Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

108.Κυριακος

Ξυπνάω με τα χίλια ζόρια και όταν βλέπω την ώρα έχω δυο λεπτά ακόμα έτσι παίρνω το κινητό και χαζεύω.Ηρθα πολύ αργά χθες.Τοσο που ξάπλωσα με τα ρούχα μου.

Βλέπω ένα μήνυμα.Απο τον Σωτήρη.
•Είσαι μεγάλος μαλακας•

Ορίστε μας;Πάει κάλα;Τι έπαθε πρωινιάτικα;

Απαντάω αμέσως.
•Σου λάσκαρε καμία βίδα;Τι έπαθες;•
•Ρωτάς;Ακόμα δεν καταλάβες;•

Να καταλάβω τι;

•Λες ασυναρτησίες•γράφω.
•Χθες ήταν Κυριακή.Θυμασαι.Καποια είχε γενέθλια.•

Κάποια είχε τι;

Σκέφτομουν τι εννοεί και κατάλαβα.

Όχι ρε γαμωτο.Οχι.Χθες ήταν Κυριακή.Οχι ρε φιλε.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και παίρνω την Ξενια αμέσως.Δεν το σηκώνει.Πραγμα πολύ λογικό.

Πως το ξέχασα έτσι;Αφού θα έφευγα και είχα κάνει ολόκληρο πλάνο.

Δεν αργω άλλο.Παιρνω τηλεφωνο τον προπονητή.

«Ναι προπονητή;Ο Κυριάκος ειμαι.Δεν μπορώ να έρθω σήμερα.Δεν νιώθω πολύ καλά...»λέω.
Ρίχνω και ένα βήχα στο τέλος.

***

Όσο περνάω από την θάλασσα της Σαντα Ροζα,φενεται δεν είχε αλλάξει τίποτα.Αν και φθινόπωρο ακόμα έχει κόσμο,ακόμα έχει ζέστη.

Το μαγαζί του Στέφανου γεμάτο αλλά η Ξενια ξεχώρισε.

Τα μαλλιά της πάνω και φόραγε ένα σορτς με μια μαύρη μπλούζα.Το πίσω μέρος του στύλου στα ωραίο της χείλη και μίλαγε και παράλληλα με τους πελάτες.Χαμογελουσε και συζήταγε .Ετσι όπως κάνει πάντα.

Όχι λες και της ανήκει το μαγαζί επειδή της ανήκει,αλλά λες και ξέρει όλη την Σαντα Ροζα προσωπικά τόσο πολύ που κάνει συζήτηση.

Κάθομαι σε ένα τραπέζι αλλά εκείνη κοιτάει τι γράφει,κοιτάει τι βάζει στον δίσκο έτσι δεν με έχει δει.

Με βλέπει όμως ο Στέφανος.Του κάνω νόημα να πει στην Ξενια να έρθει στο τραπέζι μου.Δυσταζει αλλά το κάνει.

«Ξενια το τραπέζι 3 μόλις μπήκε»λέει.
«Παω..»λέει εκείνη και πλησιάζει από εδώ.

Κοίταζε αυτά που είχε γράψει για τα τραπέζια κι πήγαινε τις σελίδες μια μπρος μια πίσω.Κατι σκεφτόταν και μετά κάτι έγραφε.Εφτασε μπροστά από το τραπέζι μου.

«Καλησπέρα.Τι να φέρω;»ρωτάει χωρίς να με έχει δει ακόμα.
«Μια κόκα κόλα για μένα και ένα συγνώμη στην κόπελα μου παρακαλώ...»λέω και τότε σηκώνει τα μάτια της.