Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

72.Ξενια

Γελάει.Εχει πέσει με όλο του το βάρος στο τραπέζι πάνω και γελάει.

«Δεν είναι αστειο...ένιωθα άβολα Σωτήρη»του λεω.

«Είπε γούτσου γούτσου;Ο Στέφανος είπε γούτσου γούτσου το σεξ;»λέει μέσα από τα γέλια του.

«Κοφτω τώρα.Αρκετα γέλασες..»λέω.

Του κόπηκε το γέλιο ξαφνικά και κοίταζε πίσω μου.

«Βρε βρε σαν τα χιόνια...»λέει και γυρνάω να δω.

Ήταν ο Θωμάς...
Γύρισε;Ήρθε;

Πλησίαζε και καθώς  πλησίασε έφτιαχνα το μαλλί μου.
Παλιά συνήθεια.

Φενεται ίδιος απλά πιο μαυρισμένος και με διαφορετικό κούρεμα.

«Ξενια...»λέει σιγά όταν σταματάει απέναντι μου.

Δεν κάνει την καρδιά μου να φτερουγίζει.Αυτο πλέον είναι δουλειά του Κυριακου.

«Γεια σου Θωμά»πετάγεται ο Σωτήρης σαν να μου θύμισε ότι πρέπει να μιλήσω.

«Γεια σου μεγάλε»λέει αυτός και μετά γυρνάει πάλι σε εμενα.

«Γεια...»λέω.
«Τι κανείς Ξενια;Πως είσαι;»ρωτάει.
«Καλά.Πως πέρασες εσυ;»
«Ωραία»
«Μαυρίσες...»σχολιάζω δειχνωντας το πρόσωπο του.

Γέλασε.
«Ναι.Κοκκινισα πρώτα.Ξερεις.Τα γνωστά.Μετα...»
«Ξεφλούδισες...»τελειώνω την πρόταση του.

Γελάμε.Ειναι άσπρος ο Θωμάς και στην αρχή πάντα κοκκινίζει πολύ πριν μαυρίσει.Εχει ευαίσθητο δέρμα.

«Εσυ πως πέρασες;Πως είσαι;»με ρωτάει.
«Όπως με άφησες υποθέτω...»λέω γιατί δεν ήξερα τι έπρεπε να πω.
«Ο Κυριάκος...;»ρωτάει.

Κάτι λέει ο Σωτήρης από πίσω.
«Έχει προπόνηση...»λέω.
«Βασικά δεν έχει προπόνηση.Αφου εγώ είμαι εδώ»λέει ο Σωτήρης και τον αγριοκοιτάζω.
«Τι;Μόνος του κανονίζει τις προπονήσεις μάλλον»συνεχίζει.
«Τελοσπαντων...»λέω.
«Να κάτσω να πιω κάτι;Δεν σε πειράζει;»με ρωτάει.

Είναι περίεργο το ποσό περιεργα είναι τα πράγματα.

«Όχι όχι.Κατσε...»λέω και του ανοίγω τον δρόμο και κάθεται με τον Σωτήρη.

Δεν ήμαστε παιδιά.Θα το χειριστούμε το ολο θέμα σοβαρά.

    ***

  «Ήρθα»ακούω την φωνή του και είναι ήδη η πιο ωραία στιγμή της ημέρας.

Γυρνάω και τον βλέπω.Κουκλο όπως πάντα.Καθαρο και μυρωδάτο.Πραγμα που δεν είμαι εγώ αυτήν την στιγμή.

Τον κοιτάω και αναστενάζω που πρέπει να ακυρώσω το σημερινό.

«Όχι.Οχι πάλι ζωή μου.Οχι»λέει.
«Λυπάμαι...»λέω και πλησιάζω να τον φιλήσω.

«Έχω πολύ δουλειά Κυριάκο.Πολυ δουλειά...»λέω και του δείχνω το μαγαζί.

«Μα θα πηγαίναμε....»λέει όλο παράπονο.
«Ξέρω...να το αφήσουμε για αύριο;»λέω.
«Καλά...»λέει αλλά ξενέρωσε και ολας.

Κοιτάει γύρω.
«Είναι τουλάχιστον ο Σωτήρης εδώ...;»
«Είναι αλλά...»λέω αλλά δεν πρόλαβα να μίλησω.

«Τι κάνει αυτός εδώ,»ρωτάει όταν τον εντόπισε στο τραπέζι με τον Σωτήρη.
«Ήρθε το πρωί.Γυρισε»
«Γιατί;»ρωτάει.

Άκου ερώτηση.

«Που να ξέρω γιατί.Μαλλον τελείωσαν οι διακοπές του»
«Και για ποσό θα κάτσει;»με ρωτάει.

Τι λέει;

«Τι εννοείς Κυριάκο;Εδώ μένει»του θυμίζω.
«Σωστά...»λέει και πειράζει τα μαλλιά του αμήχανα.

Μαζεύω κάτι ποτήρια σε ένα άδειο τραπέζι και όταν περνάω τον βλέπω στην ίδια θέση ακούνητο.
«Θα κάτσεις...θα φύγεις...τι θα κανείς;»ρωτάω αφού είναι στην μέση.
«Θες να κάτσω;Ή μήπως τώρα έχεις παρέα και δεν με έχεις ανάγκη...;»ρωτάει.

Ξεκινήσαμε.

«Πάντα θέλω να κάτσεις.Ή ακόμα καλύτερα να με βοηθήσεις.»λέω.
Κοιτάει τον εαυτό του.
«Μα έτσι όμορφος που ειμαι;»λέει και του δίνω το δίσκο.

«Αυτά δεν θα πλυθούν μόνα τους..»λέω.

Γελάει ειρωνικά.
«Δεσποινίς Ξενια Κυριακιδη...»λέει ενώ με ακολουθεί μέσα.Γυρναω και γέλαγε.

«Τι άλλο θα κάνω για την πάρτι σας....»γκρινιάζει.

Ένα θέλω.
Να με αγαπάς.
Όπως σε αγαπάω εγώ.