλά βάζει αντίσταση.
«Την πόρτα ανοιχτή οκ;Είναι κανόνας σπιτιού θυμάσαι...;!»φωνάζει.
«ΝΑΙ.ΌΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΔΕΚΑ !»φωνάζει εκείνη και κλείνει την πόρτα στην μούρη.

Ακόμα αναρωτιέμαι.
Δεν φοβάται;

«ΚΥΡΙΑΚΟ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΚΑΤΩ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΑΓΩΝΑ...ΟΚ;»φωνάζει πίσω από την πόρτα.

Σηκώνομαι και πλησιάζω.
«Παω»της λέω.
«Κάτσε λίγο»με παρακαλάει.
«Με περιμένει λέει...δεν μπορώ»λέω και της δίνω ένα πεταχτό φιλί και ανοίγω την πόρτα.

Η Ξενια είναι το βραβείο ας πούμε.Που περνεις στο τέλος του αγώνα.
Και για να πάρω το βραβείο αυτό θα πρέπει να βάλω πολλά καλάθια.

Πολλά.