I Love You Virus

Chapter 31

Wataro

“Kuya Wataro?” Nahinto si Wataro sa pagbabasa ng libro nang tawagin siya ng kapatid niyang si Tenshin. He’s sitting on the edge of the bed kung saan ito kasalukuyang nakahiga kaya hindi naging mahirap sa kanya ang paglingon dito. It’s just 7:50 a.m. and the morning light is pouring abundantly on its room, dahilan kung bakit naaninag at natitigan niya ito ng maayos. At kahit ilang segundo pa lang niya itong pinagmamasdan, he can already say that his little brother has already recovered from the surgery it had gone through two weeks ago. The smile painted on its face just indicates so. And Wataro can’t help himself but feel glad about it. Tenshin fought real hard. And Wataro’s aware of it very much.

“Hm?” ang maikli niyang tugon rito. But even though his respond is wordless, palagi naman siyang handa sa kung ano man ang gusto nitong hingin o iutos sa kanya. Wataro just loves his little brother so much. Kung gaano niya kamahal si Dudang ay ganoon niya rin ito kamahal.

Natawa lang ito. Umiling-iling pagkatapos.

“Bakit?” Natawa lang din si Wataro.

“You can go now. Dudang will be here soon. Siya ang magbabantay sa akin hanggang mamayang tanghali,” anito sa kanya.

Tumango lang si Wataro. Huminga ng malalim at pagkatapos, kinuha ang nakalapag sa patient bed a nshoulder bag na may lamang laptop, isinaklay ang strap sa kanang balikat at tumayo na. He still wants to be with his little brother but he’s already needed in his office. He’s already the CEO of I Love You Incorporated at marami pa siyang kailangang asikasuhin. Especially now that his company is still on its second day of operation.

Tumalikod na si Wataro. Nagsimula na rin siyang humakbang, iyon nga lang, bigla siyang nahinto sa kalagitnaan.

“Tenshin . . .” he called his little brother.

Napatitig ito sa kanya. Like him, sobrang cute din ng features ng mukha nito. The tow of them looks like grown up kids. Nanatiling bata ang kanilang mukha. Tumakanggad lang silang pareho at bukod doon ay wala nang nagbago sa kanila.

“Puwede ka bang yakapin ni Kuya Wataro?” tanong niya rito. Napalunok siya matapos iyong sabihin.

Mas lalo pang napatitig si Tenshin sa kanya. Biglang nangilid ang mga luha nito. Kahit magkapatid silang pareho at kahit magkatulad lang sila ng pinanggalingang magulang, magkahiwalay naman silang lumaki kaya’t may ganoong pagkailang na lagi ang namamagitam sa kanila. Because of Tenshin’s condition, napilitan ang mga magulang nilang ipaampon si Wataro sa pamilya ng mga Go.  With it, a gap has started to grow between them. Naging mahirap para sa kanila ang pagkikipagunayan sa isa’t isa. At kung sakaling naguusap man ay palaging maikling salita lang ang nailalaan nilang pareho.

And now, Wataro’s trying hard to bridge the gap.

They’re not good with words kaya nang makita niyang may tumakas na masagang luha sa kanang mata ni Tenshin ay mabilis niya itong sinugod ng isang mahigpit at mainit na yakap.

“Tenshin, si Kuya, sobrang saya ni Kuya Wataro ngayon na magaling ka na,” ang tanging nabigkas ni Wataro. Tenshin just wailed on his shoulders. Hindi rin napigilan ni Wataro ang sarili at naiyak na rin. They both went through a lot hardships. Life was just so mean to them and to their families. And them, experiencing this sudden relief is just a pure bliss. And Wataro will kept celebrating it dahil hindi naman ito dumating ng kusa sa kanila na parang isang milagro. He fucking word hard for this. Him, Dudang and the rest of the gang fucking work hard for this. They made this happen.

Umalis na siya pagkatapos. Hindi niya nakita si Dudang sa baba kaya lumabas na lang siya ng ospital. There, he finally saw her. She’s standing on the opposite lane. Hinihintay na maging berde ang traffic light.

Wataro smiled when Dudang saw him. Kumaway ito sa kanya. He did the same.

Kaybagal tumakbo ng oras, natanto ni Wataro habang pinagmamasdan ito mula roon. Cars and other vehicles are passing by in front of them, at malaking sagabal ang mga ito para sa kanya sa mga pagkakataong nahaharangan ng mga ito ang tinatanaw niya sa kabilang dako---the girl that as bright as the sun, as radiant as the sky, and as intimidating as this 12 lane road.

Kinurap niya ng marahan ang mga mata niya at natanto niyang hindi nga siya nanaginip. He’s seeing things for real.

Napatingin siya sa traffic light. Tatlong minuto pa ang kailangang palipasin bago ito magpalit ng kulay. And for him, three minutes is just too long. He already wants to hug and kiss Dudang right now.

Nang hindi na makapaghintay ay mabilis niya nang hinablot mula sa shoulder bag ang laptop na kanina niya pa dala-dala. While standing there in front of the white lanes, may kung anong tinipang mga characters si Wataro sa keyboard ng laptop niya. Mabilis ang ginawa niyang pagtitipa at nang matapos napatingin na lang siyang muli sa traffic light.

“Three, two,” bulong niya, taka ring napatingin din si Dudang doon, at nang matapos nga ang pagbibilang ay gumuhit na lang ang ngiti sa mukha niya nang sa wakas ay nagkulay berde na ang traffic light.

Dudang just chuckles sa kabilang dulo. Nagmura pa ito at natatawa niya na lang itong tinagpo sa gitna.

“Yah! Hindi ko alam na hindi ka pala pasensyoso. Pati traffic light, pinagdiskitahan mo. Hindi mo ba kayang hintayin na mag-green ‘yon ha?” pagbubunganga ni Dudang.

“I made love with you when you’re just 17. Do you think I’m really patient?” tanong ni Wataro.

“Yah!” marahan siyang sinampal ni Dudang sa braso. Namumula ang pisngi nito. They only did it last night kaya naintindihan ung bakit ganito ito kung mamula ngayon. Even him feels shy about it. Nahihiya siya na kinikilig. At hindi niya iyon mapigilan.

“Hacker!” ani Dudang sa kanya. Umagik-ik ito.

Natawa lang din si Wataro. The cars are still stranded on their left and right side. Hindi makausad dahil kulay berde pa rin ang traffic light.

“Please take care of my brother, Dudang. Bibilisan lang ni Wataro ang trabaho niya para makabalik siya agad,” aniya.

“Yes, Mr. Hacker. I mean, yes, Mr, CEO,” maligalig nitong panunukso.

Wataro just kissed her abruptly. Dudang did the same. He hugged him afterwards at mabilis din naman itongg kumalas. Hindi na ito nagpaalam at tumakbo na lang palayo sa kanya pagkatapos.

“Three, two,” Wataro counted again as he watched Dudang cross the lane, and by ‘one’, sa wakas ay naka-tawid na rin ito ng maayos. Doon lang din bumalik ang pag-usad ng mga sasakyan.

Gamit ang iilang simpleng codes, Wataro was able to stop the traffic light for 143 seconds. At sapat lang ang iilang segundo na iyon para matugunan ang pagkainip niyang mahalikan, mahagkan, at masiguradong makatawid ng maayos ang babaeng pinakamamahal niya.

With this, Wataro realize that it’s always the less that’s giving him more. A few codes to hack the traffic light, a hug to bridge the gap with Tenshin . . .

“Kuya Wataro! I love you! See you later!” sigaw ng kumakaway Dudang na nasa kabilang sideline na.

… and few words to complete his day.
***