I Love You Virus

Chapter 2

Dorothy

I guess some rules are really meant to be bent. Hindi sa lahat ng pagkakataon, nasusunod natin ang mga patakaran na nakasanayan na nating sundin. Every day, every hour, every minute, iba’t ibang dilemma ang kinakaharap natin. We’re making decisions base on the current situation. Rules are just there to guide us.

This day, I’m just glad na biniyak ko iyong rule naming dalawa ni Kuya Wataro. Paano kung mas pinili kong sabihin sa kanya ang totoo? Na kaya halos hindi ko siya kinausap kanina paglabas namin sa police station ay dahil mas tumindi iyong nararamdaman ko matapos siyang sumugod doon? Paano na lang?

“Ano’ng laro pa ang gustong laruin ni Dudang?” tanong niya sa akin na para bang ibang tao si Dudang at hindi iyon ako. Nakakainis!

Nasa loob kami ng Games of Fun at halos magli-limang oras na kaming nandito. Pagkatapos naming kumain ng ice cream kaninang umaga sa convience store, sinamahan niya lang ako sa mga paglalakad ko sa mga sidelines. Alam ni Kuya Wataro kung gaano ko ka-gusto maglakad-lakad sa labas para pagmasdan ang pagiging abala ng buong syudad. He knows that the busy road, the tall buildings and the wide city skyline makes me feel more alive. Na kapag nasa labas ako ay mas nararamdaman kong buhay na buhay at malaya ako. And him, letting me do the things like that I like makes me admire him more. Bawat araw na lumilipas, bawat oras, bawat minuto, mas lalong tumitindi ang nararamdaman ko sa kanya, without him knowing it. At mas gusto ko na ganito. Na hindi niya alam na baliw na baliw na ako sa kanya.

“May iba pa ba tayong hindi nalalaro?” tanong ko sa kanya. Lahat na yata ng arcade games, nalaro na namin.

Kinamot niya ang batok niya. Ang cute!

“Kuya-ah!” Niyakap ko siya ng mahigpit.

“Dudang . . .” marahang sagot niya. Sobrang sagwa ng palayaw ko pero kapag siya ang sa kanya ko naririnig ‘yon, pakiramdam ko, parang nagiging makabuluhan iyon. Na para bang ang tamis-tamis niyon bigkasin. Na para bang ang banal-banal pakinggan. Dudang. Dudang! Yaa!

May mga batang naglalaro sa paligid namin. Mag-a-alas-sais na at kakatapos lang work hours kaya mas dumami pa ang nagpuntang mga magulang rito. Sa labas ng Games of Fun, sobrang busy rin ng bawat stalls ng mall. And hugging him like this right now doesn’t feel awkward at all. Kasi wala namang nakikialam. Wala namang may pake. Well, maliban na lang sa akin.

“Ano?” He chuckles.

Mas hinigpitan ko ang pagkakayap ko sa kanya. Hanggang chest niya lang ako kaya ramdam na ramdam ko ngayon ang muscles niya roon. Pati na ‘yong abs niya. Pati na ‘yong sa baba.

‘Hihihi!’ Natawa ako bigla sa loob ng isipan ko. Ang laki kasi.

“Kuya Wataro, kapag yumaman ako, bibilihin ko ‘yong pinakamahal na computer para sa ‘yo. Para hindi ka na magtiis sa mga sira-sira nating computer sa bahay. At kapag binigay ko na ‘yon sa ‘yo, huwag na huwag mo ‘yong ipapahiram kay Kaito, ha?”

Our father’s a previous salesman of computers. Iyong trabahong ‘yon ang pinangbuhay ni Papa sa amin. Dahil sa pagiging salesman niya, nakapag-aral kami ng maayos ni Kuya Wataro. Hindi nakapagtapos ng high school si Papa pero napakagaling niyang mag-benta kaya kahit maliit ang sahod niya bilang salesman, nababawi naman iyon sa mga commissions niya. 55 na siya at kaka-retire niya lang last year. ‘Yong maliit na sakahan ng saging na na lang minana ni Mama sa mga magulang niya ang tanging source of income ng pamilya namin. Mayroon din pala kaming computer shop sa bahay pero hanggang pangbayad lang ng kuryente at tubig ang kita no’n.

Akala ni Mama at Papa dati na may mali kay Kuya Wataro. Wala kasi itong hilig sa kahit ano. Hindi rin ito masyadong nakikipagkaibigan. Madalang lang din itong magsalita. Halos ayaw din nitong pumasok sa school pero noong pinahawak nila kay Kuya Wataro ang pinakaunang computer na dinala ni Papa sa bahay, nakitaan nila ito ng interes doon. Sirang trial computer lang talaga iyong dinala ni Papa , iyong mga computer na madalas na dini-display sa estante for testing, pero kahit gano’n ‘yon, nagawa iyong paganahin ni Kuya Wataro.