Pożyczona kurtka [Richard Freitag] ZAKOŃCZONE

14. NIE TAK MIAŁO BYĆ

RICHARD

Wybiła dwudziesta. Zacząłem się stresować. Co teraz? Mam już zapukać do jej pokoju, czy jeszcze chwilę poczekać? — pytałem siebie w myślach. Czułem się jak małolat, który idzie na pierwszą randkę.

— O matko! Co tu się stało? — zapytał Andreas, kiedy wszedł do pokoju.

— Nic się nie stało — odpowiedziałem zdziwiony, bo nie wiedziałem, o co mu chodzi.

— Wylałeś na siebie całe perfumy? Gdzie ty się w ogóle wybierasz?

— Po prostu idę się przejść.

— Razem z panią dziennikarką? — Nie dawał za wygraną.

— A nawet jeśli tak, to co?

— No nic, bawcie się dobrze. Chociaż nie wiem, czy jej nie odurzysz. Chyba trochę przedobrzyłeś z zapachem. – Nabijał się ze mnie.

No może faktycznie ciut za dużo się skropiłem, ale miałem nadzieję, że jej to nie będzie przeszkadzało.

— Miłego wieczoru, zakochańce — rzucił ze śmiechem, kiedy wychodził z pokoju.

Ehh, na pewno będziemy dziś wieczorem obgadani przez moich kolegów i już widzę te przytyki, jak wrócę do pokoju. Dobra pora się zbierać — myślałem sobie. Kiedy zapukałem do drzwi, poczułem jak moje serce zaczyna szybciej bić. Naprawdę czułem się jak nastolatek. Po chwili Gosia otworzyła. Wyglądała zjawiskowo.

— O, hej — powiedziała, kiedy mnie zobaczyła. — Jeszcze tylko wezmę płaszcz i możemy iść.

— Pozwolisz? — Wszedłem za nią do pokoju i wziąłem jej płaszcz.

Kiedy nakładałem go na jej ramiona, poczułem delikatną woń perfum. Tych samych, które miała tamtego wieczora. Odwróciła się do mnie i nasze spojrzenia się spotkały. Widziałem, jak przygryzła wargę, po czym minęła mnie i stanęła przy drzwiach. Uważałem, że ona czuła coś do mnie, tylko bała się do tego przyznać. Zupełnie niepotrzebnie.

— Idziemy?

— Pewnie — odpowiedziałem, kiedy odwróciłem się w jej stronę.

Kiedy szliśmy korytarzem, cały czas trzymała dystans. Po wyjściu z hotelu dostała SMS-a, na którego szybko odpisała i schowała telefon. Zastanawiało mnie, co siedzi w jej głowie, była jakby nieobecna. Miałem wrażenie, że żałowała tego wyjścia ze mną.

— To dokąd idziemy? Tak po prostu przed siebie, czy masz obraną jakąś trasę? — wyrwała mnie z zamyślenia.

— Pospacerujemy po okolicy, a potem pójdziemy czegoś się napić. Znam fajną kameralną knajpkę. Co ty na to?

— Może być — odpowiedziała i nastała cisza. 

Po czasie zdecydowałem, że trzeba ją w końcu przerwać.

— Zawsze, kiedy cię widzę, buzia ci się nie zamyka, a mam wrażenie, że kiedy jesteś ze mną, to brakuje ci słów — powiedziałem.

— No cóż. Najlepiej rozmawia się z tymi, których już dobrze się zna. Nie masz tak?

— Ooo, czyżby Gosia bywała nieśmiała? A to ci niespodzianka.

— Oj tam, zaraz nieśmiała.

— Mnie nie musisz się obawiać. Nawet, jak przez przypadek zdradzisz mi jakąś swoją największą tajemnicę, to nikomu nic nie powiem. Obiecuję — powiedziałem z uśmiechem.