Sırrın Kanatları (Yasaklı Kanat Serisi-2)

48. Bölüm: Acı Gerçekler Yeryüzünde (Kıraç - Serhat)

Evet uzun zaman oldu biliyorum. Bilgisayarda klavye bozuk bu yüzden telefondan düzelterek yazdım. Bu da uzun sürdü tabii. Beklettiğimi biliyorum, bu yüzden çok uzatmadan başlayalım.

Keyifli okumalar...

Medya: BURN İT DOWN (Offical Video) - Linkin Park

Gördüğüm şeyden sonra hayal mi görüyorum diye düşünüyordum. Pars ağızımdan anlamadığım bir şekilde ağızımdan çıkan isimden dolayı bana bakıyordu. "O kim?" Anlamayarak bana bakıyordu. Kızın saçları siyahtı ancak saç diplerinde sarı teller görünüyordu. "Ben..." Kız bir bana bir de Pars'a bakıyordu. Ona yaklaştım. Yeliz'in gözleri, burnu, ağızı, kulakları, bakışı... her şey bir aradaydı. Yeliz olduğunu düşünmek istememiştim ama karşımdaki ondan başka biri olabilir miydi? Kuzenim karşımda nefes alarak benimle konuşuyor muydu? "Pars bunu sonra konuşsak olur mu?"

"Beril ne olduğunu anlamıyorum. Ayrıca ben senin arkadaşınım benden bir şey saklamıyorsun değil mi?" Beril (eğer gerçekten Beril ise) hem ona hem bana hızlıca bakıyordu. Ne yapacağını bilemez bir halde gibiydi. Kendisi gerçekten panik olmuştu.

"Pars... Lütfen... Bunu konuşacağız ancak yalnız kalmam gerek." Ben hala olduğum yerde çakılı kalmıştım. Sanki birisi beni hipnotize edip, olduğum yerde kalmam için beynimle oynamıştı.

Pars bana baksa da onunla konuşuyordu. Yüzü öfke doluydu. "Seni bununla yalnız mı bırakayım? Adam görünmez olup senin kafanı kopartmayacağı ne malum? O bir Nermani Vampiri... Hiçbir vampire güvenmezken, ona nasıl güvenirsin?"

"Bana güven o zaman." Kızın bu bağırışından sonra hızlı adımlarla içeri gitti ve kapıyı çarptı. Onun öfkesi ve sonrası çok da umurumda değildi. Umrumda olan bu kızın kim olduğuydu.

"Biliyorum inanması zor olacak. Ancak hikayemi hiç kesmeden dinlemeni tercih ederim." başımı salladım ve kollarımı göğsümde birleştirerek onu dinlemeye başladım. Sakinliğimi korumak için dişlerimi sıkıp ayağımın ucunu yere vurup duruyordum.

"Ben bir gün ailemle bir tatile gidiyordum. Araba kaza yaptı ve kazadan sadece ben kurtuldum. Annem ve babam kurtulamadı. Hastanedeyken ilk birkaç hafta yoğun bakımda kalmıştım. Uyandığımda yanımda kimse yoktu, doktora annemi babamı ve abimi sormuştum." hikayesi gittikçe ilginçleşiyordu. O günkü pişmanlığımın arttığının farkında mıydı?

"Doktorlar sadece bir kadın ve bir erkek bulduklarını söylediler. Ağabeyimden eser yoktu... O an daha kötü olmuştum. Ona ne olduğunu bile bilmemek beni delirtecekti. Kafamda sadece intihar etme düşüncesi vardı." Onu ölüme sürüklediğimin farkına vardım. Gözlerimin dolduğunu saklamak için bir an yere bakıp gözleri kırpıştırdım. "Her şeyim yok olmuştu, eve bile dönecek gücüm kalmamıştı. Bir anda bu düşüncenin yok olacağını görene kadar kendimi öldürme planı yapıyordum. Biriyle tanıştım, adı Ergun'du. Çok iyi biriydi ve o da yakınlarını kaybetmişti. Bana yoldaş oldu. Onun sayesinde bu fikirlerimden vazgeçtim. O yaptıysa bende yapabilirdim değil mi, diye düşünerek yaşıyordum."

Yüzümü yukarı kaldırmaya cesaret edebildim. "Bu soru beni hayatta tutmaya yetmişti. O karanlık günlerimde beni aydınlatan bir ışık gibiydi. Onunla yaşamaya başladığımda hala iyi değildim. Ancak ölüm planımın6 düşmüş olması onu mutlu etmeye yetmişti. Bazı geceler gelmezdi. Bana işiyle ilgili olduğunu ve sabaha kadar çalışacağını söylerdi. Bir kargo firmasında müdür diye biliyordum. İşin aslı başka bir gece ortaya çıktı."

Yüzündeki kayboluşu görmüştüm. Anılarını bana değil de bir günlüğe anlatır gibiydi. "Her ay bir kere olurdu ve düzenli gibi gelirdi. Aniden her yeniay zamanı gittiğini fark ettim. Bir gece ona bunu söyledim. Panikledi ve bundan şüphelenip, başka bir gece peşinden gittim. İş yerine gitmişti evet. Ancak ondan başka kimse yoktu. Nedense onu takip etmeye devam etmem gerektiğini hissettim. Onu boş bir sığınak gibi bir yere girdiğini gördüm. Kapıda küçük bir aralık gördüğümde onu izledim. Soyunduğunu gördüğümde utanıp gözlerimi kapatmıştım." Acı bir şekilde gülümsemişti.