Revenge Got Distracted

Forty Two

Pag-iinarte. Umaarte.

Chloe's POV

"Miss Chloe, nandito na po tayo."

Nakatingin lang ako sa bintana ng sasakyan.

"Dito muna ako." Sagot ko sa driver habang nakatingin sa malaking fountain sa harap ng bahay.

I mean mansion.

"Okay po."

I'm always aware from the very start that I'm lucky. I'm lucky to live in a mansion with dozens of helpers and bodyguards. I'm lucky to have the largest room in the house and made it my bedroom. I'm lucky to have my own car even such a young age. I'm lucky to be handed everything I needed and be able to ask everything I wanted.

And above all that, I'm lucky to have a dad. I'm so lucky to have him.

Lahat ginagawa niya para mapabuti ang lagay ko. Kahit na may pansariling problema rin siya, iniisip niya pa rin palagi ang kalagayan ko.

He's selfless.

I'm fully aware of that.

Napahugot na lang ako ng malalim na hininga at inilabas ng dahan-dahan.

Kailangang nay gawin din ako para sa kanya.

I needed to be selfless.

'Yong kay Ranz, problema ko lang 'yon. There's nothing to do with Dad.

Ako lang ang may problema sa kanya.

Kailangan pa ring matuloy ang partnership dahil iyon 'yong kailangan ni Dad. Kailangang mabuo muli 'yong confidence niya na minsan ng dinurog ng mga Maurens. Kailangan ni Dad na turuan ng leksyon ang mga Maurens kaya kailangan nung partnership.

At hindi ko yun dapat sirain. Ako lang ang may problema kay Ranz kaya hindi ko kailangang sabihin kay Dad.

Nagsinungaling nga siya sa akin pero may maganda namang kinalabasan - napabilis ang plano.

'Yon na lang siguro ang isipin ko ngayon.

I sighed once again.

"Should I tell Dad? Pero kung sasabihin ko baka mas lalo siyang maguluhan kung pipirmahan niya ba ang kontrata o hindi. Nagugulahan na nga siya eh. Ayaw ko ng dagdagan ang mga iniisip ni Dad," bulong ko sa sarili ko.