TRUTH ,LOVE AND LIES

CHAPTER 37

P.S: Expect the typo's AGAIN :) and I'm sorry for that kasi dinapuan nanaman ng katamaran ang taga sulat.

Nanginig ang buong katawan ko sa aking narinig, masyadong masakit lahat ng ginawa nila. At hindi ko alam kung ano ang nagawa ko para mangyari sa akin ang bagay na ito.

"I thought..." sambit ko habang nakatalikod kami sa isa't-isa "I thought this is the perfect dreamed but the truth is, this is a nightmare that i want to be awake."

Narinig ko ang pag singhap niya "If you want to be awake, can you please wake me up too? Because i want to be with you."

Umiling-iling ako kahit hindi ako sigurado kung nakikita niya o hindi. "I don't want you to be with me."

Nagulat ako sa biglaang pagyakap niya mula sa likod ko impit ko ang paghikbi ng maramdaman ang katawan niya, sana nga panaginip na lang ang lahat. Walang nag salita sa amin tanging katawan lang namin ang nakakaalam kung anong sakit ang nararamdaman ng bawat isa.

"Please don't leave me, i lied to you but i didn't lie about my feelings towards on you."

Hindi na katulad noon na kaya kong intindihin siya, sawa na akong sa tinatahak kong daan maraming kasinungalingan ang aking natutuklasan.

Nilakasan ko ang loob kong tanggalin ang kamay niyang nakayakap sa aking beywang "You can't hide lies because after lies there's a truth. Goodbye Klinton."

Katulad kanina hindi ako nag atubiling lumingon dahil sa oras na lumingon ako hindi ko mapipigilan ang sariling bumalik sa kanya. Ayokong makita ang mukha niyang nag mamakaawa at nakikita siyang nahihirapan, pero kung iisipin ko yung nagawa niya sakin mas lalo lang nadagdagan ang pait at galit sa puso ko.

"Ah manong may biyahe pa ho baga ng Infanta?" tanong ko sa isang driver na namamahinga sa ordinaryong bus.

"Mamaya pang alas dose ang huling biyahe iha."

Tiningnan ko ang relong suot at alas syete pa lang ng gabi.

"Ah manong kayo ho ba ang huling biyahe?" tiningnan ako ni manong mula ulo hanggang paa at aaminin kong nangilabot ako sa paraan ng pag tingin niya.

"Oo, maghihintay laang tayo ng mga parating pang pasahero."

Pinasadahan ko ang loob ng bus at mangilan ngilan pa lang ang mga nakasakay doon, umupo ako sa likod ng driver para makita ko mamaya kung nasaan na ako.

Kunot noo akong napaiwas sa damping naramdaman sa aking pisngi, bumiling pa ako at inalis ang kamay na 'yon.

"Klinton inaantok pa ako" nakapikit kong sabi ng maramdamang dumapo na ang kanyang kamay sa aking hita.

"Klint—" sa di inaasahan kahiy nakapikit ay iniharang ko agad sa aking katawan ang aking bag. "Manong anong ginagawa mo?!" Nakaupo siya sa tabi ko at kitang-kita ang pagka gulat niya ng magising ako.

Nakakakilabot ang ngiting ibinigay niya sa akin "Masisiyahan ka naman hija, sayang iyang ganda mo."

Sa takot ay tumayo ako para humingi ng tulong sa di inaasahan ay wala ng ka tao-tao sa loob ng bus tanging ako na lang ang nakasakay doon, nasaan sila? Hindi pa naman kami unaalis.

Nawalan ako ng pag asa dahil sa nakita, ang kaninang kilabot ay nahaluan na ng takot at panginginig.

"Manong uuwi na ho ako." lalampasan ko na sana siya ng hinawakan niya ang pulsuan ko, tiningnan niya ako sa nakakadiring tingin na nakita ko.

"Libre ka ng pasahe sa akin lagi hija, masarap ka at... Hindi mapag kakailang masisiyaha ka din."

"Bastos!" Sigaw ko at pinilit alisin ang kamay niyang naka hawak sa akin. Pilit kong tinatagan ang sarili at nag isip kung paano makakawala sa gurang na ito.