TUTKULU AŞK 2

91.BÖLÜM

Arabaya bindiğimizde, ikimizinde buraya kadar hala düşünceli bir şekilde geldiğini anladım çünkü konuşmadan, durgun bir şekilde hastaneden çıktık. Emre'nin neler düşündüğünü o kadar çok merak ediyorum ki ama şimdi sorarsam yine ilgisiz cevaplar verir de eve kadar moralsiz bir şekilde giderim diye sormaktan korkuyorum. Bir yandan da içim içimi yiyor tabi sormak için.

- " Az önce yaşadıklarımız garip değil miydi ?" dedi birden bana bakıp, küçük çocuk şaşkınlığı taşıyan suratıyla.

Bu hali beni istemsiz bir şekilde güldürdü. Bana da çok garip geliyor her şey ilk defa yaşadığım için ama Emre için bu dünya çok daha farklı o yüzden bu halleri de komik geliyor. Nasıl oldu da konuşup, konuyu başlattı acaba ? Genelde hep ben sorardım ama çok iyi oldu az önce kendi kendime düşündüğüm şey hesapsız bir şekilde gerçekleşti.

- " Evet çok garipti. Hala inanamıyorum gerçekten böyle bir şey yaşadığımıza." dedim gülerek.

- " Vay be nasıl böyle bir şey oluyor acaba ? Kadın resmen kalp sesini falan açtı." dedi şaşkın bir vaziyette.

- " Bunu bende hiç beklemiyordum çok şaşırdım ama o kadar güzeldi ki. Düşünsene bizim bir bebeğimiz olacak ve az önce onun kalp atışını duyduk." dediğimde ciddi bir şekilde düşünceli hale geçti.

- " Neyse eve gidelim de konuşuruz." dedi arabayı çalıştırarak.

Neyse şuanlık bir şey demiyorum çünkü konuyu bile kendisi açtı hem de gayet iyi tepkiler vererek. O kadar heyecanlıyım ki hemen annem ge Ecrin'i arayarak haber vermek istiyorum.

******

Üzerimizi değiştirdikten sonra yatağın üzerine oturup, konuşmadan birbirimize baktık. İkimiz de ne diyeceğimizi, konuya nasıl gireceğimizi bilmiyoruz bence.

Dün gece, hep Emreyi izlemiştim. Yaşadıklarımız, yaşayacaklarımız... Geçmişe gidiyorum ve o Emre'nin, bugün yanımda olduğunu görünce inanmak o kadar zor geliyor ki. Onunla ilk tanıştığım zamanlar, birisi gelip ileride evleneceksiniz ve üstelik bir çocuğunuz olacak dese kafayı yerdim, intihar ederdim çünkü Emre hayatımda en nefret ettiğim insandı bir zamanlar. Tabi kendi kendime aşık olana kadar... Şimdi benim bu adamdan bir çocuğum mu olacak ? Birde erkekmiş. İçimde o kadar çok şaşkınlık ve bir sürü cümle var ki sanırım bunların şokunu saatler ilerledikçe yavaş yavaş atacağım. Gerçi bu sefer Emre'de de bunu görüyorum.

- " Bak erkekmiş senin düşündüğün gibi." dedim gülerek.

- " Defne, sana da çok tuhaf gelmiyor mu her şey ? Yani bizim bir çocuğumuz... ?" dedikten sonra cümleyi yarıda keserek şaşkınlıkla bana baktı.

- " Çok garip tabi ama sen bundan daha önce hiç bu konuları konuşmayıp, kaçmayı tercih ettiğin için şuan her şey sana daha bir tuhaf geliyor. Bence bugün senin bu gerçekle yüzleştiğin ilk gün. Bundan önce hiç bu kadar idrak etmemiştin."

- " Evet. Yani ben bu kadar olacağını hiç düşünmemiştim. Çok garip geldi her şey. Şuan da onun gerçek olduğunu ve öyle bir şey olduğunu biliyorum ama önceden hayatımızda olmayan bir şey konuşuluyor gibiydi."

- " Şuan da bunları konuştuğumuza inanamıyorum. İlk defa konuyu kapatmaya çalışmıyorsun."

- " Vay be... Ulan Emre bugünlere mi gelecektin ?" dedi gözü bir yere dalarak.

- " Ne mesela ?" dedim gülerek.

- " Yani şöyle bir düşünüyorum tüm geçmişimi. Çocuk falan filan... Yani inanılır gibi değil. Beni dışarıdan tanıyan biri bir görse aklını kaçırır. Nereden nereye geldim buna şaşırıyorum."