My Adopted Love (On Revision)

Chapter 5- My Dearest Brother

*Memorial Park*

"Huy. Yulhi gi-"

"Wag mo na kong gisingin. Gising na ko." Wow! Eh ano yung knina?!  Tulog tulogan?! Ang galing naman niya magtulug tulugan. Hindi halata, pag ako nagtulog tulogan alam agad eh. Bakit sakanya hindi?

"Kanina ka pa gising?" Natanong ko na lang

" Hindi naman." Humarap siya sakin na mugto ang mata na halatang kakaiyak lang niya at gulo gulo ang buhok. At may pilit na ngiti. Masayahin siyang tao kaya halata mo na kung ano ang pilit at hindi. O baka dahil alam kong malungkot siya ngayon.

"Ano ba yan! Mukha kang binugbog! Kamukha mo na si Ikay sa More than words!" Sabi ko with sarcastic tone.

"Grabe ka naman!! Ganon na ba kalala yung mukha ko lalo na sa pagiyak?! Namimiss ko lang naman sila mommy. Ang hirap ding isipin na wala na akong magulang. Wala na yung taong papagalitan ako, yung taong akala baby pa ko dahil sa sobrang pagka-over protective, yung pinapatawa ko pag badtrip sila."

"Haha. Hindi naman.... Anyway we're here." Sabi ko sabay turo sa maliit na parang bahay sa labas. Kaya naman ang reaction nya ganito  (0o0) *blink. blink*

"Seriously?! Napagawa to nila Kuya?!" Grabe naman to maka react! Wala pa ngang banyo yun eh! Tapos second floor para sa tulugan or what! Saka wala pang saksakan ng baterya! 

Pagkasabi niya nun lumabas siya ng kotse at tumapat dun. Sumunod naman ako sakanya at tumabi sakanya.

"OA nito! Ang liit lang niyan oh!" Pero narealize ko, average nga lang pala sila.

"Para sakin okay na yan noh! Mapagawan lang sila mommy ng ganito okay na ko....Hindi naman ako naghahangad ng napakalaking puntod na malapalasyo o Enchanted Kingdom diyan noh.....Yung tipong, kapag dadalaw kaming magkakapamilya dito may mapagiistayyan sila. Saka mailipat dito yung puntod nila Kuya(mga tunay pong kapatid niya yung tinutukoy dito. Hindi yung Kuya niyang buhay. Pinsan niya lang po yun.Patay na po lahat ng kapatid niya) at Lola dito para malapit... Okay na sakin yun. Hindi naman ako naghahangad ng sobra. Yung sakto lang." Ngumiti siya..... Malungkot.... Halata sa mata niya lahat ng feelings niya, pinipilit niya lang maging matatag.... Malapit na siyang umiyak ulet pero pinipigilan niya...... Nakatitig lang siya sa labas ng parang bahay na puntod ng magulang niya... Mahal niya ang magulang niya... Halata naman...

Tumingin ako sa puntod ng mama at papa niya. "Umiyak ka lang. Nakakamatay ang pagpipigil ng emotions." Tumingin lang siya sakin saka ngumiti... Masayahing tao siya. Halata naman... " Magaling kang magpanggap na masaya ka para hindi magaalala ang mga taong nakapaligid sayo. Para akalain nilang masaya ka, na wala kang problema. Kasi kilala ka lang nila bilang masayahing tao at parang walang problema, pero deep inside malungkot ka, may problema ka, may gumugulo diyan sa maliit mong utak... Kasi unang kita ko pa lng sayo halata na... Dahil sabi nga nila 'kung sino yung taong laging masaya na akala mo walang problema dahil lagi siyang masaya. Yun ang taong pinaka malungkot. Sila kasi yung taong ayaw ipakitang nasasaktan sila at may pinoproblema." Tumingin ako sakanya "Sige na. Ibuhos mo na lahat."

" Wow! Wumu-word of wisdom ka rin pala! Naks! Galing mo tol!" Sabi niya.

"Seryoso ako dito ha! Ikaw na nga yung kinocomfort eh!"

"Haha! Alam mo tama lahat ng sinabi mo. Galing mo ha! Basta wag mo ko tatawanan sa mga kadramahan ko dito ha?!"

"Oo na! Sige na!"

Lumapit siya sa gate ng puntod ng magulang niya at binuksan to... Lumuhod siya sa harap ng puntod nito at saka umiyak.

"Mhe, Dad... Kayo nga ba yan? Haha. Engot ko po noh? Syempre kayo yan. Kasi kung hindi kayo yan matagal niyo na akong kinuha sa ampunan at nakikita ko kayo." Kahit pabiro yung pagsabi niya nun. Halata sa boses niya yung lungkot.