Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

68.Σωτηρης

Κοίταζε γύρω γύρω.Μαλλον τον κόσμο.

«Αν θες μπορούμε να πάμε στα βράχια...»προτείνω.Κουναει αρνητικά το κεφάλι της.

Γελάω.Και γελάω επειδή έχει αρχίζει να ξεπερνάει φόβους,κόμπλεξ και νομίζω έχει αρχίζει να ζει.Να απολαμβάνει κάθε πράγμα που κάνει.

Πράγμα που πολύ άργησε να κάνει.
Πράγμα που με ευχαριστεί.

Στην αρχή νόμιζα ότι τα έκανε για μένα.Και δεν μου άρεσε αυτό.Αλλα όσο περνάνε οι μέρες έβλεπα ότι δεν το έκανε για μένα τελικά απλά δεν είχε κάποιον να της το δειξει αυτό.Να της δειξει ότι έτσι είναι πιο ωραία η ζωή.

Σηκώνει το αντιλιακο της.
«Φυσικά και θα σου βάλω.Δεν χρειάζεται να ρωτήσεις...»λέω και κοκκινίζουν τα μάγουλα της.

Παίρνω το αντιλιακο στο χέρι και εκείνη μου γυρίζει την πλάτη και αρχίζω να της βάζω.Της το άπλωνα απαλά και όταν έφτασα στα χέρια ταρακουνήθηκε λίγο αλλά έμεινε εκεί.Το όλο «έχω σημάδια στο σωμα» αρχίζει να το ξεχνάει και αυτή νομίζω.

Στο κάτω κάτω τα πράγματα έχουν την σημασία που έμεις τους δίνουμε.

Τελειώνω και σταματάω.
«Να συνεχίσω και κάτω...;»ρωτάω και γυρνάει και μου παίρνει το αντιλιακο από τα χέρια επιθετικά και το βάσει μέσα.

Εγώ γελάω με την έκφραση της και αυτή σηκώνεται και κοιτάει την θάλασσα.Εγω κάθομαι και απολαμβάνω την θέα.Και δεν εννοώ την θάλασσα φυσικά.

Εκει έχω καταντήσει.

Δυο παιδιά έπαιζαν με την άμμο πιο δίπλα και ήταν ένα κοριτσάκι που έφτιαχνε ένα κάστρο αρκετά μεγάλο.Μετα το αγόρι σηκώθηκε από την θέση του και με το ποδι του έριξε το κάστρο και το κατέστρεψε τελείως.Το κοριτσάκι έκλαιγε και η Ρωξάνη πλησίασε.

«Σπύρο!Γιατι το έκανες αυτό;»φώναζε εκείνη όλο παράπονο.
«Γιατί έτσι θέλω!!»φώναζε εκείνος τώρα και γέλαγε περήφανος.

Κλασικός μεγάλος αδερφός που νομίζει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει.

Η Ρωξάνη χάιδευε τα μαλλιά της μικρής και βλέπω ότι ήθελε να μιλήσει και αφού δεν μπορεί πλησίασα και εγώ.

Με κοιτάει και ξέρω ότι πρέπει να μιλησω εκ μέρους της.

«Δεν ήταν και πολύ ωραίο αυτό που έκανες...»του λέω.Ο μικρός με κοίταζε.
«Αδερφή μου είναι.Οτι θέλω κάνω...»είναι η απάντηση του.

Η Ρωξάνη αναστενάζει.
«Μου το χάλασες!Ολα στην μαμά...!»λέει εκείνη η κακομοιρα και έτρεχαν δάκρυα στα μάτια της.

Κουνάω το κεφάλι μου και έπρεπε κάτι να κάνω.

«Δεν πειράζει μικρή.Αστον.Θα έρθει το τέρας...»λέω και όλων τα μάτια γύρισαν σε εμένα.

«Ποιο τέρας;»ρωτάει αυτός.

Τρόμαξε;Φενεται τρομαγμένος...

«Υπάρχει ένα τέρας.Που πάει στα παιδάκια που φέρονται άσχημα στα αδέρφια τους.Δεν το ήξερες αυτό;»λέω.
«Ψέμματα λες.Δεν υπάρχει αυτό...»λέει αυτός.
«Υπάρχει.Μπορεις να το ψάξεις στο Ίντερνετ.Ερχεται τα βραδιά στον ύπνο σου...»το συνεχίσω μην ξερωντας που θα πάει ακριβώς.

Εκείνος κοιτάει την αδερφή του και μετά εμένα.

«Δεν τα πειστευω αυτά εγώ...»ψιθυρίζει.

Δεν αργεί να σκύψει στην αδερφή του.
«Έλα να το ξαναφτιάξουμε...θα σε βοηθήσω...»έλεγε και ξεκίνησαν και δυο να παίζουν με την αμμο.

Περπατάμε μέχρι τα πράγματα μας με την Ρωξάνη.

«Αντιπαιδαγωγικό ξέρω.Αλλα το αξίζε...»λέω.Εκεινη γέλασε και με κοίταζε έτσι πως κοιτάει μόνο η Ρωξάνη.

«Τι;Ανέβηκα και άλλο στα μάτια σου;Σιγά.Δεν ήταν τίποτα»λέω και βγάζει τις σαγιονάρες της και πιάνει το μπλοκ της.Κατι γράφει και μου το δίνει.Μετα περπατάει μέχρι μέσα.Περπαταει λίγο,μετά κάνει βουτιά και μπαίνει μέσα,βαθιά.

Διαβάζω τι έγραψε.
Δεν γίνετε να ανέβεις άλλο στα μάτια μου.Εισαι ήδη πολύ ψηλά.