Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

16.Ξενια

Βλέπω ότι ο Σωτήρης είναι σκεπτικός.Και ξέρω ότι ο λόγος είναι η Ρωξανη.Και αυτά που είπε η Νίκη για αυτήν.

Την καταλαβαίνω...
Ίσως όχι 100% αφού αυτό που πέρασε εκείνη πρέπει να ήταν πιο άσχημο αφού ήταν και αυτή εκει αλλά την καταλαβαίνω.

Και τώρα ακούμε την Νίκη να μας λέει για το τι έπαθε χθες που πήγε στο εμπορικό λες και μας νοιαζει.

Υπάρχει λόγος που δεν την κάναμε παρέα αλλά από τότε που τα εφτιαξε με τον Θωμά δεν είχαμε και επιλογή.Ή θα έχανα τον Θωμά ή θα έπρεπε να το καταπιώ.

Διάλεξα το δεύτερο.

Ο Κυριάκος κοιτάει γύρω το μαγαζί και γενικά είναι ήσυχος.Ειναι περίεργο που είναι στην παρέα μας.

«Φτάνει να μιλάμε για μένα...Κουραστηκα...»λέει η Νίκη.

Εμείς να δεις.

«Για πείτε εσείς πιτσουνακια...πως ήρθατε πιο κοντά;Πως τα φτιάξατε;Γιατί ακόμα είναι περίεργο που είστε μαζί....»λέει η Νίκη και κοιταω τον Κυριακο.
«Όντως.Δεν φενεσται και πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον...λες και δεν είστε μαζί...»σχολιάζει ο Θωμάς.

Πριν προλάβω να πω κάτι ή να αντιδράσω νιώθω το χέρι του Κυριακου στον ώμο μου και να με αγκαλιάζει απαλά.

«Είμαστε μαζί...και πολύ ευτυχισμενοι»λέει ο Κυριάκος αφού εγώ δεν ήξερα τι να πω.

Με κοίταξε,χαμογέλασε και μετά γύρισε στα παιδιά και κάτι τους έλεγε αλλά δεν άκουγα.Ειμαι πολύ κοντά του πρώτη φορά και έπρεπε να παρατηρήσω το πρόσωπο του καλυτερα.

Εχει ένα ελαφρως μαυρισμένο πρόσωπο μάλλον λόγω του τρεξίματος που κάνει στην παραλία,και τα φριδια του ήταν τόσο έντονα που κοριτσια θα έσκαγαν από το κακό τους για τέτοιο φρύδι.

Παρατήρησα ότι έχει μια ελιά λίγο πιο κάτω από το ένα ματι και το πιγούνι του είναι μακρυ αλλά όχι άσχημο.

Τα μαλλιά του κάθονται τέλεια πάνω και είναι λες και δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά για αυτό.Λες και όλα κάθονται ωραια πάνω του χωρίς προσπάθεια.Αυτα τα χαρακτηρίστηκα που έχει ο Κυριάκος νομίζω ότι αν τα είχε κάποιος άλλος δεν θα του πήγαιναν.

Και τα μάτια του...
Ποτέ δεν είχα προσέξει τα μάτια του ακριβώς πως ήταν.Για μένα υπάρχει μόνο το πράσινο,το γαλαζιο,και το κάστανο ή μαύρο.

Αυτά είναι διαφορετικά όμως.

Πάντα στα βιβλία που διάβαζα και στις ταινίες που έβλεπα όλοι έκαναν ολόκληρη παράγραφο για γαλάζια μάτια.Ακομα και εγώ.Παντα ζήλευα τα μάτια του Παρη.

Τώρα που βλέπω τα μάτια του Κυριακου δεν καταλαβαίνω το γιατί.Γιατι κανείς δεν μιλάει για τα καστανα μάτια.

Είναι ένα ωραίο καφέ.Σοκολατενιο.Με διάφορες αποχρώσεις του.

Είναι ζεστά.Και δεν ξέρω καν πως γίνεται αυτό αλλά είναι.

«Κοιτά πως σε κοιτάει μωρε...σαν ερωτευμένη...!»ακούω την φωνη της Νίκης και κατάλαβα ότι σκαλωσα κοιτώντας τον Κυριακο.

Γυρνάω το κεφάλι μου σε αυτους.

«Και πως καταλάβετε ότι αρέσετε ο ένας τον άλλον ακριβως...;»ρωτάει ο Θωμάς.

Βλέπω την Νίκη που κρατάει το μπράτσο του και έχει ακουμπήσει το πιγούνι της πάνω εκει.Αυτο έχει το άλλο χέρι της μπροστά του και το χαϊδεύει.Χαιδευε την παλάμη της.Πραγμα που το κάνει συχνά.

Και δεν θα πω ότι δεν ζηλευω.Γιατι ζηλευω.

Έτσι πάω πιο κοντά στον Κυριακο και ακουμπαω την πλάτη μου στο στήθος του.Περνω τα χέρια του και τα βάζω γύρω μου.

«Δεν σε ενοχλει ε;»ψιθιριζω.
«Καθόλου»λέει ο Κυριάκος στο αυτί μου.

«Ο Κυριάκος είναι τέλειος.Πως να μην μου αρεσει;Και έξυπνος,και καλός,και με ταλέντο και φιλάει και τέλεια..!»λέω σε ολους αλλά κοιταω τον Θωμά.

Ο Σωτήρης από την άλλη μεριά είχε γουρλώσει τα μάτια του και δεν περιμενε ότι εγώ τα έλεγα αυτά.Ουτε εγώ το περιμενα.

«Πολλά λες...κόψε κάτι...»ψιθιριζει πάλι ο Κυριάκος.

«Έτσι ε;»ρωτάει η Νίκη.
«Έτσι...»λέω και γυρνάω στον Κυριακο.

«Έτσι ζουζούνακι μου...;»τον ρωτάω και αυτός έμεινε κόκαλο.

Ζουζουνακι μου;
Πως μου ήρθε αυτό;

«Έτσι ζωή μου»λέει εκείνος και μου τσιμπάει την μύτη.

Νομίζω καρφώνομαστε έτσι όπως κάνουμε...

Ακούω κάποιον κοντά μας να καθαρίζει τον λαιμό του και γυρνάω χαμογελαστή χαμογελαστή να δω έναν Στεφανο.Εναν νευριασμενο Στέφανο.

Φυσικά το χαμόγελο έφυγε.Και όταν καταλαβαίνω ότι είμαι αγκαλιά με τον Κυριακο τον χρυπαω μια με τον αγκώνα μου στο στήθος και βγάζει τα χέρια του.

Γιατί ήρθε τώρα αυτός;

«Γεια παιδιά...»λέει.
«Γεια Στέφανε»λέει ο Σωτήρης.
«Τι κάνετε...;»λέει και κοιτάει τον Κυριακο αφού είναι νέος στην παρέα και δεν τον έχει ξαναδεί.

«Εδώ τα λέμε με τα πιτσουνακια..»λέει ο Θωμας.

Έρχεται...
Το νιώθω...

«Νόμιζα εσείς είστε τα πιτσουνακια...»τους λέει και κάνω νόημα στον Θωμά να μην πει τίποτα αλλά αυτός ενώ το είδε μίλησε.

«Έχουμε νέα πιτσουνακια.Ο Κυριάκος με την Ξενια...»λέει και μας δειχνει.

Ο Στεφανος τώρα με κοιτάει και εδώ ξέρω ότι την έβαψα.