MÜMTENİ

🌿 35. BÖLÜM ( İSTEMEDİĞİN! ) 🌿

Merhaba güzeller!
Bu sefer arayı açmadan geldim been! 😍

İnstagramdaki takipçilerimin de bildiği üzere, dün ufak bir aksaklık yaşadım. 😅
Bölüm yazarken birden bire telefonum kapandı ve son kısım silindi. 🤦🏻‍♀️
Neyse ki sadece son kısım!
Sizleri bekletmeden yüklemek adına hemen yeniden yazdım bende. 😍

Önceki duyuruda da bahsettiğim gibi; artık bir instagram hesabım var. 😊
Aranızdan bazı okuyucularım ile tanışıp sohbet ettik bilee! 🥰
İleri ki zamanlarda bölümlerden ufak kesitler de veririm belki. 🙈
Eğleniyoruz anlayacağınız, hepinizi beklerim. 😍
Ve kesinlikle yazmaktan çekinmeyin! ❤️

Hadi bakalım bu kadar bıdı bıdı yeter. 🤭
Yorumlarınızı bekliyorum kuzular, iyi okumalar! 🌸

💫

Esra ve Hafsa kol kola girmiş halde çıktılar okuldan. Unuttukları ders temposuyla yüzleşmelerinin üzerinden tam bir hafta geçmişti ve ikisi de şimdiden fazlaca bezmişti. Tatilden sonra okula adapte olmak tam bir işkenceydi!

"Senin bugün öğleden sonra da dersin var değil mi?"

Esra arkadaşının sorusu ile yüzünü buruşturdu. Şu anda evde olmayı o kadar çok isterdi ki! İlk günden itibaren derse başlayan hocaları vardı! Bu nasıl bir zulümdü yahu?

"Maalesef... Sen eve gideceksin değil mi?"

Hafsa kıkırdadı. Onun bugün yalnızca sabahtan dersi vardı ve bu durum dostunu gıcık etmesi için büyük bir fırsattı.

"Hıı, gideceğim. Bir güzel kahvaltı yapıp, yatacağım. Sen de derse gir, garibanım benim."

Esra bu sözlerden sonra kafasını bir sağa, bir sola sallayarak cık cıkladı.

"Sen evlendikten sonra çok değiştin Hafsa. İyice Fatih ağabeye benzemeye başladın."

Hafsa duydukları ile elini ağzına kapatıp güldü. Öyleydi, bu gıcıklıklar tam Fatih'lik hareketlerdi.

"Körle yatan şaşı kalkıyor be Esra."

İkili kıkırdaya kıkırdaya yürümeye başladılar. Okulun ilk gününde arkadaşını iyi gördüğü için müjdesini de vermişti Hafsa.
Esra duyduğu an kafenin ortasında deli gibi çığlık atıp sarılmıştı ona. Öyle ki; heyecandan dayanamamış ve ertesi gün gidip yeğenine patik bile almıştı. Hafsa arkadaşının elinde mini minnacık patikleri görünce, kendinden geçmişti adeta. Bir bebeği olacaktı!
Günlerdir görmezden geldiği duygular sardı her bir tarafını. Anne oluyordu!
O günden itibaren de daha iyiydi artık genç kız. Fatih'in bebek konusundaki tavrına takılmayıp, görmezden gelmeyi seçmişti. Aksi takdirde çok üzülüyordu ve heyecanını bile içinden geldiği gibi yaşayamıyordu.
Okul bahçesinden çıktıklarında durup arkadaşına döndü.

"Kafeye gidelim mi? Sohbet ederiz biraz."

Esra bu teklifle gülümsedi. Onun da dostuna anlatması gereken konuları vardı.

"Olur ama Fatih ağabey gelmeyecek miydi seni almaya?"

"Arar söylerim şimdi."

Çantasını omzundan indirip telefonunu çıkardı Hafsa. Kocasının numarasını tuşladıktan sonra kulağına götürdü. Daha ilk çalışta açılmıştı, her zaman olduğu gibi.

"Trafikte kaldım gülüm. Sen bir yere otur bekle, on beş dakikaya orada olurum Allah'ın izniyle."

Selam vermesine bile fırsat vermeden kendisini açıklayan adamla gülümseyecek gibi oldu. Artık daha normal davranıyordu ona. Zaten baba olacağını söylemeyerek yeterince büyük bir ceza veriyordu, bir de araya soğukluk katmayı hiç istemiyordu. Ebette eskisi gibi değildi, zira içindeki kırgınlık buna izin vermezdi. Ama artık köşe bucak kaçmıyordu da.