"Kendimden nefret ediyorum."
Gözündeki gözlükleri çıkardıktan hemen sonra bana yaklaşarak ıslak dudaklarıma birkaç minik öpücük bıraktı. Gözyaşlarımın üzerine dudaklarını bastırdı tek tek. Onun bana bu derece fazla olan ilgisiydi sanırım beni daha...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~
Yüzüme doğru esen hafif rüzgarla inatlaşıp hırkamın şapkasını kafama kapattığımda saat akşam sekiz buçuğa gelmişti. Olaylardan ertesi günün akşamında, benim kendimi toparlamam ve markete gitmek için yola çıkmam bir olduğu için oldukça acele etmiş, havayı kontrol etme gereği duymamıştım. Şuan bunun için kendime küfürler savurmalıydım.
Bünyem zayıf olduğundan dolayı ellerimin ve burun ucumdan başlayarak tüm suratımın donması fazla uzun sürmemişti ama artık geri dönemeyecek kadar çok yol yürümüştüm.
Varmak istediğim yere ulaşmam için öncelikle oturduğum mahalleden çıkmalı ve üstüne iki sokak boyunca yürümeliydim. Cidden, en kısa zamanda yakınlara bir alışveriş merkezi açmaları gerekiyordu. En azından küçük bir market.
Yoldan geçen insan sayısı çok azdı ve ben zahmet edip kafamı bile kaldırmıyordum. Buna gerek yoktu, onların bakışlarını tahmin edebiliyordum ve bu da olduğum yerde iyice küçülmek istememe neden oluyordu. İmkanım olsa yok olana kadar küçülebilirdim.
Nefes düzenim biraz hızlandığında fazla hızlı yürüdüğümü fark ederek bir sokak lambasının altında durdum. Uzun zamandır yürüyüş yapmadığımdan dolayı yavaşlayan metabolizmamı bu aralar epey zorluyordum.
Yüzüme çarpan temiz havayı derince içime çekmeye çalıştım ama tuhaf bir şekilde ciğerlerime gitmek yerine boğazımda asılı kaldı. Kolumu ağzıma kapatıp, tüm vücudumu sarsacak şekilde öksürmeye başladım.
Öksürüklerim o kadar yüksek ve göğsümü ağrıtacak türdendi ki, sarsılmanın ve rüzgarın etkisiyle düşmemek için direğe tutunmak istedim. Sonra tam o sırada yanımdan geçen bir insanın omzuna çarptım. Kuruyan boğazımı ve anlık nefes kesilmemi önemsememeye çalışarak hemen ona dönüp eğildim, kısaca özür diledim.
Takım elbise giyen ve benden biraz iri yapılı adam elindeki sigarayı yere fırlatırken gözlerime, sanki dünyanın en iğrenç varlığıymışım gibi baktı. Bunu gördüğümde kafamı tekrar aşağı indirdim.
İşte bu bakış, bütün bu eziyetin sorumlusu olan şey bu bakıştı belki de. Bütün bu olayların başlangıcı...
Kendimden her gün biraz daha nefret etmeme, her dakika biraz daha ölmeme neden olan gözler bunlardı.
Ve ben o an, sadece dört saniye için hayatım pahasına o adamı öldürmek istedim.
"Biraz dikkat etsene aptal." Sinirle soluyarak beni incelemesine şahit oldum. "Neden sizin gibi dilencileri bu tarz büyük şehirlere alıyorlar, anlamış değilim. Burada modern ve zengin insanlar yaşıyor."
