Μαζί σου (#5 Σαντα Ροζα)

78.Ξενια

«Είσαι καλή σε αυτό»λέει.
«Συνέχεια έβαφα μικρή με τον αδερφό μου το δωμάτιο μου.Νομιζε ότι αν άλλαζε το χρώμα θα άλλαζε και η διάθεση μου.Ηθελε να με κάνει χαρούμενη»του λέω και εκείνες οι μέρες ήρθαν στο μυαλό μου.
«Σε έκανε;Χαρούμενη;»ρωτάει.
«Όχι.Αλλα έκανε εκείνον.»λέω.

Και μπορεί αυτός να σκεφτόταν εμένα αλλά και εγώ από την μεριά μου σκεφτόμουν εκείνον.

«Άρα από μικρή ήσουν έτσι»σχολιάζει.
«Έτσι πως;»ρωτάω.
«Έτσι.Καλη.Στοργικη.Γλυκια.Αληθινη.»λέει.
«Υπερβάλεις»λέω.

«Καθόλου δεν υπερβάλλει!»φωνάζει ο Σωτήρης από το την πόρτα.Εκεινος με την Ρωξάνη πηραν το σαλόνι.Εγω με τον Κυριάκο το δωμάτιο.

«Εμείς τελειώσαμε.Φευγουμε.Περιμενει η γιαγιά της Ρωξάνης»λέει.Κουναω το κεφάλι μου.
«Εντάξει.Απλα σπρώξε την πόρτα δυνατά γιατί κλείνει με το ζόρι.Πρεπει να την φτιάξω.Οποιος να ναι μπορεί να μπει.Καλο βράδυ.»

«Καλό βράδυ»
«Τα λέμε αύριο Σωτηράκη»λέω και δεν αργεί να ακουστεί η πόρτα.

Είναι καθαρό.Βαμμενο.Τα έπιπλα μόνο χρειάζονται για να μοιάζει με κατοικήσιμο σπιτι.

Θα βγει ωραίο.Θα έχει και ο Σωτήρης την ησυχία του.

«Πήγε αργά»λέει.
«Αν θες πήγαινε.Τελιωνω και θα κλείσω εγώ»του λέω.
«Και να σε αφησω μόνη τέτοια ώρα;Τι σόι τέλειο αγόρι θα ήμουν;»λέει.

Γελάω.
«Μα ποιος είπε ότι είσαι το τέλειο αγόρι;»ρωτάω.
Βάζει το χέρι στην καρδιά του.
«Πληγώνεις την ευαίσθητη καρδούλα μου τώρα»λέει και κάλα δήθεν λυπημένα.
«Δεν παθαίνει τίποτα η ευαίσθητη καρδούλα σου»

Κάνει πως πέφτει κάτω και λιποθυμάει και ξαπλώνει στο πάτωμα.

Αγόρια.

«Μην κανείς σαν μωρό τώρα.Σηκω»λέω.

Δεν κουνιέται.Εχει και κλειστά τα μάτια.

«Κυριάκο.Σηκω.»ξαναλέω και αφήνω τώρα το βάψιμο και παω κοντά.
«Σήκω...!»λέω και δεν κουνιέται έτσι του πιάνω το χέρι και τον τραβάω πάνω.Εκεινος το τραβάει κοντά και με σπρώχνει κοντά του και πέφτω πάνω του.

Γελάει πονηρά.
«Αυτό που όλο καταλήγουμε έτσι πρέπει να σταματήσει.Παρα είναι κλισέ»λέω.
«Εσυ ήθελες όλα τα κλισέ και τα ρομαντικά.Δεν φταιω»λέει και κουνάω το κεφάλι επειδή αυτό το παιδί δεν υπάρχει.

Δεν υπάρχει.Δεν υπάρχει άλλος στον κόσμο.Ειναι ένας και μοναδικός.Και για αυτό δεν μπορώ μακριά του.Για αυτό τον αγαπώ.

Και είναι διαφορετικό από αυτό που ένιωθα για τον Θωμά.Με τον Θωμά σκεφτόμουν πως θα ήταν αν ήμασταν μαζί.Πως θα ήμασταν.Με τον Κυριάκο μαρεσει ακριβώς αυτό που έχουμε.Δεν θέλω τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο.
Θέλω αυτό.
Θέλω εμάς.

«Όντως ήθελα όλα τα κλισέ και τα ρομαντικά»λέω.
«Και για αυτό είμαι στις διαταγές σας δεσποινίς Ξενια.Να κάνω επιθυμία κάθε σας ευχή»λέει τώρα σοβαρά.
«Όπως το να είσαι από κάτω μου;»λέω.
«Βασικά ήθελα να είμαι από πάνω αλλά...ξέρεις...»λέει και τον χτυπάω.

«Καλά καλά...»λέει μέσα στο γέλιο του.

Τα μάτια του κλειστά και γελάει με την ψυχή του.Χωρις ανχος.Χωρις σταναχωρια.Να φωτίσει κάθε τι που παιρναει μπροστά του.Οπως κάνει πάντα.

«Θέλω να μου κάνεις μια χάρη»λέω και σταματάει το γέλιο.
«Τι χάρη;»ρωτάει.

Παω να φύγω αλλά με κρατάει δυνατά από την μέση.
«Μείνε όπως είσαι.Μην αλλάξεις ποτέ..»λέω.

Σουφρώνει τα φρύδια του και σίγουρα σκέφτεται πως μου ήρθε αυτό.Αλλα δεν μίλησε.

«Ξέρεις τι;»ρωτάει.
«Τι;»
«Απορώ πως ζούσα χωρίς εσενα τόσο καιρό...»λεει και αυτό που είπε με έκανε πολύ χαρούμενη.
Επειδη και εγώ το ίδιο σκέφτομαι.