Children Of The Abyss

74

ALISTAIR

I did offer—wrong—give half of my life to Hades.

Tinapon ko ang kalahati ng patapon kong buhay. Might as well use it for something worth it. Para masabi ko naman na hindi ko ito sinayang.

Utang ko kay Hades kung bakit pa ako buhay. He picked me up when my only choice was to eat dirt and garbage.

The past is an old picture for me. Forgotten and discolored. Pero masakit dahil paulit-ulit kong naririnig ang mga salitang sinabi ng taong pinagkatiwalaan ko ng lubos...

I erased my mother's face from my head. Every single moments with her makes me sick.

Flashback

"Dito ka lang anak ha." she caress my cheeks, "Babalik din ako." malambing ang boses niyang sabi sa akin.

Binilin niya ako sa isang matandang babae. Nagtitinda ng ito ng mga gulay. She was old, almost sixty kung titignan ang itsura. But she let me stay with her.

"Anong pangalan mo hijo." garalgal ang boses niyang tanong.

Tinignan ko siya bago sumagot, "Allen po."

"Bagay ang pangalan sa iyo hijo." pinisil niya ang pisngi ko, "Maswerte ang babaeng paiiyakin mo."

Hindi ko naintindihan ang sinabi niya. Bakit ako magpapaiyak ng babae? I was taught not to fight them. Palaging sinasabi ni Mama na alagaan ko ang mga katulad niya.

Girls are fragile porcelain. Their hearts are glass and their minds are garden of exotic flowers.

We waited hanggang sa dumating ang hapon ay walang inang dumating para sa akin. Her shadow did not grace the place again. Even her silhouette faded with the setting sun.

The old lady left. She can't take me in dahil may mga anak at apo siyang binubuhay. Magagalit lamang ang mga ito kung may dadagdag pa.

Malungkot siyang tumingin sa akin, "Pasensya na hijo ha."

I don't understand. Bakit hindi siya bumalik? Why? What's wrong with me?

"Wag niyo po akong iwan." hawak ko sa kamay niya.

Kinalas niya ang kamay kong nakahawak sa kanya, "Naghihintay ang mga apo at anak ko."

Tumalikod siya sa akin dala ang bilaong wala ng laman. Hindi siya lumingon o sumulyap man lang akin. No blink or batting of eyes where lent to me.

I roam the cold streets with an empty stomach. Pinapanood kong kumain ang mga tao sa karinderya at fastfood chain. Pinandidirihan nila ako sa tuwing tumitingin.

"Hoy bata!" hinila ako ng isang lasing. Tinawanan naman ako ng mga kasama niyang wala na sa katinuan.

"Pwedeng ibenta sa sindikato ito." ani ng isa.

Mahigpit ang hawak niya sa akin, "Oo nga no. Mukhang malusog naman ang isang ito."

Kinagat ko ang braso niya para makawala ako. I run and run hanggang sa makalayo sa kanila.

For months my life become a living hell. Natuto akong magnakaw. Nahuhuli ng pulis pero nakakatakas sa mga shelter na binabagsakan ko. I meet street children like me. We find our spots for a night and leave the next day.

"Nakakatakot siya. Nakita ko yung ginawa niya sa pulis."

"Ano bang ginawa niya?"

"Pinatay niya."

Nilapitan ko ang batang babaeng pinaguusapan nila. She was crying. Madungis siya tulad ko. Magulo at buhul-buhol ang mahabang buhok.

"Wag kang lalapit sa akin." sabi niya.

Umupo ako sa tabi niya, "Bakit naman?"

She pushed me down the pavement. Madilim ang paningin niyang nakatitig sa akin. Her penetrating angry eyes stares at me. I did not stop chasing her. Until we became friends.

"Ikay! Eto o pagkain." nilapag ko ang kanin at ulam sa tabi niya, "Bigay nung mama." tinuro ko ang lalaki.

"Baka may droga iyan o upos ng sigarilyo." she stares at it.

Binuksan ko ang ulam at kanin, "Wala. Malinis iyan. Nakita kong tinakal iyan nung ale."

I thought we were safe—magkatabi kami ni Ikay na natutulog sa karton sa tabi ng kalsada—but were not. Lumapit sa amin ang isang grupo ng mga lalaki na namumula ang mga mata.

They are still high from drugs.

Nagising kami sa pagsipol nila I hid her behind me. Masyado silang malaki para sa mga paslit na katulad namin.

"Ikay takbo!" tulak ko sa kanya, "ALIS NA! IWAN MO NA AKO!"

Nilingon niya ako. Teary eyed she removes her eyes from me bago umalis. Hindi ko na siya nakita pagkatapos noon. I was beaten to death.

"Andiyan na si kamatayan!"

"Ayaw ko pang mamatay!"

"Naghihintay pa ang anak ni Aling Sandra sa akin."

Nagpulasan sila sa lugar.

A dark silhouette stands in front of me. Malabo na ang paningin ko. Almost dead with my beaten state. Binuhat niya ako saka umalis sa lugar na iyon.

Ikay. I'm sorry.

"I will bring you to the institute." he said, "You belong there. Not here."

End of flashback

My real name means the fortress of hamony.

That fortress collapsed a long time ago. It is not a fortress but a sand castle washed away by the waves. The chaotic waters made it's way inside sinking it underwater.

Babalik din ako.

Those empty words made me who I am while growing up. A hollow vessel that breaths while housing a lost soul.

But I found something in the lost and found. A forgotten soul. No...

She found me at my worst.

We shared each other's pain. Kahit itago ko pilit niyang inuungkat. Kusa din akong umaamin sa kanya.

She even fooled me to know the bargain that I did.

This void is slowly filled with emotions too foreign to handle. Too wild like the flowering vines that grow on a tree.

Lilith is a poison and I am the victim. Instead of killing me she died with it. I offered the cure to heal her. And I am not going to regret taking that poison with her this time even if it kills the both of us.

I remember pushing her dahil gusto niyang mamatay but I also did that to catch her. To save from falling into the deep abyss that we came from.

Napangiti ako habang pinapanood siyang matulog. She looks fragile and innocent. Harmless.

Her small hands fit in mine. I know I will not let go. Even if death takes me to its doors.

"Alistair..." she's dreaming, "Don't leave me."

"I won't—will not... Never."