Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

123.Ξενια

Είπα δεν θα κλάψω αλλά δεν κάνω και πόλυ καλή δουλειά.

«Ξέρεις Ξενια είσαι το πρώτο μου κορίτσι.Ο πρώτος μου έρωτας.Οτι ένιωσα για πρώτη φορά το ένιωσα με εσενα.Χαρη σε εσενα.Δεν με ένοιαζε η μοναξιά μέχρι που ήρθες εσυ.Δεν πειστευω πέσαμε τυχαία ο ένας στην άλλον στον διάδρομο.»
«Ούτε εγώ πειστευω ήταν τυχαιο»συμφωνώ μαζί του.
«Και αυτό το καλοκαίρι ήταν το καλύτερο της ζωής μου.»

Και για μένα ήταν το πιο όμορφο καλοκαιρι.Αλλα τώρα έχουμε χειμώνα.Και μαζί με τον χειμώνα ήρθαν και τα προβλήματα.

«Κυριάκο είσαι ξεχωριστός άνθρωπος.Εισαι καλόκαρδος και δίνεις την ψυχη σου σε όλα.»
«Μην το κανείς αυτό Ξενια.Μην προσπαθείς να με κανείς να νιώσω καλύτερα.»με κόβει.

Όλα αυτά που λέω τα πειστευω.

«Εγώ θα μπω στο αεροπλάνο και θα φύγω.Αλλα θέλω να ξέρεις ότι πειστευα σε εμάς.Δεν ξέρω αν στο έδειξα ή όχι.Αλλα μας έβλεπα και μακριά στο μέλλον μαζί.Θυμασαι;Μαζί.Οπως και το λέγαμε το καλοκαίρι»λέει.
«Το μαζί είναι ωραία λέξη.Αλλα θέλει προσπάθεια.Και εμείς δεν ήμαστε ετοιμοι για αυτό Κυριάκο.»

Τόσο καιρό ήμασταν μεσα στα μέλια.Πειστευαμε θα ήταν πάντα έτσι.Δεν είναι όμως έτσι η πραγματικότητα.

Δαγκώνει τα χείλη του και βλέπω ότι στεναχωριεται για όλο αυτό όσο και εγώ.

«Δεν χωρίσουμε επειδή θέλω παραπάνω προσοχή ή να μου δίνεις λίγο περισσότερη σημάσια Κυριάκο.Θελω να το καταλάβεις αυτό.Απλα ο κάθε ένας μας έχει να κοιτάξει το μέλλον του και έχει αλλά πράγματα που έχουν προτεραιότητα για αυτόν.Εσυ έχεις το μπάσκετ,και εγώ θέλω να βάλω όλη μου την προσοχή στην σχολή.Για να κάνω μεταπτυχιακό και δω τον κόσμο όπως πάντα έλεγα.Ο καθένας έχει αλλά πράγματα στο μυαλό του.Ημαστε μικροί στο κάτω κάτω.Αν δεν ονειρευόμαστε και θελουμε πράγματα τώρα ποτέ θα το κάνουμε;»
«Ξενια και αν είναι γραφτό να είμαστε μαζί;Γιατί εγώ έτσι νιώθω»λέει.

«Ο έρωτας της ζωής μας θα έχει την τάση να εμφανίζεται μπροστά μας ξανά και ξανά φαντάζομαι.»λέω.

Τώρα παρατηρώ τα μάτια του.Και τους μαυρους κύκλους κάτω από αυτά.

«Είναι καλύτερα έτσι.Και για σένα.Και για μένα»λέω.

Αυτός σηκώνεται και κοίταζε από την άλλη.Δεν μπορώ να δω το πρόσωπο του τώρα αλλά κάτι έκανε με το χέρι του.

Έκλαιγε;Δεν ξέρω.Αυτος έλεγε ότι ποτέ δεν κλαίει.

«Να φεύγω τότε»λέει.
«Μην χάσεις και την πτήση.Πηγαινε.»λέω και σηκώνομαι και εγώ.
«Η πτήση μου είναι το βράδυ αλλά ας μην το κάνουμε πιο δύσκολο από ότι είναι.»λέει.Εχει δίκιο.Οσο το αργουμε πιο πολύ πονάει.

Ανοίγει τα χέρια του.
«Μια τελευταία αγκαλιά;»ρωτάει και δεν θα μπορούσα να πω όχι.Το θέλω και εγώ.

Πλησιάζω και βάζω τα χέρια μου γύρω του και αυτός την μέση μου.Κλεινω τα μάτια και για λίγο ξέχασα όλα τα κακα που έχουν γίνει τις τελευταίες εβδομάδες και θυμάμαι τα καλά.Τις ωραίες στιγμές.Τα γέλια που κάναμε.Τις υποσχέσεις που δώσαμε.Τα όνειρα που έκανα.

Μυρίζει τα μαλλιά μου.Το καταλαβαίνω επειδή το ακούω.Παντα το έκανε αυτό.Απομακρυνεται από μένα σιγά σιγά και πλησιάζει τα χείλη του στα δικά μου αλλά σταματάει εκεί.Δεν με φιλάει.Και κάνει πάλι πίσω.

«Ίσως ήταν γραφτό να είμαστε μαζί Κυριάκο.Απλα όχι τώρα»
«Ίσως»συμφωνεί μαζί μου.

Δεν έχω κάνει πιο δύσκολο πράγμα από αυτό ποτέ στην ζωή μου.

«Ξενια αξίζεις τον κόσμο.Και αξίζεις κάποιον που μπορεί να σου δώσει τον κόσμο όλο.Να σε κάνει χαρούμενη.Να σου δώσει τα πάντα.Μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο»λέει.Και χερομαι που λέει κάτι τέτοιο.

Άρχισα να κλαίω πάλι γιατί αυτό ήταν.Αυτο είναι το αντίο.

Πλησιάζει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

«Να είσαι ο εαυτός σου.Μην αλλάξεις ποτέ»του λέω και σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάγουλα μου.

«Αντίο λοιπόν.Τωρα μπορούμε να πούμε το αντίο έτσι;»ρωτάει και γελάει.Χαμογελαω και εγώ παρόλο που κλαίω και ολας.

Είχαμε πει όταν έφευγε ότι δεν θα λέγαμε αντίο.Επειδη θα τα ξαναλέγαμε.Επειδη δεν φεύγει για πάντα.

«Ναι.Νομιζω τώρα μπορούμε να πούμε αντίο»του απαντάω.

Κουνάει το κεφάλι του.
Δεν λέει κάτι άλλο.
Ούτε εγώ.

Κατεβαίνει τα σκαλιά και απομακρύνεται σιγά σιγά και εγώ κάθομαι και τον βλέπω που το κάνει.

Το πιο στενάχωρο και δύσκολο κομμάτι σε όλο αυτό ήταν να πω αντίο σε κάποιον που σκέφτομουν μέχρι και να περάσω όλοκληρη την ζωή μου μαζί του.