Zijan Hanım (Güçlü Kadınlar S. 1) ..TAMAMLANDI..

Bölüm 20 Part 1

Herkese sağlıklı günler. Evet uzun süredir atamıyorum. Finale karar vermem gerekiyordu. Ona gire şekillenecekti yazacağım bölümler. Finale karar verdim. Elimde olan bölümleri de atmaya başlıyorum.

.......................

20. Bölüm[Part1]

İstiyorum ki;unutulmak...
Yok olmak... Sonra duruyor ,derin bir nefes alıyorum... Daha intikam alıcaksın... Nereye?

Öfkeye,kafa tutacak yüzlerce insan varken, bir kadının gözyaşı için kollarını bağlayan binlerce insan var...

Kadın düştüğü yerde,sesi gidene kadar haykırdı... Etrafa toplanıp ona dokunan herkesi öfkeyle uzaklaştırdı kendinden... Kollarıyla bedenini sarıp ağlarken, etrafındaki insanlar ne yapacağını şaşırmıştı... Ciğeri sökülene kadar ağladı... Dövündü, feryat etti... İnsanlar tek tek giderken yanından soğuk gecenin bir gramını hissetmeden yüreğindeki ateşle yandı...

Yandı, kül oldu... Her bir milimi cayır cayır yandı... O kadar yanarken içi... Dışı sadece feryat etti...
Kadınlar hep feryat eder... Babası için, annesi için, kardeşi için... Kocası için, çocukları için... Kadınlar herşeye feryat eder... Kadınların öyle bir kalbi varki, kendi celladına gün gelir acır... Merhameti sonsuzdur kadınların... Bu yüzdendir ağlayan... Yok olan, görmezden gelinen...

Bu kadın sevdasından vazgeçti... İçi yansa bile, feryat etse bile... Pişmanlık hissetmedi... Onu göndermek yaptığı en iyi şeydi... Ondan uzak olunca daha güçlü olacaktı... Ama sevgisiz bir cani olacaktı... Öpülmeyen... Kokusu içine çekilmeyen... Zavallı bir bedene sahip olacaktı. Ama aklı hep ayık olacaktı... Ona doğru yolu gösterecekti... Onu çok güzel bir cani yapacaktı.

Gücü tamamen bittiğinde, sesi çıkmazken, geriye hıçkırıkları kalmıştı... Alnını yere yaslamış, eli kalbinde hıçkırıkları arasında güçsüz düşene kadar durdu... Gözleri kapanırken iki elin onu sağlam bir şekilde kucakladığını hissetmişti... Üstüne örtülen pamuklu şeyle titremeye başlamıştı... Gecenin soğuğu ona istediğini veriyordu... Göz kapakları zar zor açılırken gördüğü yüz dudaklarında bir gülümsemeye neden olmuştu... Diyar ona gözyaşları içinde bakıyordu... Ona kurumuş dudaklarıya gülümsedi kadın... Diyar da ona gülümserken, hıçkırdı... Kadının gözleri kapanırken... Eli adamın yakasını bırakmadı... Kadını yatağına yatırıp çıktı odadan... Peşinden gelen Zelal ona bakmadan içeri girmişti...

Yanından geçen kadına öfkeyle baktı Diyar. Ablası Dilan'ın kuması, Zelal... Kendisinden küçüktü bu kadın... Ama kalkmış kaç yaşında adamla aşk yaşamış ve evlenip kuma olmuştu...

O adam evlendikleri gün ölmeseydi... Belkide Zelal ablasını hep ezerdi... Tıpkı şimdi ablasının bu kadını ezdiği gibi... O konağın bir diğer hanımı gibi değilde hizmetçisi gibi yaşattığı kadına baktı... Bu güne kadar ne olursa olsun ablasına bir kere yanlış yapmamıştı... Bu kadın... Ama kumaydı... Ablasının acısıydı... Derin bir nefes alıp öfkesinin saçmalığını düşündü... Zijan'dan da nefret etmeliydi o vakit o da anasının acısıydı...

Kapı açılıp kadın ona yol verirken, başını eğerek teşekkür etmişti... İçeri girip bakındı Zijan yorganın altında uyuyordu... Saçlarını bir taraftan örmüştü Zelal... Kapıdaki kadına bakıp derin bir nefesle konuştu...
"Sende gir içeri tek kalmam doğru değil" birşey demeden kapıyı kapatıp içeri girdi Zelal... Pencerenin önündeki mindere oturup dizlerini kendine çekti...

Zijan'ın koltuğuna oturan adam, yüzüne bir kere bile bakmayan kadına baktı... Herşeyde kendini geri çeken kadına... Yine yokmuş gibi bir köşeye sinmişti... Onu gözleriyle esir ederken uzun süre onu izlemişti... Kadının uyuduğunu fark edince gülmüştü...