TUTKULU AŞK 2

33.BÖLÜM

FULYA (EMRE'NİN ANNESİ)

Doktorlar, Defne'ye acil müdahalede bulunurken beni de serum takmak için başka odaya aldılar. İçim de o kadar büyük bir boşluk var ki ama içi alev alev yanıyor. Ne düşüneceğimi bilemiyorum. Hala böyle bir şeyin gerçek olduğuna inanmak istemiyorum ve inanmıyorum da. Ben daha oğlumun kokusuna doyamadım, daha hiç bir şey yaşayamadık. Şu serum bitsin ben karokola gideceğim. Ekiplerle birlikte bende o uçağın düştüğü yere gidip kendi gözümle göreceğim. Belki de sadece yaralanmıştır. Ben oğlumun öldüğüne inanmak istemiyorum.

ECRİN

-  " Hala aklım almıyor. Bu bir rüya olsaydı keşke." dedim Kıvanç'a bakarak.

-  " Keşke keşke ! Kardeşim gitti, resmen kardeşimi kaybettim. Daha yaşayacağımız çok şey vardı Ecrin. Daha benim kızımı görecekti. Daha Defne ile yaşayacakları çok güzel yıllar vardı. " dediğinde ağlamaya başladım.

- " Defne ne yapacak bundan sonra. O Emre olmadan hayatta devam edemez. Baksana haline."

- " Bilmiyorum, bilmiyorum deliricem."

KIVANÇ

- " Sen otur burada ben geliyorum. " diyerek Ecrin 'in yanından ayrıldım.

Cenk' in karşı da ki koltukta Ahu ile oturduğunu görünce uzaktan işaret ederek yanıma çağırdım.

- " Ne oldu ? " dedi ağlamaktan kanlanmış gözleriyle.

-  " Ben böyle elim kolum bağlı duramam. Gidip polislerle bir konuşalım, uçağın düştüğü yere gidelim. Bir şeyler yapalım işte."

-  " Yapalım. Belki de yaşıyordur olamaz mı ?" dediğinde ikimiz de gözlerimizle acı bir şekilde sessizce konuştuk.

3 SAAT SONRA

DEFNE

Gözlerimi araladığımda etrafa bakındım. Her yerim o kadar ağrıyor ki... Neredeyim bilmiyorum, oda da karanlık zaten. Dışardan gelen hafif ışık var ama bir şeye yetmiyor. Koltuk gıcırdama sesi gelince kafamı yana çevirdim.

-  " Defne uyandın mı ?" diyen Ecrin'in sesini duydum.

-  " Ecrin, neredeyim ben ? Emre ?"

-  " Defne lütfen sakin ol. Hastanedeyiz. Bak merdivenden düşmüşsün. Bir bacağını çok fena incitmişsin bir süre üstüne basmaman lazım. Sırtında ve kollarında morluklar var."

- " Bunların hiç birisi umurumda değil !!! Emre yok diyorum, öldü anladın mı ? Ben yaşamak istemiyorum. Öldürsünler beni ya, öldürün beni !!! "

- " Defne lütfen böyle yapma, çok kötü oluyorum. Biliyorum çok zor bir şey canın yanıyor ama elden gelen bir şey yok. Bunu söylediğim için de kendimden nefret ediyorum ama başka bir şey diyemiyorum, bulamıyorum. " dedi ağlamaya başlayarak.

- " Bana o doktorları çağır, lütfen."

- " Ne diyeceksin ? "

- " Ahhh. " diyerek karnını tuttu.

- " Ne oluyor ? " dedim.

- " Bebeğim. "

- " Ecrin ne oluyor ? " dediğimde kıvranarak bir yerden tutunmaya çalıştığında elini tutup yanıma çektim.