Kłamstwo ma krótkie nogi

Rozdział 38

Ola zawsze była lekko zwariowana, ale teraz to już pobiła samą siebie. Nie rozumiem tylko po co zrobiła taką akcję? Nie łatwiej było powiedzieć Filipowi od razu? 

- Ola - odezwała się Nadia - To w takim razie gratulację, ale takie udawanie sprawiło ci frajdę? 

- Owszem, odżyłam trochę dzięki temu - zaśmiała się. - Ale nie bójcie się o mnie, wszystko ze mną w porządku - zapewniała. Wszyscy mieli niepewny miny, ale nikt nie chciał się kłócić z Olą. 

Dzisiaj ostatni odcinek programu, Zosia ma śpiewać jako druga. Stoimy i czekamy aż będzie jej kolej, ale stres i napięcie sięgają zenitu. Ten odcinek jest na żywo i widać po Zosi jak bardzo to przeżywa. Wszyscy są zestresowani, ale każdy trener wspiera swojego finalistę. Napisaliśmy z Łukaszem piosenkę dla Zosi w jeden wieczór właściwie. Łukasz zajął się melodią, a ja słowami i wyszło nam naprawdę zgrabnie. Nadal nie mogę uwierzyć, że to ją wybrali z finałowej trójki. Przecież inne dzieci mieli również niesamowite głosy, a to jednak ona reprezentuje drużynę Tomsona i Barona w finale. Kiedy nadeszła kolej Zosi wstrzymaliśmy oddechy, ale nie mieliśmy się czego obawiać, bo nasza córka zaśpiewała cudownie. Całe jej show wyszło niesamowicie, a po niej śpiewał jeszcze chłopiec z drużyny Dawida i to był koniec ich występów. Teraz ludzie mogli głosować, oczywiście wysłaliśmy SMS na naszą Zosię i w przerwie na głosowanie słuchaliśmy zeszłorocznej zwyciężczyni. Po jej występie przyszedł czas na ogłoszenie wyników. Każdy z nas bardzo się stresował, wszyscy się martwiliśmy. Cała trójka finalistów siedziała na krzesłach z boku sceny i trzymali się za ręce. Dwóch chłopców Maks i Fabian, a pośrodku nich nasza Zosia. Ubrana w czerwoną sukienkę, w rozpuszczonych nakręconych włosach i zwykłych czarnych balerinkach. Każdy z nich musiał mieć ogromną nadzieję w sercu na to, że wygra. Widać było po nich jak bardzo przeżywają. Cała trójka zaśpiewała przepięknie, każdy z nich ma niezwykły talent.

- Nadszedł ten czas, bo kilkunastu tygodniach ciężkiej pracy i oglądania zmagań tylu dzieci wreszcie wyłonimy zwycięzcę kolejnej edycji The Voice of Poland Kids - mówił prowadzący i zaczął przedstawiać kto do niego dołącza, kto ma wręczyć statuetkę. Trwało to kilka minut i w końcu nadszedł wyczekiwany przez wszystkich moment. Łukasz trzymał ręce na moich zaciśniętych kciukach, a Arek chuchał w swoje piąstki. 

- Zwycięzcą tej jubileuszowej edycji programu The Voice of Poland Kids zostaje... - zapadło milczenie, wszyscy czekali, a z głośników było tylko słychać nagrane bicie serca - ... Zosia Kamińska z drużyny Tomsona i Barona! - wydarł się prowadzący, a ja poczułam jak lecę plecami na męża. Łukasz krzyknął mi do ucha i przytrzymał, Arek wyskoczył wysoko w górę drąc się wniebogłosy, a Zosia zerwała się z fotela i pognała na scenę. Koledzy zaczęli się ściskać, trenerzy wzięli na ręce i zaczęli podrzucać, a z sufitu posypały się konfetti. Nie mogłam w to uwierzyć. Moja Zosia wygrała, nasza córeczka. Zdecydowanie miała talent po swojej babci.

Każdy jej gratulował, a ona otrzymała do swoich rąk statuetkę najlepszego polskiego głosu wśród dzieci. Na koniec zaśpiewała swoją piosenkę, a my pękaliśmy z dumy. 

Po emisji programu było after party, na którym bawiliśmy się wszyscy. Mnóstwo osób gratulowało nam córki, a Zosia nie mogła się opędzić od dziennikarzy i wielu innych osób, którzy składali jej gratulację lub prosili o zdjęcie czy autograf. Kiedy w końcu udało nam się wyrwać Zosię z objęć tych wszystkich ludzi mogliśmy wreszcie spokojnie porozmawiać. 

