Dlaczego Wierzysz w Miłość? • Nicky Harper

🌺 𝐂𝐇𝐀𝐏𝐓𝐄𝐑 𝟐 🌺

🌺

Nicky około godziny jedenastej zaczął się budzić. Spojrzał na nastolatkę, która spała obok niego. Powoli wstał z łóżka, podkładając poduszkę pod głowę dziewczyny.

Dopiero doszły do niego informacje z wczorajszego wieczoru – całował się z Madeline, a gdyby nie Dawn, na pewno doszłoby do czegoś więcej; był to zbyt namiętny pocałunek, jak na pierwszy raz. Nicky wiedział, że nie mogą tego zrobić. To jego przyjaciółka, a on zakochał się w niej bez wzajemności.

Po chwili usłyszał, że drzwi zaczęły się powoli otwierać, a chłopak leniwie podniósł wzrok na Dawn stojącą w drzwiach.

— Nicky...— zaczęła z lekko przerażoną miną.— Czy wy... to... robiliście?

— Co? Nie!— krzyknął szeptem, kiedy zrozumiał, po czym spojrzał na śpiącą nastolatkę z niedowierzaniem.

— Uch, to dobrze.— westchnęła z ulgą, otarła czoło i uśmiechnęła się delikatnie.— Mama woła na śniadanie. Już późno.

Nicky wstał z łóżka i podszedł do szafy, wyciągając z niej czyste spodnie oraz koszulkę. Poszedł do łazienki, a dziewczyna wtedy zaczęła się budzić. Podniosła się do pozycji siedzącej i spojrzała na swoje ciało.

— Uff... czyli do niczego nie doszło...— szepnęła z ulgą i natychmiast wstała z łóżka Nicky'ego.

Podeszła do swojej szafy, wzięła ubrania i wyszła z pokoju, aby pójść przebrać się do łazienki na parterze.

Zdjęła bluzę Nicky'ego, którą dał jej wczoraj wieczorem, i odłożyła na haczyk na drzwiach. Po chwili wyszła z łazienki i weszła do pokoju, aby odłożyć piżamę do szafy.

Ubrała zwykłą, różową podkoszulkę na ramiączkach z dość dużym dekoltem i odkrytym brzuchem, zwykłe jeansy i przewiewny sweterek. Zrobiła dość mocny makijaż, a włosy pozostawiła rozpuszczone.

Nicky siedział na krześle, przeglądając coś w międzyczasie na telefonie. Madeline podeszła do niego i wyciągnęła rękę z bluzą, kładąc ją na oparciu krzesła.

— Zostaw ją sobie.— uśmiechnął się, podnosząc głowę, ukazując swoje dołeczki.— Słodko w niej wyglądasz.

— Dziękuję.— odpowiedziała i pocałowała chłopaka w policzek. Nicky przygryzł wargę, widząc, że dziewczyna ma odkryty brzuch. Doskonale było widać jej kolczyk w pępku z różowo białym diamencikiem.

— Idziemy na śniadanie?— spytał Nicky nagle.

— Chodźmy.— odpowiedziała i po schodach zbiegła na dół do kuchni. Wszyscy Harperowie, oprócz Nicky'ego, jedli śniadanie.— Dzień dobry wszystkim!

— Cześć, Mad.— odpowiedziała Anne i uśmiechnęła się w stronę blondynki.— Siadajcie do stołu. Herbata wystygnie!

Oboje zaczęli jeść przygotowane przez Toma kanapki, co chwilę popijając je ciepłą herbatą, żywnie ze sobą rozmawiając.