Benden devam ediyoğm
Sakinleşen Rüya ile odadan ayrılmıştılar. Hepsinin uykusu kaçsa da bunu birbirlerine belli etmeden yataklarına dağıldılar. Misafir odasında, Burak yerde diğerleri ise koltuklarda yatıyordu.
Yerde bir sağa bir sola dönüp duruyordu Burak. Kafası çok karışıktı ve Rüya hakkında ne yapacaklarını bilemiyordu. Bu böyle devam edemezdi. Bi çözümü olmalıydı.
Dayanamayıp yerinden doğruldu. Onun doğrulmasıyla Erim ve Can da uyuyamadıklarını gizlemeyi bıraktılar.
"Ne yapacağız biz? Bu şekilde onun acı çekmesini mi izleyeceğiz?"
Burak'ın sorusu cevapsız kalmıştı. Çünkü kimse ne yapacağını bilmiyordu.
"Psikolağa götürsek, ona yine deli muamelesi yaptığımızı düşünür. Çok kırılır. Başka bir yol da yok ki."
Burak sözünü devam ettirdiğinde bu kez Erim cevap vermişti.
"Haklısın. Zaten en başta olan olaylardan dolayı bile gitmek istememişti. Şu durumda ona hiç anlatamayız durumu."
Onun sözünü Can tamamladı.
"Çünkü uyandığında hiçbir şey hatırlamıyor."
Tekrar sessizlik olduğunda Burak boştan yere uyumamanın gereksiz olduğunu düşünerek konuştu.
"Hadi yatalım artık. Uyumamak bize bir şey kazandırmayacak. Yarın olsun, kapsamlı bir şekilde tekrardan düşünürüz."
Hepsi onaylayıp geri yatmıştı.
Saat gecenin 2'siydi henüz. Sabaha çok vardı. Rüya'nın bir daha kabus görmemesini dileyerek kapattılar gözlerini.
Ceyda ise odasında, yatağında cenin pozisyonunu almış bir şekilde ağlıyordu. Rüya'nın bu hâli onu hem korkutuyor hem de çok üzüyordu. Yapacak hiçbir şeyin olmaması can sıkıcıydı.
Rüya ise yaşadığı olayların etkisinde kalmış, rüyasında sürekli olarak aynı şeyleri yaşıyordu. Artık kurtulmuş olma düşüncesi onu iyi etkilememişti. Çünkü şimdi de sürekli tekrardan aynı şeyler olacakmış gibi, sanki her an Umut onu yakalayacakmış gibi geliyordu. Elinde değildi, kendini inandırmaya çalışsa da gözlerini her kapattığında o anılar aklına geldiği için bu hiç kolay olmuyordu.
Çok geçmemişti, 1 buçuk saat sonra Rüya'nın sesi tekrardan evde yankılanmaya başlamıştı.
"İmdat!.. Yardım edin.."
Rüya'nın çığlığı ve yardım nidaları ile ne olduklarını şaşıran arkadaşları yerlerinden fırlayarak onun odasına doğru koşmaya başladılar. Tekrardan Umut onu kaçırmaya mı çalışıyordu yoksa? Kahretsin.
Odanın kapısını bi hızla açıp odaya dalan gençler, bunun da bir kabusun eseri olduğunu gördüklerinde sevinseler mi üzülseler mi bilemediler.
Işığı açtıktan sonra onu konuşarak sakinleştirmeye çalıştılar.
"Rüya-"
Fakat sözlerini Rüya'nın çığlığı kesmişti. Onların konuşmasına izin vermiyor, sürekli yardım isteyerek bağırıyordu.
"Yardım edin lütfen.. Efdal! Efdal kurtar beni!"
Efdal'in adını anmasıyla ortamda sessizlik oluşmuştu. Burak hareketlenerek başucundaki suyu aldı ve yüzüne serpiştirmeye başladı. Zaten terden sırılsıklam olan Rüya'nın yüzü suyla da kaplanmıştı ama değişen bir şey olmamıştı.
Rüya uyanmıyordu. Çırpınmaya, bağırmaya devam ediyordu.
"Efdal dur, dur lütfen yapma. Onu dinleme, bana yardım et."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EFDALYA
General Fiction"Burada kimse yok ki Rüya." Can'ın sesini duyduğumda bunu çoktan fark etmiştim. Ama daha 1 saniye önce ordaydı. "Ama daha şimdi oradaydı. Nereye gitti ki?" Omzuma değen ellerle ani bir ürkmeden sonra ellerin sahibine döndüm. "Canım bak orada kimse...