- Nawet nie wiesz jak jesteśmy z ciebie dumni - zaczął Łukasz i uściskał ją mocno. 

- Wykonałaś kawał dobrej roboty - dodałam 

- Gdyby nie wy nie dokonałabym tego. To wasza piosenka - mówiła - To wy ją napisaliście i myślę, że moglibyśmy ją wspólnie nagrać

- Co? - zdziwiłam się 

- Chcesz nagrać piosenkę ze swoimi staruszkami? - zaśmiał się Łukasz

- Wiem, że o tym marzycie tato - odpowiedziała pewna tego co mówi, a my spojrzeliśmy po sobie z Łukaszem wymieniając znaczące spojrzenia. 

- Z największym zaszczytem - odrzekł Łukasz i przytulił Zośkę. 

- Ej, ej! Nie zapominaj też o swoim najlepszym bracie! - zawołał buntowniczym głosem Arek, a wszyscy zaczęliśmy się śmiać. 

Po imprezie wróciliśmy do domu, a na drugi dzień spaliśmy do późna. Za dużo mieliśmy wrażeń, żeby szybko wstać. W końcu jednak zeszliśmy na dół, żeby coś zjeść. A potem pojechaliśmy do naszego studia nagrać wspólny kawałek. Przez to kolejny dzień w szkole przepadł dzieciakom, ale Arek byłby zły jakby go ominęły takie wydarzenia.

Gdy wyszłam z nagrań Łukasz jeszcze chwilę został z pracownikami porozmawiać, a ja stałam na zewnątrz z dziećmi, którzy rozmawiali o piosence i o szkole. Byłam bardzo dumna, że mają taki dobry kontakt ze sobą pomimo czteroletniej różnicy wieku. Ciekawe czy jakby teraz przybyło im rodzeństwa czy by się dogadali i odnaleźli w nowej roli. Można by było z nimi o tym pogadać i jakby się zgodzili to moglibyśmy porozmawiać o tym z Łukaszem. Przeglądałam nasze zdjęcia w telefonie i nie mogłam uwierzyć, że już tak wiele się zmieniło. Dzieci nam wyrosły, myśmy trochę wydorośleli. W końcu mamy już dwadzieścia osiem lat na karku. I wtedy ekran zrobił się czarny, a telefon zaczął wibrować. Mateusz dzwonił.

J: Hallo?

M: Cześć Marta, chciałem wam pogratulować wygranej Zosi

J: A dziękujemy bardzo, przekażę Zosi gratulację. A co tam u ciebie? Jesteś w pracy?

M: Tak, właśnie zaczynam dyżur dzisiaj akurat na SORZE nienawidzę tam dyżurować, ale ktoś musi 

J: No tak ktoś musi tą robotę wykonać

M: No niestety, a co u was? Świętujecie?

J: W pewnym sensie, jesteśmy właśnie w naszym studiu 

M: Ohh to nie przeszkadzam, zresztą sam muszę już lecieć

J: Okej, o właśnie mój Łukasz idzie to będziemy jechać

M: Tylko jedźcie ostrożnie 

Rozłączyłam się, a kiedy się odwróciłam zetknęłam się z mężem, który mnie akurat pocałował.

- Z kim flirtujesz? - zapytał z uśmiechem i objął mnie w talii 

- Mati dzwonił - odpowiedziałam bez żadnego napięcia 

- On ciągle dzwoni do ciebie, ty mu się podobasz - oznajmił

- Przestań, przyjaźnimy się tylko - westchnęłam 

- Ale musisz przyznać, że on na ciebie leci kochanie - zauważył, a ja przewróciłam oczami. Następnie wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w drogę do domu. W radio puścili piosenkę Zosi i Łukasz dał głośno na co wszyscy zaczęliśmy ją śpiewać bez wyjątków. Jechaliśmy coraz szybciej i śpiewaliśmy coraz głośniej. Aż Łukasz dostrzegł, że wyjeżdża nam z drogi podporządkowanej bus, przeniósł nogę na hamulec i zaczął hamować jak się da, ale mieliśmy dużą prędkość. 

- Trzymać się! Spróbuje go wyminąć!- krzyknął Łukasz i to było ostatnie słowo jakie usłyszałam przed wielkim hukiem. 

~*~
Hejj!
Co u Was?
Kto już był u kosmetyczki lub fryzjera? Ja już odwiedziłam moją kosmetyczkę hehe 😍
Jak Wam się podoba rozdział ??
Dziękuję za komentarze! 💪
Pozdrawiam i całuje Nataly :) :* 🍼