MÜMTENİ

🌿11. BÖLÜM ( UMUTLAR )🌿

Merhabalaar! 🌸

Öncelikle nasılsınız?
Her şeyden uzaklaşıp, evlerimizde kaldığımız şu dönemde neler yapıyorsunuz?
İyi olduğunuzu temenni ediyorum.
Zira bugünleride atlatacağız inşAllah. 🥰
Şahsen ben en çok sahilde yürüyüş yapmayı özlüyorum. 🌊
Birde marketten aldıklarımı dezenfekte etmeden yerleştirmeyi tabi ki. 😅
Zor bir süreç...
Bazı nimetlerin kıymetini daha iyi anladığımız bir zaman dilimindeyiz.
Ama buna da şükür. 🌸
Evde de yapılacak bir sürü güzel şey var. Önemli olan bulunduğun anın kıymetini bilmek...
Elden gidince sadece özlemekle kalıyoruz çünkü. 😔

Farkettiğiniz üzere artık yan karakterler olarak Esra ve Yiğit'e de bölümlerde yer vermeye başladım. Bence onların hikayeside eğlenceli olacak. 🥰 Siz ne düşünüyorsunuz? 😍

Neyse;
Daha fazla uzatmadan iyi okumalar dilerim canolar! 💓

Günlerdir didik didik etmişti sosyal medyayı Esra. Hafsa'dan laf arasında Yiğit'in soy ismini öğrenmiş, sonra tüm hesaplarından girip kontrol etmişti. Ama yoktu!
Bir tane uygulamada bile hesabı yoktu! Hadi diğerlerini anlardı ama bir insanın nasıl instagramı olmazdı?

Nitekim Esra oldukça sıkı takip ederdi hesabını. Sosyal medyaya zaafı olduğuda aşikardı.

Oflayarak yaslandı arkasına. Bu akşam da hiçbir bilgi öğrenememişti adam hakkında...

İlgisini çekmişti Yiğit.
O umursamaz ifadesi, kendisine karşı olan ilgisiz tavırları farklı hissettirmişti genç kıza. Yakışıklıydı...
Hafsa'dan öğrendiği kadarı ile neşeli de bir adamdı.
Mesleğinin ise bilgisayar mühendisliği olduğunu biliyordu. Zira internette ismini arattığında, bir şirketin çalışan bölümünde görmüştü. Ancak bildikleri sadece bununla sınırlı kalmıştı.

Bir şekilde ulaşmak istiyordu ona. Hoşlandığının pekala farkındaydı. Hatta belki hoşlanmayı da aşmıştı. Ama onu bir daha nerede, nasıl görebileceğine dair hiçbir fikri yoktu.

Hırçınca yaslandı yatağının başlığına. Günlerdir aklını karıştıran adama söyler gibi sinirle araladı dudaklarını.

"Bulacağım seni! Bulupta gönlüne konacağım!"

***

Hafsa kabanını giyip, örtüsünü bağladı. İhtiyacı olan kitaplarını da çantasına koyduktan sonra annesi ile birlikte evden çıktı.

Bugün teyzesi ve annesi hastaneye gideceklerdi. Yılda iki kez gidip sağlık durumlarını kontrol ettirirlerdi. Özellikle bir yaştan sonra, buna daha bir dikkat eder olmuşlardı.

Onları hastaneye her zamanki gibi Fatih bırakacağı için, sevdiği adamı görebilme umudu ile normale göre daha geç hazırlanmıştı bugün. Uzanıp evinin dış kapısını kapattı. Ardından kilitlerken, arkasından gelen araba sesini işitti. Heyecanla tıkanan nefesine engel olmak üzere derin bir soluk verdi. Daha yüzünü görmeden, yalnızca arabasının sesiyle nasıl bu hale gelebilirdi?

Kapı kilitleme işi bittiğinde, yüzüne eklediği gülümseme ile döndü arkasına. Annesi Gülsüm teyzesinin yanına, arka koltuğa oturmuş; Fatih ise açtığı camdan tek kolunu sarkıtmış kendisini izliyordu.

Göz göze geldiklerinde kalbinin hızlanmasını görmezden gelmeye çalışarak ulaştı yanlarına.
Hafifçe öne doğru eğildi ve tebessümlü bir bakış attı arka koltuktaki kadına.

"Selamünaleyküm teyzeciğim."

Ümmügülsüm hanım neşeli haliyle aldı kızın selamını. Bugüne bugün gelini duruyordu karşısında yahu!