Zijan Hanım (Güçlü Kadınlar S. 1) ..TAMAMLANDI..

Bölüm 18 Part 1

Merhaba kaçak yazarcık geldi. Uzun bir tatilden sonra sonun da bölümü atıyorum.

.........................

Bir ben bileceğim oysa
Ne âfât sevdim...

Tek bir nefes almadan yaşamak mümkün dü. Artık mümkün dü. Bu iki insan bu şekilde tutkularına esir olurken , nefes almadan yaşıyorlardı. Nefes değildi önemli olan. Hissetmekti. Ve ikiside  sonuna kadar hissetmişti. Aşkı,  günahı,  haramı...

Zijan kendini geri çekmek için çabalarken. Karşısındaki adam onu belinden tutup , daha fazla bastırdı kendi bedenine. Zor bir sınavdı ,  kadın için.. Aklı ve kalbi arasında kalmıştı. Aptal kalbi tekrar söz hakkına sahip oluyordu. Aklı ona doğruları  gösterirken,  kalbi arada bir sis perdesi olmuş,  engel oluyordu gerçekleri görmesine.. Gözyaşları akıpta dudakları  arasında yer bulurken,  adam durmuştu. Aldığı tatlı hisle dolu tat. Bir anda tuzlu bir tatla yer değiştirmişti. Öptüğü dudakları bırakıp biraz geri çekilince. Kadının ağladığını fark etmişti. Gözleri kapanırken,  kendine koca bir küfür etmişti. Kadının belini sarmış ellerini çekip,  gözyaşlarını silmek için çabaladı. Neden bu kadar şiddetli ağlıyordu. Kendi dolan gözlerine kızıp,  kadının yaşlarla  ıslanmış  yanaklarını sevdi..

Zijan onun ellerini itip ,  ellerini yüzüne kapattı. Kendini tutamadan ağlıyordu. Biraz önce yaşadığı tutku da eklenince daha fazla dayanamayıp , dizleri üzerine çöktü. Elleriyle yüzünü kapatıp yıllar önce olduğu gibi yine ağladı. Bu konağa geldiği gün. Gireceği yaşlı adamın yatağı  yüzünden ağlamıştı. Elleriyle ağzını kapatıp boğulana kadar. Şimdi ise elleriyle yüzünü kapatıp ölene kadar ağlamak istiyordu. Bu günah ve nefretle ömür boyu yaşamak , ayağında ki bir beton dan farksızdı. Ela gözlü bir canavar.. Vicdansız,  onu günahlara bulayıp duruyordu. Hayatını yaşayamamış olan bu bedeni, ruhu onun ruhuyla yaşam buldukça,  ölüyordu da. Bu adam ona ne yaşam ne de ölüm olurdu. Bu adam onun için hiçbir şey olamazdı.

Onun karşısına çöken adam , kadının tüm direnmesine rağmen onu omuzlarından  tutup kolları arasına aldı. Kadın sarsıldıkça oda sarsıldı. Farkında olmadan  onunla birlikte ağladı.

"Özür dilerim,  özür dilerim.." Boğuk sesiyle kadının kulağına fısıldarken. ,  Zijan bunu duymamak için başını salladı. "Ama pişman değilim. Anla beni kadın,  ruhum da , bedenim de senin için yaşıyor. Sen bir değil iki  kere katilim olacaksın benim.." Başını sallayan kadın geri çekildi. Sırtını büyük dolaba yaslayıp ellerini önünde bağladı. Gözyaşları akıp  boynuna doladığı yazmasın da yok oldu.

"Ben herşeyi biliyorum. Düşündüm. Korktum... Bu kararı verirken ben ilk kendimi öldürdüm... Anla be adam,  ben seni değil. Kendimde ki seni öldürmek için , herşeyi yaparım.. Gelmeyecektin... Girmeyecektin bu kör kalbe... Ben senin için ölecek haldeyim. Ve yaptım ben bunu,  bu kararı vererek ben kendimi öldürdüm bile.." Alnını ,  dizine yaslayıp yüzünü sakladı. Ağlamamak için ettiği yemin neredeydi? Bu adam olunca herşey yanlış oluyordu..

"Bu neden demek Zijan? Seni yakanların intikamını benden mi alacaksın? "  Acı dolu bir hırıltı duydu adam. Zijan gülmüştü. Ama acıyla.

"Ben senden intikam almıyorum ki.. Ben seni , kendimden kurtarıyorum. Benimle ölme diye.. Geç olmadan kurtul  benden diye... Benim bir hayatım yok ağam.. Bu vakitten sonra da olmayacak. Git benden,  çıkayım senden. Kurtul benden,  yok olayım unut beni...  Kurbanın olayım acımla yanma.. Ben yanarken sende yanma.." Gözyaşları durmadan akarken elleri dizlerini dövüyordu. Acısını yine  kendinden çıkarıyordu. Bıkmadan,  usanmadan her dakika kendi canını daha fazla yakıyordu..

"Ben babamın biricik kızıydım. Anamın gül goncası. Ağabeyimin beyaz gülü. Kardeşimin abasıydım. Ama senin Zijanın olamam,  olamam.. Beni bekleme.. Benimle yanma.. Ben zaten gülü , goncası olduklarım  yüzünden yandım.. Senin Zijanın olurken , sen yakma diye, ben  kendimi yakıyorum.. Ben senden nefret edersem işte o zaman içimde ki tek inançta yok olacak. Git benden.. Git ki daha beter olmayayım.." Gözlerini adamdan ayırmadan döktü içini..