Children Of The Abyss

15

REE

"May naiwan pa ba tayo?" tanong ni Milo.

"Wala na." sagot ko.

We spend the rest of the week resting and loitering in the mortal realms. Sinuguro ko din na buhay pang makakarating sa institute ang mha halaman. Bumili din ako ng ilang art materials because sometimes I paint or draw. We found another companion.

"You sure about taking her in?" Desmond ask me for the nth time.

"Oo naman!" the cat purred while sleeping on my lap, "Bumili na ako ng collar at necessities niya."

Quinzel, that's her name, has a blackfur but not her stomach, front left foot and the tip of her tail. Her gold-green eyes looks beautiful. She looks like someone. Mas mabait siya kumpara sa kamukha niya.

Tinititigan pa namin sila noong una. Walang pagkakaiba.

Our scenario few days ago was like this...

"What are you looking at?" he gave us his smug looks.

Naningkit kaming tatlo dahil hindi kami sigurado. We look at him more and we confirm it.

"Meow..." huni ng pusa.

"Sa susunod nga magdrive ka ng maayos!" galit na sabi Lilith.

Para silang mag-asawang malapit ng magdivorce. Kapag hindi nagkikibuan ay magaaway.

Kung hindi dahil sa pagdadrive ni Alistair hindi namin siya makikita. She was almost crushed by the wheels! Kung hindi namin tinignan baka natuluyan siya kapag umandar ulit ang sasakyan.

Is this their missing child? Kamukha ni Alistair at kasing bait naman ni Lilith.

Bumalik ako sa realidad ng may nag-abot ng pagkain sa akin. Nasa drive-thru pala kami ng isang fast food chain. Nawiwili na ako sa ganito baka hanap-hanapin ko na sa susunod.

"Thanks!" kuha ko dito.

I smiled at the cat. Pinapanood niya lang ako gamit ang nanlalaki niyang mga mata. I give her a pinch of chicken.

Tulog naman si Lilith, si Desmond ang nagdadrive. Ayaw pahawakan ni Lilith ang manibela aniya'y gusto pa niyang mabuhay. Magisa naman si Alistair sa likod. Wala itong kakibo-kibo. Nasa passenger seat naman si Milo.

After an hour ay nakarating na din kami sa institute. We entered the thick mist covering the whole place. Kaya nagmumukang dark forest ang papasukin.

Tinapik-tapik ko ang pisngi ni Lilith. She is still half-asleep. Tinulungan kami nila Milo sa pagdadala ng mga gamit.

"Alistair!"  matinis ang boses ni Kiera.

"May welcome party pala sana ay nakapagayos ako." humihikab niyang
sabi.

Nalukot ang mukha at masama ang tingin ni Kiera sa kanya. Nagpipigil kami ng tawa kasama ang dalawa niyang alipores na tumikhim.
Nilagpasan din siya ni Alistair na naunang ang lakad papunta sa loob has a ghost of smile on his face.

Nang makalayo sila ay saka kami tumawa. Mukhang may katapat na ang malditang iyon.

"That was epic!" tawa ni Milo.

"Totoo naman ang sinabi ko ah." she is so gullible.

"Ngayon lang namin nakitang ganoon si Kiera." nagpupunas ng luha si Desmond.

"That reaction should be recorded." sabi ko.

Kami na ni Lilith ang nagdala sa greenhouse ng mga halaman at butong binigay sa amin. Kasama namin si Quinzel hanggang sa pagbalik sa dorm. My nymph naman dito. She'll pick it up later. Sila Milo naman ang nagreport sa Principal.

The next days were a whirl of a wind. Mabilis na natatapos ang mga lesson. Lilith is coped up with it. Mataas din ang nakuha niyang score sa Potions and Poison classes. Pare-pareho naman kaming halos bumagsak sa Necromancy.

"Good news. Gagamitin daw ang serum na nagawa mo Lilith!" Desmond looks glad.

Napatingin din tuloy ang pusa sa kanya. Kiniskis niya ang balahibo sa kanya. She pets her affectionately smiling.

"Whoa." halos alugin ko siya bago yakapin.

"Really?" she blinks at him.

"Uh huh." proud na sagot niya.

The cat is still alive because we talk to Viper. We were scared at first. They keep hissing at each other which is normal. But the next days were different. Halos magpanic kami ng makitang natutulog ang pusa sa kulungan ng ahas akala namin ay patay na siya. She opened her eyes ang leaped out of the cage. Sometimes the snake would slither out to sleep beside her.

"Ree, kailan mo pala natuklasan ang pagiging demigod mo?"

Tanong niya habang nasa balcony kami. Is she really opening up to me?
I am happy if she does. Ganoon din naman ako noong una. I don't trust my companions. Takot pa akong magsabi sa kanila noon ng mga nararamdaman ko. We bonded and learn to trust but not everyone.

"When I was twelve." ininom ko ang tsaa, "Si Papa ang nakakita." malungkot kong tinignan ang tsaa, "Natakot siya kaya... dinala niya ako dito."

Hinayaan niya akong magkwento, "I accidentally killed our dog. Hindi naman sinasadya. Papa and I both love that dog. We adopted him from a shelter. He was angry and resented me until he send me to this place. Noong una ayaw ko but I know this is where I belong. He sends letters sometimes."

Tumango siya pagkatapos ibaba ang tasa.

"You don't sound surprised." natatawa kong puna.

"Hindi naman sa ganoon. My case is almost the same." I feel her sincerity.
"Galing kami sa maliit na barangay sa Quezon. May lupa sila doon. Small scale pero mas malaki sa mga nakatira doon. I was born and raised there, hindi ko pa kilala si Mama noon. Ayaw pag-usapan ni Papa." lumunok siya, "Isang araw nagkasakit ang buong barangay kami lang ang hindi apektado." her voice cracks, "They called me witch and throw rocks at me tuwing lalabas. Madalas ay hindi kami pinagbebentahan dahil doon. Until the disease is gone ganun ang nangyari. Then bago ako mapunta dito..." she stops herself.

Her past is too much. Napagbintangan siya ng walang ebidensiya. Mortals and their hateful words.

Ano ulit ang tawag sa kanila? Yung mga nagpapakalat ng maling balita.
Ah, chismosa! Meron din kami noon dito pero tama ang sinsabi nila. Mga literal na mangkukulam.

"It's okay kung hindi mo pa kayang sabihin ang iba." alo ko sa kanya.

"Guys! May bisita tayo bukas." hinihingal pa si Milo.

Nagulat kami pati ang mga alaga namin. Buti magklayo sila. Papatayin ko talaga si Milo kapag natuklaw si Quinzel.

"Sino?" tumitig kami sa kanya.

"Hades and his daughter."